ΤΟ ΧΑΡΑΓΜΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ (ΥΠΟ ΑΡΧ.ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΚΑΛΥΒΑ)

View this document on Scribd

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΕΣΧΑΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ

Την Εκκλησία μέσα στους αιώνες την γνωρίσαμε οργανωμένη σε Πατριαρχεία και σε Συνόδους, την ταυτήσαμε με την οργάνωσή της αυτήν, ξεχνώντας ότι, κατά την διάρκεια των αιρέσεων, η οργάνωση αυτή χανόταν για τους Ορθοδόξους και γινόταν το όπλο της κακοδοξίας εναντίον τους. Όμως, στους αποκαλυπτικούς καιρούς που ζούμε, έχουμε αφήσει πια πίσω την Ιστορία και μπήκαμε στην εσχατολογία. Η πνευματική μας επιβίωση εξαρτάται απο την συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος. Για να επιβιώσουμε πρέπει να δούμε την Εκκλησία στην μυστική και μυστηριακή της ουσία, γυμνωμένη απο την διοικητική οργάνωση που γνωρίσαμε στην Ιστορία. Στην αρένα οι μάρτυρες γυμνοί αντιμετώπιζαν τα θηρία. Γυμνή και η στρατευομένη Εκκλησία των εσχάτων καιρών θα παλέψει μαζί τους, χωρίς Πατριαρχεία, χωρίς σύνδεσμο των κατά τόπους μικρών Εκκλησιών, άλλον απο τον Χριστόν και την κοινωνία τους με την θριαμβεύουσαν Εκκλησία…
Και η εποχή του Αντιχρίστου θα προχωρεί προς την αποκορύφωσή της. Το μικρό ποίμνιο του Χριστού όλο και θα μικραίνει. Όμως όσο πιο δυνατός ο πόνος των ημερών που έρχονται, τόσο κοντύτερά μας θα είναι ο Κύριος, φθάνει να μείνουμε πιστοί μέχρι το τέλος.

(ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ »ΡΙΖΕΣ» ΔΕΚ. 82΄ Σ. 3-4)

ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ ΜΗ ΠΛΑΝΗΘΕΙΤΕ!!!

Κακό πράγμα είναι η εξουσία, αλλά αναγκαία. Γιατί αν πέση η εξουσία, τότε έρχεται κάτι πιο φοβερό. Έρχεται η αναρχία. Και αυτό επιδιώκουν οι σκοτεινές δυνάμεις. Να κλονίσουν όλα τα καθεστώτα, είτε δεξιά είτε αριστερά είτε κεντρώα, και να φέρουν την αναρχία.
Τι θα πή αναρχία; Ας υποθέσουμε, ότι αυτή την ώρα δεν υπάρχει στρατός, δεν υπάρχει χωροφυλακή, δεν υπάρχει καμμία εξουσία. Φαντάζεστε τι μπορεί να γίνη; Θα επικρατήσουν αμέσως τα άτακτα στοιχεία. Τριάντα-σαράντα-πενήντα, τα πλέον απίθανα άτομα, θα έρθουν επάνω στην επιφάνεια και θα δημιουργήσουν μια χαώδη κατάσταση. Θα στήσουν στην πλατεία καρμανιόλα και θα κόβουν κεφάλια, εν ονόματι κάποιας αγνώστου δυνάμεως.
Θα πέσουν, λοιπόν, τα καθεστώτα και θα δημιουργηθή μια αναρχία παγκόσμια. θα γίνη αυτό που επιδιώκουν οι σκοτεινές δυνάμεις. Και μέσα στο κλίμα αυτό της αναρχίας θα εκπηδήση ο αντίχριστος. Αυτός θα είνε ο παγκόσμιος δικτάτωρ.
Θα έρθη λοιπόν μια αναρχία στον κόσμο. Και αυτή η αναρχία θα είνε το κατάλληλο κλίμα, που θα γεννηθή ο αντίχριστος. Αυτός θα συγκεντρώση επάνω του πάσαν εξουσίαν και θα διοική κατά τρόπον απαίσιον και ελλεεινόν.
Αυτός θα καταργήση όλες τις εξουσίες και θα μείνη μονοκράτωρ στον κόσμο.
Θα πέσουν άραγε όλοι οι άνθρωποι στα δίχτυα του; Όχι, δεν θα πέσουν όλοι· διότι τότε θα ήταν άδικος ο Θεός. Θα πέσουν μόνο όσοι είναι χάνοι. Ξέρετε τους χάνους; Είναι κάτι ψάρια που πιάνονται αμέσως απο τον ψαρά, γιατί ταξιδεύουν μέσα στη θάλασσα μ΄ ανοιχτό το στόμα-ενω υπάρχουν άλλα ψάρια που δύσκολα πιάνονται.
Θα πέσουν λοιπόν στα δίχτυα του αντιχρίστου αυτοί, οι οποίοι δεν είναι σε θέσι να κάνουν διάκρισι.
Θα πέσουν στα δίχτυα του σατανά εκείνοι που θα το θέλουν. Γιατί οι άνθρωποι δεν είνε χάνοι και ψάρια, αλλά έχουν κάποιο μυαλό και κάποια διάθεσι. Άλλοι δεν έχουν καλή διάθεσι, έχουν χάσει τα ανωτέρα αισθήτηρια.
Θα συλληφθούν στα δίχτυα της απάτης αυτοί που δεν έχουν διάθεσι, που δεν αγαπούν την αλήθεια, που τους αρέσει να ζούν στο ψέμα.

(ΥΠΟ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ »ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ» ΣΕΛ. 85-90)

ΟΛΙΓΑ ΠΕΡΙ »ΕΥΣΕΒΙΣΜΟΥ»

Είναι αρκετοί αυτοί που δίνουν μεγάλη σημασία στην ΗΘΙΚΗ υποβιβάζοντας την σημασία του δόγματος στην ζωή των πιστών. Λένε «τόσους νέους χάνουμε, μ΄ αυτά τώρα θα ασχολούμεθα»; Η ανωτέρω φράσις φαίνεται λογική, όμως γνωρίζετε πως καλείται στη θεολογική γλώσσα η στάσις αυτή; Ευσεβισμός. Αυτό μπορεί κανείς να το προσέξη στον άμβωνα· έχει χαθή τελείως το αντιαιρετικόν· όλοι ομιλούν περί των καλών έργων, ελεημοσύνης, πραότητος και ταπεινοφροσύνης και γενικώς μιας ασπονδύλου δογματικής ευσεβολογίας, η οποία θεωρεί την θέωση του ανθρώπου ηθικήν βελτίωσιν του χαρακτήρος του. Τα πάντα αποβλέπουν σε πρακτικές κοινωφελείς δραστηριότητες, εξ΄ου και η μεγάλη δίψα και ο συναγωνισμός των επισκόπων εις έργα κοινωνικής ωφελείας, αγνοούντες ότι ενα όχι στην αίρεση, ή ο προσωπικός των δι΄ ασκήσεως αγιασμός, έχουν πολύ μεγαλύτερη σημασία δια την Εκκλησία απ΄ όλα τα άλλα. Ενω στα ηθικά ζητήματα υπάρχει υποκριτική ευαισθησία, στα ζητήματα πίστεως επιδεικνύεται απεριόριστος ανοχή ή αδιαφορία. Τους είναι αδύνατο να συλλάβουν ότι κοινωνούντες με την αίρεσιν, σιγά σιγά θα χάσουν την ορθήν πίστιν, για να καταντήσουν εν συνεχεία και χωρίς ηθικήν, όπως συνέβη στη Δύση.

