Ποιά η όντως αληθινή ειρήνη (έναντι της ειρήνης των Οικουμενιστών).

Ίδιον γνώρισμα του Χριστιανού είναι το ζητείν την ειρήνην. Οχι όμως την ειρήνην του κόσμου τούτου, «ού την από προσρήσεως ψιλής, ουδέ την από της κοινωνίας των τραπεζών, αλλά την κατά Θεόν ειρήνην»(Χρυσοστόμου, PG, 48, 870). Ειρήνην «την αληθινήν, την υπ΄ αυτού του Κυρίου καταλειφθείσαν ημίν» (Μ. Βασιλείου, PG 32, 556). «Υπερκόσμιον εστι το δώρον» της όντως ειρήνης (Μ.Βασιλείου PG 30, 513), και εν αυτή «πας πόλεμος καταργείται επουρανίων και επιγείων»(Ιγνατίου Θεοφόρου, ΒΕΠΕΣ, 2, 267).

Η αληθινή ειρήνη είναι «η της υγιαινούσης πίστεως»(Μ. Αθανασίου, ΒΕΠΕΣ, 31, 128). Ταύτην ποιεί εν τω υγιώς πιστώ ο Θεός, «όταν δια της καλής διδασκαλίας κατειρηνεύση τον νούν… και διαλλάξη τα πάθη, τα προς την ψυχήν στασιάζοντα»(Μ. Βασιλείου, PG 31, 336). Διότι «ειρήνη εστί παθών απαλλαγή»( Μάρκου του ασκητού, Φιλοκαλία, 1, 107), διά της της θείας αληθείας και Χάριτος. Μόνο οι «ορθώς ζητούντες Αυτόν (τον Θεόν) ευρήσουσιν ειρήνην»(Παρ. ιστ΄ 8).

Ο Χριστός ήλθεν, ινά δώση την ειρήνην και ινά καταλύση την ψευδή ειρήνην του κόσμου (Μ. Φωτίου, PG 102, 873), ήτις συνίσταται εις την «βλαβερωτάτην ομόνοιαν»(Γρηγορίου Θεολόγου, PG 35, 748), ηγούν την ομόνοιαν της απιστίας και αμαρτίας. Οι ταύτην την ομόνοιαν διώκοντες «χριστομαχούσιν, υπό τώ της ειρήνης ονόματι», Λέγει ο Μ. Φώτιος (αυτόθι). Οι πιστοί έχουν την ειρήνην, «δια του πολεμίως προστεθήναι προς τον αντίπαλον»(Γρηγορίου Νύσσης, PG 44, 749). Διό επιβάλλεται «μετά των οικείων της πίστεως ειρηνεύειν· αιρετικόν άνθρωπον αποστρέφεσθαι» τονίζει ο Μ. Βασίλειος ( PG 31, 649). «Ότι τούτο μάλιστα ειρήνη, όταν το νενοσηκός αποτέμνηται, όταν το στασιάζον χωρίζεται» ( Χρυσοστόμου, PG 57, 405).