ΠΕΡΙ ΤΗΝ ΙΕΡΑΝ ΜΟΝΗΝ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ

ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΝ καιρὸν καταβάλλεται μία προσπάθεια, διὰ νὰ ἀποκτήση λαϊκὴν ἀναγνώρισιν ἡ «στημένη» ὑπὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ τοῦ Κράτους Ἀδελφότης τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἐσφιγμένου. Ἡ στημένη «ἀδελφότης» ὑπηρετεῖ τοὺς Οἰκουμενιστικοὺς στόχους τοῦ Φαναρίου καὶ τὸ κυριώτερον, τὸν βασικὸν στόχον, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ λῆψις τῶν εὐρωαργυρίων ἀπὸ τὴν Εὐρωπαϊκὴν Ἕνωσιν. Ὑπάρχει ἀπὸ ἐτῶν ἀλλὰ δὲν ἔχει ἔρεισμα εἰς τοὺς Ὀρθοδόξους πιστούς, οἱ ὁποῖοι ἀναγνωρίζουν καὶ συμπαρίστανται παντοιοτρόπως εἰς τὴν κανονικὴν Ἀδελφότητα, ἡ ὁποία κατέχει τὴν Ἱερὰν Μονήν, τὴν ὑπηρετεῖ παιδιόθεν καὶ τὴν ὑπερασπίζεται παντοιοτρόπως.
Τὸ ἁμάρτημα τῆς Κανονικῆς Ἀδελφότητος, τὴν ὁποίαν ἔχουν κηρύξει παράνομον, εἶναι ὅτι συνεχίζει τὴν παράδοσιν τῶν Πατέρων της, ἀγαπᾶ τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην καὶ ἀναγνωρίζει τὸν θεσμὸν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἀλλὰ δὲν συμβιβάζεται μὲ την καταφρόνησιν τῶν Ἱερῶν Κανόνων ὑπὸ τοῦ Φαναρίου (συμπροσευχαὶ καὶ συλλείτουργα μετὰ τοῦ Πάπα κ.λπ.) καὶ ὡς ἐκ τούτου ἔχει διακόψει τὴν φήμην τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κατὰ τὰς Θείας Λειτουργίας καὶ κατὰ τὴν τέλεσιν Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν. Παραλλήλως ἀρνεῖται νὰ λάβη τὰς χορηγήσεις χιλιάδων ἑκατομμυρίων εὐρὼ τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, διότι πιστεύει ὅτι αἱ χορηγίαι αὐταὶ ἔχουν σχέσιν μὲ ἀνταλλάγματα, τὰ ὁποῖα εἶναι ἡ ἐκκοσμίκευσις τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ ἡ ἀλλοίωσις τοῦ περιβάλλοντος αὐτοῦ.
Διὰ τὴν στάσιν της αὐτὴν τιμωρεῖται, διώκεται, συκοφαντεῖται, ἀπομονώνεται, ἐνῶ οἱ μοναχοί της, ἡλικιωμένοι καὶ νέοι δέχονται πρωτοφανεῖς διώξεις καὶ ταπεινώσεις, στερούμενοι τῆς ἐλευθεροεπικοινωνίας καὶ πολλῶν ἄλλων ἀγαθῶν. Παρὰ ταῦτα κρατοῦν τὴν σημαίαν τοῦ Ἀγῶνος, ἔχοντας τὴν ἀγάπην, τὴν συμπαράστασιν καὶ τὴν θερμὴν προσευχὴν τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τοῦ πιστοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ.
Τοῦτο φαίνεται ὅτι ἐνοχλεῖ τὸ Φανάριον καὶ ἐνδεχομένως τὴν Ἱερὰν Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ ἰδιαιτέρως ἐκεῖνο τὸ τμῆμα, τὸ ὁποῖον συμπορεύεται ἄνευ «ἀντιλογίας» μὲ τὰς ἀποφάσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Καὶ δι᾽ αὐτὸ ἀπεφάσισαν νὰ περιφέρουν ἀνὰ τὴν Ἑλλάδα τὴν «στημένην» ἀδελφότητα ἀναθέτοντες εἰς Μητροπολίτας νὰ τὴν προβάλουν παντοιοτρόπως καὶ βεβαίως καὶ ἀπὸ τὰς ἱστοσελίδας τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Πρακτορείων, προφανῶς μὲ τὸ ἀζημίωτον.
Παρακολουθεῖ ὁ πιστὸς λαὸς καὶ ἰδιαιτέρως οἱ νέοι, οἱ ὁποῖοι ἀσχολοῦνται νυχθημερὸν μὲ τὸ Ἴντερνετ καὶ γνωρίζουν πρόσωπα καὶ πράγματα καὶ ἀναρωτῶνται: «Εἶναι δυνατὸν εἰς τοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας νὰ βασιλεύη ἡ ἀδικία καὶ ἡ τιμωρία, ἐπειδὴ κάποιοι μοναχοὶ παραμένουν πιστοὶ ἕως θανάτου εἰς τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας καὶ εἰς τὰς παραδόσεις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς;».
Ἂς ἀπαντήση τὸ Φανάρι, ἀλλὰ καὶ ἡ Ἱερὰ Κοινότης τοῦ Ἁγίου Ὄρους. (Θέτομεν ὑπ᾽ ὄψιν τοῦ Φαναρίου τὴν περιπαικτικὴν ἄποψιν Πατριαρχικῶν παραγόντων εἰς τὴν Ἑλλάδα, οἱ ὁποῖοι βλέποντες τὴν προσπάθειαν προωθήσεως τῆς «στημένης» ἀδελφότητος λέγουν: «Ἀντὶ Ἐσφιγμενιτῶν… “Κατσουλιέρηδες”»).

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ. ΑΡΙΘ. ΦΥΛ. 1832