»ΕΝΩΣΕΩΣ ΚΑΙ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΟΜΟΝΟΙΑΣ ΟΝΟΜΑ» (ΠΡΟΣ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΥΣ)

 

Αυτό που χαρακτηρίζει σήμερα τους Ορθοδόξους που πονούν για την αίρεση του Οικουμενισμού αλλά παραμένουν σε κοινωνία μαζί της, είναι η νοοτροπία ότι ο καθένας μπορεί να ζήσει την Ορθοδοξία μόνος του. Λένε μερικοί «Δεν μ΄ ενδιαφέρει ποιόν μνημονεύει ο παπάς ή ο επίσκοπός μου, ούτε τι παραδέχεται αυτός που προσεύχεται δίπλα μου στην Εκκλησία. Αυτοί θα δώσουν λόγο για τον εαυτό τους. Εγω πάντως είμαι Ορθόδοξος». Αυτή η περιχαράκωση στον ατομικό Χριστιανισμό είναι βέβαια άρνηση της Εκκλησίας, αλλά αυτό δύσκολα γίνεται αντιληπτό γιατί πρακτικά συνεχίζεται η εξωτερική «εκκλησιαστική ζωή». Το φαινόμενο έχει την αρχή του στην ατομικιστική μόνωση που μαστίζει τον χωρίς Θεό άνθρωπο της εποχής μας, και εξατμίζει την ίδια την ουσία της Ορθοδοξίας.
Πιστεύουν ότι μπορούν να ζήσουν την κατά Χριστόν ζωή μόνοι τους! Η κατά Χριστόν ζωή όμως, είναι κοινωνία προσώπων. Πηγαίνουν στην Εκκλησιαστική σύναξη και αρκούνται στα τελούμενα, χωρίς να αισθάνωνται την ανάγκη της πνευματικής κοινωνίας με τους αδελφούς και πατέρες που έχουν γύρω τους. Τις περισσότερες φορές γνωρίζουν ότι αυτοί που προσεύχονται κάτω απ΄ τον ίδιο τρούλο, μπροστά στο ίδιο τέμπλο, είναι στο όνομα μόνον Ορθόδοξοι και έχουν στην πραγματικότητα λατινίζουσα δυτικόπληκτη νοοτροπία και αντιπατερικό πνεύμα, ή προτεσταντίζουσα τάση και νεωτεριστικό φρόνημα, όμως αυτό τους είναι αδιάφορο, γιατί έχουν χάσει την βιωματική γνώση ότι, Ορθοδοξία, πρίν απ΄ όλα, είναι κοινωνία ψυχών μέσα στην αλήθεια και στην αγάπη. Και παρατηρείται το απίστευτο φαινόμενο άνθρωποι, που μάχονται με γενναίο λόγο και καθαρό τους ιθύνοντες για την αίρεση του Οικουμενισμού, να παραμένουν ατάραχοι στην Εκκλησία την ώρα που ο επίσκοπος μνημονεύει αυτούς τους ίδιους τους Οικουμενιστές, σα να κάνει κάτι που δεν αφορά αυτούς.
Οι σημερινοί Ορθόδοξοι έχουν χάσει την αίσθηση της εκκλησιαστικής συνοχής και αρμονίας, την αλήθεια ότι «η Εκκλησία ενώσεως εστί και συμφωνίας και ομονοίας όνομα» όπως λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ότι Εκκλησία σημαίνει σύναξη ομονοούντων προσώπων, που είναι εσωτερικά ενωμένα μεταξύ τους εξ΄ αιτίας της κοινής πίστης και της κοινής ομολογίας, και όχι επιφανειακή κοινής υποταγής σε κάποια εκκλησιαστική εξουσία, με υποβόσκουσα την εσωτερική διάσπαση, την διαφωνία και την ατομικιστική προαίρεση. Εκκλησιάζονται με ήσυχη συνείδηση σε μια «Εκκλησία» που γνωρίζουν και αναγνωρίζουν ότι έχει χάσει και συνοχή και συμφωνία και ομόνοια, και δεν αναλογίζονται τι είδους Εκκλησία είναι αυτή, και αν πραγματικά μπορεί να ονομάζεται έτσι. Αρκούνται στην επίφαση που δίνουν τα φαινόμενα, «οι τοίχοι» και ο «ο όροφος» του ναού, «οι ποιμένες» και «αρχιποιμένες» τα άμφια και η υμνωδία, οι εικόνες και η διοικητική συγκρότηση και οργάνωση, και κλείνουν τα μάτια στην απουσία της αληθείας και της συμφωνίας.
Όμως οι Πατέρες δεν μας δίδαξαν τέτοια εκκλησιολογία διάσπασης, σύγχυσης και ψεύδους. «Εκκλησία», λέγει ο Χρυσόστομος «ου τοίχος και όροφος, αλλά πίστις και βίος» (PG. 52, 495). «Οι της του Χριστού Εκκλησίας» λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, «της αληθείας είσι· και οι μη της αληθείας όντες ουδέ της του Χριστού Εκκλησίας είσι» (Συγγρ. Β΄, 627). Εκκλησία είναι σύναξη ψυχών και σωμάτων δεμένων μεταξύ τους με την αλήθεια και την αγάπη, δηλαδή τον Χριστό. Χωρίς αλήθεια και αγάπη και ομόνοια και συμφωνία η σύναξη είναι χωρίς Χριστό, και επομένως δεν είναι Εκκλησία.
Οι Ορθόδοξοι αυτοί, παρ΄ όλη την ειλικρίνεια και την καλή τους διάθεση, δεν καταλαβαίνουν ότι με τον εκκλησιασμό τους πραγματοποιούν και βιώνουν τον Οικουμενισμό. Γιατί αυτό είναι Οικουμενισμός η συμβίωση και συνύπαρξη διαφορετικών και αντιθέτων πίστεων και ομολογιών.
Επειδή δεν μπορούμε να είμαστε Χριστιανοί σαν άτομα, αλλά μόνον σαν Εκκλησία, σημασία καίρια έχει όχι μόνο η δική μας πίστη να είναι αληθινή αλλά και αυτή των αδελφών και των πατέρων μας, διότι στην Εκκλησία υπάρχει μια πίστη, η αληθινή, και συμφωνία όλων στην Ορθοδοξία και ομόνοια.

Φιλορθόδοξος Ένωσις“Κοσµάς Φλαµιάτος”, Έκδηλα σημάδια κοπώσεως, ενώ η αίρεση του Οικουμενισμού μαίνεται

 

Κουράστηκαν ἢ ἀδιαφοροῦν οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ καὶ σιωπηλὰ παραδίδονται στὸν Οἰκουμενισμό;

Οἱ ποιμένες καινοτομοῦν (στὸ ἔργο τῆς καθοδηγήσεως τῶν πιστῶν) ὡς πρὸς τὴν ἀντιμετώπιση τῆς αἱρέσεως

Τὸ ἐρώτημα εἶναι κρίσιμο: Ὅταν ἐμφανιζόταν μία αἵρεση, οἱ ἅγιοι Πατέρες ἔμεναν ἱκανοποιημένοι μόνο μὲ κάποια στιγμιαία διαπίστωση καὶ μία πρόχειρη ἐνημέρωση γιὰ τὴν ὕπαρξή της; Καὶ μετὰ σταματοῦσαν νὰ ἐνημερώνουν τοὺς πιστοὺς καὶ νὰ στηρίζουν τὴν ἀποκρουσή της, νὰ ἀποκαλύπτουν τὶς αἱρετικὲς κακοδοξίες καὶ νὰ τὶς ἐλέγχουν; Ἔχουμε, ἄραγε, παραδείγματα ἁγίων ποὺ ἄρχιζαν τὸν ἀγῶνα ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν καὶ κατόπιν ἔδειχναν σημάδια κοπώσεως, καθὼς ὑφίσταντο τὸ μαρτύριο τῆς περιφρόνησης, τῆς λοιδορίας, τῆς συκοφαντίας καὶ τῶν διωγμῶν ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς; Ὀπισθοχωροῦσαν καὶ ἐγκατέλειπαν τὸν ἀγῶνα ἤ πολεμοῦσαν ὡς λιονταρόψυχοι ἀγωνιστὲς οἱ ἅγιοι, ἀψηφώντας κακουχίες, διωγμούς, ἐξορίες, ἀκόμα καὶ τὸν θάνατο;

Μήπως ὁ Μ. Ἀθανάσιος ἀπόκαμε διωκόμενος 16 περίπου χρόνια ἀπὸ τοὺς Ἀρειανούς; Μήπως ὁ ἅγιος Μάξιμος σιώπησε μπροστὰ σὲ Αὐτοκράτορα καὶ Πατριάρχες, μπροστὰ σὲ μίαν ὁλόκληρη αὐτοκρατορία; Μήπως ἄλλοι ἅγιοι ἀδιαφόρησαν καὶ σιώπησαν δραστηριοποιουμένης καὶ ἐπελαυνούσης τῆς αἱρέσεως;

Γράφει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, πὼς ἡ ὕπαρξη αἱρετικῶν σὲ κάποια πόλη ξεσήκωσε τοὺς ποιμένες, οἱ ὁποῖοι, ὡσὰν «γενναῖοι σκύλακες» ποὺ βλέπουν τοὺς αἱρετικοὺς «λύκους… τὴν ποίμνην ἅπασαν διαφθείροντας», κατέβηκαν στὴν μάχη κατὰ τῶν αἱρετικῶν καὶ δὲν σταμάτησαν τὸν ἀγῶνα πρὶν νὰ τοὺς διώξουν ἀπὸ τὴν πόλη τους, «αὐτοὺς πάντοθεν ἀπελαύνοντες» (Ἰω. Χρυσοστόμου, Πρὸς Ἀνομοίους περὶ ἀκαταλήπτου, λόγ. Β΄).

Ἂν λοιπὸν αὐτοί, τοὺς ὁποίους τιμοῦμε καὶ κηρύττουμε —«τιμὴ μάρτυρος μίμηση μάρτυρος»—, μᾶς ἔδωσαν τὸ παράδειγμα γιὰ ἀνυποχώρητο ἀγῶνα ἐναντίον τῶν αἱρέσεων, πῶς ἐμεῖς σήμερα, ἀδιαφοροῦντες γιὰ τὴν ἀκεραιότητα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, ποὺ κολοβώνεται συστηματικὰ (μὲ τὴ μέθοδο τῆς σαλαμοποίησης), ὄχι μόνον σιωποῦμε καὶ ἀδρανοῦμε μπροστὰ στὴν ἐπέλαση τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλὰ καὶ ἐπικοινωνοῦμε μὲ τοὺς αἱρετικούς, μὲ μπροστάρηδες τοὺς Ἐπισκόπους;

Κατὰ τὴν διδασκαλία τῶν Πατέρων, εἶναι ἀδύνατον νὰ μὴν ἐπηρεασθεῖ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὴν αἵρεση, ὅταν οἱ πιστοὶ συμβιώνουν καὶ «κοινωνοῦν» μὲ τοὺς αἱρετικούς. Καὶ ἀποδεικνύονται ἀρνητὲς τῆς πατερικὴς διδασκαλίας στὸ θέμα τῆς καταπολέμησης τῶν αἱρέσεων, ὅσοι πνευματικοὶ διδάσκουν: κοίταζε τὸν ἑαυτό σου καὶ προσεύχου, ἄφησε τὰ ὑπόλοιπα στοὺς ποιμένες ἢ στὸν Θεό.

Ἀλλὰ σὲ ποίους ποιμένες; Σὲ αὐτοὺς ποὺ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων Πατέρων; Καὶ σὲ ποιόν Θεό; Σὲ ἕναν Θεὸ ἰδικῶν τους προδιαγραφῶν, ἢ στον Ἀληθινὸ Θεό, ποὺ ἐντέλλεται διὰ τῶν Γραφῶν καὶ τῶν Ἁγίων Του: «μὴ συγκοινωνεῖτε» αὐτοῖς, καὶ «ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν» καὶ «μηδὲ χαίρειν λέγετε αὐτοῖς», ἀλλὰ καὶ «μηδὲ ἀδελφοὺς ὀνομάζετε»;

***

Ἡ κόπωση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος εἶναι ἐμφανὴς σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα. Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε:

1. Ἀσφαλῶς καὶ δὲν εἶναι εὔκολο στὸν καθένα νὰ κρίνει τὸ ἔργο τῶν πνευματικῶν. Παλεύουν καὶ κονταριοχτυπιοῦνται μὲ «τὰ πνεύματα τῆς πονηρίας» γιὰ νὰ βοηθήσουν καὶ νὰ νεκραναστήσουν κάθε πεπτωκότα. Ὅμως, ἡ ἀδράνεια τῶν πνευματικῶν στὸ θέμα τῆς ἀντιμετωπίσεως τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ —ποὺ ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὴν ἀδιαφορία τῶν πιστῶν γιὰ τὴν καταπολέμηση τῆς αἱρέσεως, ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὴν ἄγνοια τοῦ τί ἀκριβῶς εἶναι ὁ Οἰκουμενισμὸς— δίνει τὸ στίγμα μιᾶς «καινοτομίας» στο πνευματικὸ ἔργο τῆς καθοδηγήσεως τῶν πιστῶν γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς αἱρέσεως. Ὅπως δι’ ὀλίγων ἐπισημάνθηκε παραπάνω, οὐδέποτε οἱ ποιμένες (ἐπίσκοποι καὶ πνευματικοὶ) ἔδειχναν τόση καὶ τέτοια ἀδιαφορία γιὰ τὴν ἐκδίωξη τῆς αἱρέσεως, ἡ ὁποία ὡς μολυσματικὴ ἀσθένεια ἔχει μολύνει ὄχι μόνο τοὺς εὐσεβεῖς πιστούς, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἴδιους τοὺς ποιμένες!

Ἔχουν, ἄραγε, τόσο μεγάλη πεποίθηση στὸν ἑαυτό τους οἱ σημερινοὶ πνευματικοὶ πατέρες, ὥστε νὰ πιστεύουν ὅτι τὰ πνευματικά τους παιδιά, ὑπὸ τὴν καθοδήγησή τους, δὲν ἐπηρεάζονται ἀπὸ τὴν αἵρεση; Ἔδειξαν γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὸ ἓν δέκατο τοῦ ἐνδιαφέροντος ποὺ δείχνουν γιὰ τὰ οἰκονομικὰ καὶ ἐθνικὰ θέματα, γιὰ τὴν Κάρτα τοῦ Πολίτη καὶ τόσα ἄλλα θέματα λιγότερο ἢ περισσότερο ἐπουσιώδη; Ἢ μήπως, ἡ ἀδιάφορη καὶ ἐφεκτικὴ στάση τους ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δηλοῖ προσωπικὸ φόβο καὶ ἐπαγγελματικὴ ἰδιοτέλεια, ἐφ’ ὅσον ἡ καταπολέμησή του συνεπάγεται ρήξη καὶ σύγκρουση μὲ τὸ ἐξουσιαστικὸ καθεστὼς τῆς δεσποτοκρατίας; Τὸ καθεστὼς ποὺ ἀρνεῖται πεισμόνως καὶ σκανδαλωδῶς νὰ ἀπαντήσει ἂν ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι αἵρεση, τὸ καθεστὼς ποὺ ἔχει σιωπηρὰ ἀποδεχθεῖ ὅτι ὁ Παπισμὸς εἶναι «ἐκκλησία» καὶ ἔχει ἐντάξει τὴν Ὀρθοδόξη Ἐκκλησία στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν, αὐτὴ τὴν αἱρετικὴ σφηκοφωλιὰ τοῦ Προτεσταντισμοῦ;

2. Ἐπίσης, εἶναι ἐμφανὴς ἡ κόπωση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος καὶ ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ πρωτοσελίδες διαμαρτυρίες τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ Τύπου κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἔχουν ἐλαττωθεῖ. Παρατηρεῖται τὸ φαινόμενο, ὅσο περισσότερες συμπροσευχὲς γίνονται, τόσο χλιαρότερες νὰ εἶναι καὶ οἱ ἀντιδράσεις τῶν πιστῶν. Ἡ τελευταία συμπροσευχὴ μετὰ τῶν Παπικὼν στο Ρέθυμνο, φαίνεται πὼς δὲν ἔκανε πιὰ καὶ τόση ἐντύπωση, δὲν σχολιάστηκε ὡς συμπροσευχή. Τὸ μικρόβιο-δηλητήριο τοῦ οἰκουμενιστικοῦ μιθριδατισμοῦ ἔχει παραλύσει τὸ ἀνοσοποιητικὸ σύστημα τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.

***

Τὰ παραπάνω γράφονται μὲ ἀφορμὴ τὴν πρόσφατη συνάντηση μελῶν τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου Ὀρθοδόξων–Ρωμαιοκαθολικῶν στὸ Ρέθυμνο Κρήτης (15-17 Ἰουνίου).

Στὴ συνάντηση αὐτὴ συνεχίστηκε συνειδητὰ καὶ προκλητικὰ ἡ παράβαση τῶν Ἱερῶν Κανόνων περὶ συμπροσευχῶν, ἀφοῦ ἀγνοήθηκαν οἱ διαμαρτυρίες τῶν πιστῶν ἀπὸ τοὺς αὐθαιρετοῦντας «ὀρθοδόξους» συνέδρους. Ἐπανέλαβε ὁ καρδινάλιος Kurt Koch τὴν αἱρετικὴ διδασκαλία τοῦ Βατικανοῦ περὶ «δύο πνευμόνων», χωρὶς νὰ ἀντιδράσουν οἱ πνευματικοὶ ποιμένες καὶ οἱ ἐπίσκοποί μας. Καὶ δὲν ἐννοοῦμε τοὺς συμμετέχοντες στὸν διάλογο «ὀρθοδόξους» ἐπισκόπους, (ἀπὸ αὐτοὺς πλέον τίποτα δὲν περιμένουμε, ἀφοῦ κάθε φορὰ ἐπιβεβαιώνουν καὶ ἀναβαθμίζουν τὸ αἱρετικὸ προφίλ τους), ἀλλὰ τοὺς ὑπολοίπους ποιμένες μας.

Τὰ ἱστολόγια, ἐπίσης, αὐτὴ τὴ φορὰ δὲν ἐπεσήμαναν καὶ δὲν διαμαρτυρήθηκαν —ὅπως ἔπραξαν γιὰ ἄλλες συμπροσευχὲς στὸ ἐγγὺς καὶ ἀπώτερο παρελθὸν— γιὰ τὶς τελευταῖες συμπροσευχὲς κατὰ τὴν διεξαγωγὴ τοῦ Διαλόγου στο Ρέθυμνο Κρήτης. Κι αὐτὸ εἶναι ἄλλο ἕνα σαφὲς δεῖγμα τῆς ἐξοικείωσης μὲ τὴν αἵρεση. Τὰ δὲ σχόλια τῶν πιστῶν στὰ ἐκκλησιαστικὰ ἱστολόγια, τώρα ἔχουν σχεδὸν μηδενισθεῖ. Κι ὅμως, πρὶν μερικοὺς μόλις μῆνες οἱ σχολιογράφοι ἀντιδροῦσαν ἔντονα, κι ἔτσι ἔδιναν τὸ μήνυμα στὶς ἡγεσίες τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν ὅτι ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ ἀκόμα ἀντιστέκεται καὶ παραμένει φρουρὸς ἄγρυπνος, καὶ αὐτὸ τοὺς ἔκανε διστακτικοὺς στὰ βήματα-ἀνοίγματα ποὺ ἐπιχειροῦσαν.

Ὁ ὅποιος, λοιπόν, ἀγῶνας τῶν λίγων ἀποτελματώθηκε, ἐξ αἰτίας τῆς διστακτικότητας καὶ τῆς ἀναβλητικότητας ἐκείνων ποὺ ἔπρεπε νὰ εἶναι πρωτοπόροι. Καὶ αὐτὸ τὸ τέλμα σὲ λίγο θὰ ἀρχίσει (ἔχει ἤδη ἀρχίσει) νὰ ἀναδίδει δυσωδία.

Διοργανώνουν οἱ ἡγέτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τὴν μία οἰκουμενιστικὴ συνάντηση πίσω ἀπὸ τὴν ἄλλη, πραγματοποιοῦν δεκάδες συνέδρια τῶν εἴκοσι καὶ τριάντα ἀτόμων (καὶ αὐτοὶ οἱ ἐλάχιστοι καὶ ὀλίγιστοι διαμορφώνουν τὶς συνειδήσεις), ἐπαναλαμβάνουν τὶς ἴδιες αἱρετικὲς θέσεις (καὶ ἄλλες ἀκόμα πιὸ προωθημένες), οἱ ὁποῖες πρὶν μερικὰ χρόνια εἶχαν ξεσηκώσει θύελλα ἀντιδράσεων· καὶ ἐκ μέρους τῶν Ὀρθοδόξων καμιὰ σθεναρὴ ἀντίδραση δὲν ἀκούγεται, δὲν προγραμματίζεται, δὲν ἐκδηλώνεται.

Ὁ καρδινάλιος Kurt Koch στὸ Ρέθυμνο (πρὸς χαρὰν τοῦ συμπροέδρου μητροπολίτου Περγάμου), ἐπανέλαβε ὅτι προχωροῦν στὴν ἕνωση τῶν «ἐκκλησιῶν», χωρὶς οἱ αἱρετικοὶ παπικοὶ νὰ διαγράψουν τὶς αἱρέσεις τους καὶ νὰ ἐπιστρέψουν στην ὀρθὴ Πίστη. Εἶπε: «θὰ πρέπει νὰ ἐπιστρέψουμε πίσω στὴν πραγματικὴ ἔννοια τῆς μιᾶς Ἐκκλησίας ὅπως ἦταν στοὺς πρώτους αἰῶνες. Οἱ διάφορες παραδόσεις μποροῦν νὰ συνεχίσουν νὰ μένουν μέσα στὴν διαφοροποίηση…»!

Ἄρα, κατὰ τὸν καρδινάλιο (συνευδοκοῦντος τοῦ Περγάμου κ. Ἰωάννη Ζηζιούλα καὶ ἀποδεχομένου τὴν «σοφία» τοῦ Koch) σήμερα δὲν ὑπάρχει ὡς πραγματικότητα ἡ ΜΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ! Αὐτὴ θὰ ὑπάρξει, ὅταν ἀποδεχθοῦμε καὶ τὶς αἱρέσεις τῶν Παπικῶν ὡς ἐκκλησιαστικὲς Παραδόσεις(!), ὅταν ἑνωθοῦμε ὑπὸ τὸν Πάπα καὶ ἔτσι συνεχίσει ἡ κάθε «πλευρὰ» νὰ ἔχει τὶς διαφοροποιημένες θέσεις της. Ἐμεῖς τὴν παρεφθαρμένη πλέον «Ὀρθοδοξία» καὶ οἱ Παπικοὶ τὴν ὀρθοδοξοποιημένη αἵρεση!

Καὶ συνεχίζοντας ὁ καρδινάλιος εἶπε βλάσφημα πώς, ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἐγωϊστικοὶ καὶ αἱρετικοὶ σχεδιασμοὶ γιὰ μία παρὰ «φύσιν» καὶ παρὰ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες «ἕνωση», εἶναι θέλημα τοῦ Χριστοῦ! «Ἡ θέλησή μας εἶναι ἡ θέληση τοῦ Κυρίου, ὥστε ὅλοι νὰ ἑνωθοῦν. Ἕνας σημαντικὸς παράγοντας γιὰ τὴν ὑλοποίηση αὐτῆς τῆς θείας ἐντολῆς εἶναι ὁ θεολογικὸς διάλογος μεταξὺ τῶν δύο ἐκκλησιῶν. Εἴχαμε μία χιλιετία ὅπου ζήσαμε μαζὶ καὶ εἴχαμε κοινὰ πράγματα καὶ μία δεύτερη χιλιετία στὴν ὁποία οἱ δύο ἐκκλησίες εἶναι διαλυμένες».

Σὲ ἄλλο σημεῖο ἡ αὐτοῦ ἐξοχότης καρδινάλιος Koch χαρακτήρισε τὶς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ ὡς «διαφορετικὴ παράδοση», ἐξίσωσε τὴν Πίστη μὲ τὸν «πολιτισμὸ» καὶ ὀνόμασε τὶς κακοδοξίες «ἄνθη» τοῦ κήπου τῆς Ἐκκλησίας! Θαυμάστε τὸν «εὐώδη» λόγο τοῦ καρδινάλιου: «Οἱ διάφορες παραδόσεις μποροῦν νὰ συνεχίσουν νὰ ὑπάρχουν. Ὁ οἰκουμενισμὸς δὲ σημαίνει ὅτι θὰ δημιουργήσει κανεὶς ἕναν μονοπολιτισμό, ἀλλὰ εἶναι ἕνας κῆπος μὲ πολλὰ ἄνθη καὶ τὰ ἄνθη πρέπει μεταξύ τους νὰ σέβονται τὸ ἕνα τὸ ἄλλο παρότι βρίσκονται στὸν ἴδιο κῆπο».

Τὰ «ἄνθη τοῦ κακοῦ», λοιπόν, ἐξαγιάζονται καὶ ἀπαιτοῦν ἀναγνώριση ἀπὸ τὰ φαναριώτικα «ἄνθη τοῦ καλοῦ», ποὺ ὅπως φαίνεται, ἤδη τὴν ἔχουν λάβει.

Μόνο, ποὺ τὰ «μυρίπνοα ἄνθη τοῦ Παραδείσου, τὰ πάγχρυσα στόματα τοῦ Λόγου», δηλαδὴ οἱ Ἅγιοι Πατέρες καὶ ὅσοι τοὺς ἀκολουθοῦν, δὲν θὰ δώσουν ποτὲ αὐτὴ τὴν ἀναγνώριση στὰ κακόδοξα σχήματα τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

(Σημείωση: Στὶς 24 Ἰουνίου θὰ γίνει παρουσίαση τῆς «Μεγάλης Ὀρθόδοξης Χριστιανικῆς Ἐγκυκλοπαιδείας». Παρόντες θὰ εἶναι ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, ὁ π. Κ. Μπέης, ὁ κ. Πέτρος Βασιλειάδης κ.ἄ. Ὁμιλητὴς θὰ εἶναι καὶ ὁ Περγάμου κ. Ἰωάννης Ζηζιούλας, ὁ εἰσηγητὴς τῆς αἱρετικῆς «βαπτισματικῆς θεολογίας» ποὺ συμπροσεύχεται μὲ τοὺς αἱρετικούς, παραβαίνοντας ἀσυστόλως τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, καὶ ὁ ὁποῖος ἀνέχεται ἀδιαμαρτύρητα τὰ αἱρετικὰ φληναφήματα τῶν συμπροέδρων του καρδιναλίων στὸν Διάλογο μὲ τοὺς Παπικούς, δηλαδὴ προωθεῖ συνειδητὰ καὶ μεθοδικὰ τὸν Οἰκουμενισμό. Ὡς ἐκ τούτου ἀποτελεῖ ἔκπληξη τὸ γεγονός, ὅτι δίπλα στὸν κ. Ζηζιούλα, ὡς δεύτερος ὁμιλητής, θὰ εἶναι καὶ ὁ μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος, ὁ ὁποῖος ἔχει γράψει ἄρθρα ἐναντίον τῆς «βαπτισματικῆς θεολογίας». Συμβιβάζονται, ὅμως, ἡ ἀντι-οἰκουμενιστικὴ ἀρθρογραφία τοῦ Ναυπάκτου καὶ ἡ συμπαρουσίαση τῆς Ἐγκυκλοπαιδείας μὲ τὸν κ. Ζηζιούλα; Αὐτὸ μπορεῖ να θεωρηθεῖ ὡς ἀντίσταση κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ;).

Θεσσαλονίκη, 23 Ἰουνίου 2011

Φιλορθοδοξος Ενωσις «Κοσμας Φλαμιατος»

Εδρα: Βασ. Ηρακλειου 30, 546 24 Θεσσαλονικη, Τηλ. 697-2176314
E-Mail: kflamiatos@yahoo.gr ― Ενημερωτικο Δελτιο 15/2011

ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ Η ΔΙΑΣΠΑΣΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ (32ο ΜΕΡΟΣ)

 

Έν έτει 1960 o αγώνας των παλαιοημερολογιτών συνεχίζεται με επί κεφαλής τήν Έκκλησιαστικήν Έπιτροπήν υπό Πρόεδρον τόν ήδη Επίσκοπον Ταλαντίου ‘Ακάκιον Παππάν και Γενικόν Γραμματέα τόν Άρχιμανδρίτην Χρυσόστομον Κιούσην.
Η σταδιακή μείωσις του αριθμού τών Ιερέων ανάγκασαν τήν Εκκλησιαστική επιτροπή ν’ απευθυνθή στό εξωτερικό μέ κάθε προφύλαξι, διότι τά όργανα τής Κρατικής Εκκλησίας, είχαν υποψιασθή αυτή τήν κίνησι και καραδοκούσαν νά εμποδίσουν τήν έξοδο Παλαιοημερολογιτών Ιερέων στό εξωτερικό.
Οι κινήσεις ελάμβαναν μυστικό χαρακτήρα καί άπό τό γεγονός ότι οι στασιαστές Κληρικοί (Τόμπρος και οι συν Αυτώ) καί Λαϊκοί έναντι τής Εκκλησιαστικής Επιτροπής ήταν έτοιμοι νά «καρφώσουν» κάθε κίνησι, πού θά υπέπιπτε στην άντίληψί τους.
Ό Πρόεδρος τής Εκκλησιαστικής Επιτροπής, Σεβασμιώτατος νύν Επίσκοπος Ταλαντίου κυρός Άκάκιος, παρά τό προκεχωρημένον τής ηλικίας και τάς ασθενείας του ύφ’ ων είναι προσβεβλημένος, επεχείρησε περί τό τέλος τού έτους 1960 κοπιώδες καί μακρύνόν ταξείδιον είς Αμερικήν, διά νά λάβη κανονικήν χειροτονίαν άπό Ρώσσους Επισκόπους έν διασπορά ευρισκομένους, κατόπιν βεβαίως ομόθυμου προτάσεως τού Ιερού Κλήρου.
Χαράς καί ευφροσύνης έπλήσθη ό Κλήρος καί ό Λαός τής Εκκλησίας τών ΓΟΧ Ελλάδος. Θλίψι, όδυρμό, κατήφεια καί παροξυσμό κατέβαλε τους υπεναντίους, καί άρχισαν άπό τίς εκκλησιαστικές φυλλάδες τους νά εκτοξεύουν ύβρεις κατά του Αγώνος των Παλ/των καλούντες Πολιτεία καί Κρατική Εκκλησία ν’ αφανίσουν τόν νεοχειροτονηθέντα Έπίσκοπον ‘Ακάκιον.
Ό πόλεμος έσυνεχίσθη επί χρόνια κατά τών χειροτονιών τών Αρχιερέων τής Εκκλησίας τών Γ.Ο.Χ. , διότι έπίστευαν ότι μετά τήν κοίμησιν του πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου, ό Αγών θά διελύετο άπό τήν άπουσίαν ‘Αρχιερατικής ηγεσίας.
Τόν Μάϊο 1969 ό Μητροπολίτης Φιλάρετος ό Ηγέτης τής Ρωσικής Εκκλησίας τής Διασποράς, απέστειλε τήν εξής επιστολή προς τόν Αύξέντιον:

Πρόεδρος τῆς Συνόδου τῶν Ἐπισκόπων τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Ἐκτὸς Ρωσίας 72 East 93D STREET, NEW YORK 28, Ν.Υ. Tel: LEhigh 4‐1601

30 Μαΐου/12 Ἰουνίου, 1969

 

Ἡ Αὐτοῦ Σεβασμιώτης κ. Αὐξέντιος, Ἀρχιεπίσκοπος τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος. Κάνιγγος 32, Ἀθήναι, Ἑλλὰς.

Σεβασμιώτατε,

Ἐν σχέσει με τὴν εὐγενήν ἀδελφικήν σας ἐπιστολὴν τῆς 12ῆς Μαΐου 1969, ἐπιθυμοῦμε νὰ γνωρίσετε ὅτι ἡ Σύνοδος τῶν Ἐπισκόπων τῆς Ὀρθοδόξου Ρωσσικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς ἀναγνωρίζει τὸ κῦρος τῆς ἐπισκοπικῆς χειροτονίας τοῦ προκατόχου τῆς ὑμετέρας Σεβασμιώτητος μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀκακίου και τῶν ἐπακολουθησασῶν χειροτονιῶν τῶν ἐπισκόπων τῆς υμετέρας Ἐκκλησίας.
Συμφώνως πρὸς τὰ ἀνωτέρω καὶ λαμβάνοντες ὑπʹ ὄψιν διαφόρους ἄλλας περιστάσεις, ἡ ἡμετέρα Σύνοδος τῶν Ἐπισκόπων θεωρεῖ τὴν ὑμετέραν Ἱεραρχίαν, ὡς ἐν Χριστῷ ἀδελφοὺς, οἱ ὁποῖοι θὰ εἶναι ἐν πλῆρει ἐπικοινωνίᾳ μεθ’ ἡμῶν.

Εἴθε αὶ εὐλογίαι τοῦ Κυρίου νὰ εἴναι με ὅλον τὸν κλῆρον καὶ τὸν πλήρη πίστεως λαὸν τῆς ὑμετέρας Ἐκκλησίας.

Ἐξαιτούμενος τὰς ὑμετέρας ἁγίας εὐχάς, διατελῶ ὑμέτερος ἐν Χριστῷ ἀδελφὸς.

+ ὁ Μητροπολίτης Φιλάρετος.

Σύνοδος Ἐπισκόπων τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Διασπορᾶς 72 East 93D STREET, NEW YORK 28, Ν.Υ. Tel: LEhigh 4‐1601

18/31 Δεκεμβρίου 1969

Ἡ Αὐτοῦ Σεβασμιώτης κ. Αὐξέντιος,
Ἀρχιεπίσκοπος τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος.

Σεβασμιώτατε,

Ἡ ἀδελφικὴ ἐπιστολὴ τῆς Ὑμετέρας Σεβασμιώτητος τῆς 25ῆς Νοεμβρίου 1969, ἀνεγνώσθη εἰς Συνεδρίασιν τῆς Συνόδου ἡμῶν σήμερον. Αἱ πολλαὶ δοκιμασίαι τὰς ὁποῖας ὑπέστη ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀπό τῶν ἀρχῶν τῆς ἱστορίας της, εἶναι ἰδιαιτέρως μεγάλαι κατὰ τοὺς χαλαιποὺς τοὺς ὁποίους διερχόμεθα καὶ συνεπῶς ἀπαιτοῦν μεγαλυτέραν καὶ ἱσχυροτέραν ἑνότητα μεταξῦ ἐκείνων οἱ ὁποῖοι εἶναι ἀληθῶς ἀφοσιωμένοι εἰς τὴν πίστιν τῶν Πατέρων μας. Με τὰ αἰσθήματα αυτά ἐπιθυμοῦμεν ἄπαξ ἔτι νὰ σᾶς πληροφορήσωμεν ὅτι ἡ Σύνοδος τῶν Ἐπισκόπων τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν Διασπορᾷ, ἀναγνωρίζει τὸ κῦρος τῶν ἐπισκοπικῶν χειροτονιῶν τοῦ μακαρίας μνήμης προκατόχου Ὑμῶν, μακαρίτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀκακίου καὶ τὰς ἐν συνεχεῖᾳ χειροτονίας, ἐν τῇ Ἱερᾷ Ὑμῶν Ἐκκλησία. Συνεπῶς καὶ λαμβανομένων ὑπʹ ὄψιν διαφόρων ἄλλων περιστατικῶν, ἡ Ἀρχιερατικὴ ἡμῶν Σύνοδος, θεωρεῖ τὴν Ἱεραρχίαν Ὑμών ὡς Ἀδελφοὺς, ἐν Χριστῷ, ἐν πλῆρει κοινωνία μεθ΄ ἡμῶν.
Εἴθε ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ νὰ εἶναι μετὰ τοῦ Κλήρου καὶ τῶν Πιστῶν τῆς Ἐκκλησίας Ὑμῶν, ἰδίως κατὰ τὰς προσεχεῖς ἡμέρας τῆς ἐν σαρκί Γεννήσεως τοῦ Κυρίου καὶ Σωτήρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Πρόεδρος τῆς Συνόδου

+ ΦΙΛΑΡΕΤΟΣ, Μητροπολίτης Νέας
Ὑόρκης καὶ Ἀνατολικῆς Ἀμερικῆς

Τὰ Μέλη
+ ΝΙΚΟΝ Οὐασιγκτῶνος—Φλωρίδος
+ ΣΕΡΑΦΕΙΜ Σικάγου—Ντητρόϊτ
+ ΒΙΤΑΛΙΟΣ Μοντρεάλης—Καναδᾶ
+ ΑΝΤΩΝΙΟΣ Ἀγγελουπόλεως—Τεξάδος
+ ΑΒΕΡΚΙΟΣ Συρακουσσῶν—Τριάδος
+ ΑΝΤΩΝΙΟΣ Φραγκισκουπόλεως
+ ΣΑΒΒΑΣ Ἐδμουνδοπόλεως
+ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ Σεάτλου
+ ΑΝΔΡΕΑΣ Πετροχώρας

Ὁ Γραμματεύς τῆς Συνόδου
+ ΛΑΥΡΟΣ Μανναχάττης.

ΑΣΤΡΑΨΕ ΚΑΙ ΒΡΟΝΤΗΞΕ Ο ΚΥΘΗΡΩΝ ΣΕΡΑΦΕΙΜ

 

ΑΣΤΡΑΨΕ ΚΑΙ ΒΡΟΝΤΗΞΕ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΥΘΗΡΩΝ ΣΕΡΑΦΕΙΜ σε επιστολή του προς την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Για να δούμε όμως θα περάσουν επιτέλους οι Ιεράρχες εις την θεάρεστο ΠΡΑΞΗ όταν επιτέλους εννοήσουν ότι ο Οικουμενισμός είναι ένας δρόμος δίχως επιστροφή;
Η επιστολή έχει ως εξής

Μακαριώτατε άγιε Πρόεδρε, Άγιοι Συνοδικοί,

Εν πρώτοις προάγομαι και δια του παρόντος να ευχηθώ άπαξ έτι ταχείαν ανάρρωσιν και αποκατάστασιν της υγιείας Υμών, του Μακ. Προέδρου, και ακώλυτον συνέχισιν των πολυευθύνων καθηκόντων Υμών ως τε Πρωθιεράρχου και ως Προκαθημένου – Προέδρου της Ιεράς Συνόδου της Ελλαδικής ημών Εκκλησίας.

Εν συνεχεία ας μου επιτραπή, Μακαριώτατε και Άγιοι Συνοδικοί, να επισημάνω ακροθιγώς φλέγοντά τινα και επείγοντα καίρια εκκλησιαστικά θέματα, περί ων έγραψαν μεν πρεσβύτεροί τινες και σεβάσμιοι Αδελφοί Συνεπίσκοποι, δεν ηκούσθη όμως επισήμως και αρμοδίως η φωνή της Εκκλησίας, των Ανωτάτων Διοικητικών Οργάνων Αυτής.

1. Σο καυτόν και αγωνιώδες δια εκατομμύρια χριστιανών θέμα της Κάρτας του Πολίτη, περί ου πολλαί κινητοποιήσεις και πολλά δημοσιεύματα, εν οις και το προσφάτως απευθυνθέν εις Υμάς σχετικόν έγγραφον του Σεβ.Μητροπολίτου Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Αμβροσίου.

Στο εν θέματι νομοσχέδιον έχει κατατεθή προς ψήφισιν εις την Βουλήν των Ελλήνων, χωρίς προηγουμένως, συμφώνως προς την υπόσχεσιν του Υπουργού Εσωτερικών κ.Ιωάν. Ραγκούση, να τεθή εν σχεδίω υπ’ όψιν της Ιεράς ημών Συνόδου δια την έκφρασιν και διατύπωσιν των επ’ αυτού θέσεων της Εκκλησίας.

Η Ιερά Κοινότης του Αγίου Όρους έλαβε σαφή θέσιν επ’ αυτού και ημείς οι Επίσκοποι οι συγκροτούντες το Σώμα της Σεπτής Ιεραρχίας μας τηρούμεν σιωπήν μέχρι στιγμής.

2. Σα πλήθη των «αγανακτισμένων» συνανθρώπων μας προσβλέπουν εν πολλοίς με εμπιστοσύνην εις την Μητέρα Εκκλησίαν, όπου πολλοί καταφεύγουν δια τας βιοτικάς ανάγκας των και τον επιούσιον άρτον, αλλά και δια την ποθητήν διέξοδον από την ηθικήν και πνευματικήν κρίσιν, και δι’ αυτών από την διογκουμένην οικονομικήν τοιαύτην, παρά τα τυχόν αναφυόμενα εκκλησιαστικά σκάνδαλα και θλιβεράς τινας περιπτώσεις.

Προσβλέπουν δε εις την Μητέρα Εκκλησίαν, θεωρούντες Αυτήν ως την Κιβωτόν της σωτηρίας, την Σαμειούχον της Θείας Χάριτος, την Οικονόμον των Μυστηρίων του Θεού και την Θεματοφύλακα της σωζούσης Θείας Αληθείας, την κατέχουσαν την ασφαλή και βεβαίαν άγκυραν της πίστεως ημών.

Αποτελεί αύτη την μόνην ελπίδα και καταφυγήν και σωτηρίαν των.

Δια τούτο η ευθύνη ημών των Ποιμένων της Εκκλησίας μας είναι τρισμέγιστη και ακεραία, εάν δεν τυγχάνωμεν άξιοι και συνεπείς προς την αποστολήν μας η το χειρότερον, εάν τυχόν σκανδαλίζωμεν το πλήρωμα της Εκκλησίας μας, μη φυλάσσοντες ως κόρην οφθαλμού την αγίαν Ορθόδοξον Πίστιν και Παράδοσιν ανόθευτον η παραθεωρούντες την τήρησιν και ομολογίαν της ακραιφνούς δογματικής και εκκλησιολογικής διδασκαλίας της και τα Ευαγγελικά, ηθικά και πνευματικά διδάγματα και μηνύματα Αυτής.

Εάν και ημείς απογοητεύσωμεν τους «αγανακτισμένους» εις θέματα Ορθοδόξου Πίστεως και Παραδόσεως, εις θέματα απτόμενα της παραχαράξεως της αληθείας και της νοθείας του Ευαγγελικού σωτηρίου μηνύματος και εις θέματα εμπλοκής ημών εις τους πλοκάμους της αιρέσεως, της κακοδοξίας, της πλάνης και της κοινωνίας μετά των αιρετικών και ακοινωνήτων, τότε ουαί και αλλοίμονον, η κατάστασις θα είναι άνευ προηγουμένου ζοφερωτάτη και αθλιωτάτη και θα φθάσωμεν εις το ανθρωπίνως αδιέξοδον.

Ο Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ δια προσφάτων προς Υμάς εγγράφων επεσήμανε : α) την καινοτόμον εκτροπήν του ομοδόξου Πατριαρχείου ΢ερβίας εις την τέλεσιν του Ιερού Μυστηρίου του Βαπτίσματος, ουχί δια του παραδοσιακού τρόπου της τριπλής καταδύσεως και αναδύσεως, αλλά δια του ραντισμού (βάπτισμα Παπικών) η δι’ επιχύσεως ύδατος, ήτις, ούτως εχόντων των πραγμάτων καθιστά ατέλεστον το Ορθόδοξον Βάπτισμα και συνιστά εκτροχιασμόν εκ της Ορθοδόξου Παραδόσεως, μεθ’ όσων ούτος συνεπάγεται, και ύφαλόν τινα δια την ακώλυτον εκκλησιαστικήν κοινωνίαν μετά των λοιπών Ορθοδόξων Εκκλησιών, ως διεξοδικώς ανέλυσε το θέμα τούτο, και β) την αντικανονικήν συμμετοχήν δι’ αμφίων των εκπροσώπων των Παπικών και των Αρμενίων εις τον Ιερόν Πατριαρχικόν Ναόν της Πρωτοθρόνου Εκκλησίας της

Κωνσταντινουπόλεως, κατά τον Πατριαρχικόν Εσπερινόν της Αγάπης, οπότε αμφότεροι οι εκπρόσωποι, ενδεδυμένοι μετά των αμφίων των, ανέγνωσαν εις την γλώσσαν των το Ευαγγέλιον της Αγάπης, διελθόντες δια της Ωραίας Πύλης του Πατριαρχικού Ναού, ως εάν ήσαν κανονικοί Κληρικοί εν εκκλησιαστική κοινωνία.

Η πράξις αυτή, ανεπίτρεπτος και ασυγχώρητος από κανονικής απόψεως, αφού πρόκειται περί ακοινωνήτων ως προς ημάς λειτουργών – εκπροσώπων, είναι ανωτέρα της απλής συμπροσευχής και κατωτέρα της συλλειτουργίας και της συμμετοχής εις το κοινόν Ποτήριον. Και εάν η απλή συμπροσευχή («ει τις ακοινωνήτω, καν εν οίκω συνεύξηται, ούτος αφοριζέσθω» κατά τον 10ον Αποστολικόν Κανόνα) επισύρει τοιαύτην βαρείαν ποινήν, η εν τη επισήμω Θεία Λατρεία της κορυφαίας των Δεσποτικών εορτών συλλειτουργία, υπό την ευρυτέραν έννοιαν, πως κανονίζεται, αφού ουδείς απολύτως, ουδέ οι Πρωθιεράρχαι και Προκαθήμενοι των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών εξαιρούνται του Αποστολικού τούτου Κανόνος;

Ούτως δε εχόντων των πραγμάτων και ενταύθα παρακωλύεται η εκκλησιαστική κοινωνία, όταν «μεταίρωνται όρια αιώνια, α οι Πατέρες έθεντο». Και όταν τούτο, αντί να συντελέση εις την αληθή κατά Θεόν προσέγγισιν και κοινωνίαν, μόνον προβλήματα συνειδήσεως και ενοχάς εκ της παραβιάσεως των Ιερών Κανόνων επισωρεύει, κλονισμόν εμπιστοσύνης προξενεί και σκανδαλισμού πρόξενος γίνεται επ’ απωλεία ψυχών, «υπέρ ων Χριστός απέθανε».

3. Έτερος Αδελφός εν Κυρίω, ο Σεβ. Μητροπολίτης Γλυφάδας κ. Παύλος, παρακαλών δια του υπ’ αριθ. 484/12-4-2011 εγγράφου του προς την Δ.Ι.Σ. «όπως αι αποφάσεις της Συνοδικής Επιτροπής επί των Διορθοδόξων και των Διαχριστιανικών Σχέσεων α) περί της συμμετοχής της Εκκλησίας της Ελλάδος εις το Παγκόσμιον Συμβούλιον Εκκλησιών και β) περί του Διαλόγου μετά των Ρωμαιοκαθολικών, των Διαμαρτυρομένων και πάσης άλλης ομάδος εκτός Εκκλησίας, εγκεκριμέναι ήδη υπό της Δ.Ι.Σ., λόγω των εν αυταίς εξαιρετικώς σοβαρών διαλαμβανομένων θεμάτων και πνευματικών συνεπειών, εισαχθώσι προς έγκρισιν εις το Σώμα της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος<, απεδοκιμάσθη υπό νεωτέρου συνεπισκόπου μας, ενώ αι προτάσεις του είναι ορθαί και ενδεδειγμέναι.

4. Αι επίκαιροι και επείγουσαι προτάσεις των σεβ. Μητροπολιτών Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ.Αμβροσίου και Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης κ.Ανδρέου δια τον διορισμόν νέων Εφημερίων και την μισθοδοσίαν του Ιερού Κλήρου, δέον να τύχουν ιδιαιτέρας προσοχής και

5. Η πατερική τοποθέτησις του Σεβ. Μητροπολίτου Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως κ.Ιερεμίου κατά της «μεταπατερικής» θεολογίας και των «μεταπατερικών» θεολόγων, ως ούσης βλασφημίας κατά του Αγίου Πνεύματος, (ήτις και κατ’ ουσίαν τοιαύτη τυγχάνει), είναι ορθή και αξιοπρόσεκτος.

Παρόμοιόν τι συμβαίνει και με την συναφή αρχήν της «μετανεωτερικότητας», προτεσταντικής υφής και αφετηρίας ουσών αμφοτέρων, εφ’ όσον άπαντα τα θεολογικά θέματα επαναπροσδιορίζονται διαρκώς κατ’ αυτήν (αποκλειομένης ούτω πως της στερεάς και αμεταθέτου Ορθοδόξου Παραδόσεως) επί νεωτέρων βάσεων και δεδομένων.

Μακαριώτατε, Άγιοι Συνοδικοί,

Σαπεινώς φρονώ ότι δι’ άπαντα τα ανωτέρω, δι’ α τυγχάνω σύμψηφος μετά των προειρημένων Σεβ. Μητροπολιτών και εκθύμως συνυπογράφω τας θέσεις των, δέον να τοποθετηθή επισήμως και υπευθύνως η Ιερά ημών Σύνοδος, εφ’ όσον αυτά είναι λίαν σοβαρά θέματα και απασχολούν εναγωνίως το Χριστεπώνυμον Πλήρωμα της Αγιωτάτης ημών Εκκλησίας και ακολούθως η Σεπτή ημών Ιεραρχία.

Μη αφήσωμεν, προς Θεού, τα υπεράνω όλων ύψιστα δογματικά και εκκλησιολογικά θέματα «εις το έλεος του Θεού», διότι έχομεν βαρυτάτας ευθύνας.

Δεν είναι ιδιωτικαί υποθέσεις των κατά τόπους ομοδόξων Εκκλησιών, αλλά κοιναί, καθολικαί και πανορθόδοξοι, διότι τα θέματα αυτά εκπηγάζουν εκ του Ιερού Ευαγγελίου και της καθόλου Αγίας Γραφής, εκ των κοινών Ιερών Κανόνων και των κοινών ιερών δογμάτων της Ορθοδόξου Πίστεώς μας.

Όταν π.χ. μία ομόδοξος Εκκλησία προβαίνει εις συμπροσευχάς μετά ετεροδόξων, αιρετικών η και αλλοθρήσκων, όταν προσφέρη τα άγια Μυστήρια εις τους, κατά το Κανονικόν Δίκαιον της Εκκλησίας μας, ακοινωνήτους, όταν συλλειτουργή μετ’ αυτών, κατά κυριολεξίαν η με την ευρυτέραν έννοιαν της λέξεως εν ώρα Θείας Λατρείας, και αν τυχόν δεχθή, Θεός φυλάξοι, τον γάμον η την χειροτονίαν ομοφυλοφίλων η την κατάργησιν των κωλυμάτων Ιερωσύνης κλπ, τότε αι λοιπαί ομόδοξοι Εκκλησίαι δια να έχουν ακώλυτον την εκκλησιαστικήν κοινωνίαν μετ’ αυτής υποχρεούνται να ανακαλέσουν αυτήν εις την τάξιν.

Και αυτό δεν θα αποτελή το παράπαν ανάμειξιν εις τα εσωτερικά πράγματα μιας Σοπικής ομοδόξου Εκκλησίας.

Εάν λίαν προσφάτως διεκόπη η εκκλησιαστική κοινωνία μεταξύ δύο Ορθοδόξων Πατριαρχείων δια τι θέμα κανονικής μεν τάξεως, αλλ’ ουχί και δογματικόν, μετά πόσης ευαισθησίας και μεθ’ οποίου φόβου Θεού και τρόμου πρέπει να διαχειριζώμεθα τα ως άνω μείζονα θεολογικά και δογματικά θέματα;

Εξαιτούμενος την υμετέραν κατανόησιν και τον διακριτικόν χειρισμόν των ως άνω φλεγόντων και επικαίρων θεμάτων επ’ αγαθώ του Χριστεπωνύμου της Εκκλησίας ημών Πληρώματος διατελώ,

Μετά βαθυτάτου σεβασμού

Ελάχιστος εν Επισκόποις

† Ο Κυθήρων Σεραφείμ

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΕΙΔΗΣΕΩΝ»ΡΟΜΦΑΙΑ»

ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ Η ΔΙΑΣΠΑΣΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ (31ο ΜΕΡΟΣ)

Δεν θα ασχοληθούμε περισσότερο με τους διωγμούς των παλ/τών, διότι είναι τόσα πολλά τα γεγονότα της εποχής εκείνης και τόσο αποτρόπαια που μόνο θλίψι θα μπορούσε να μας προξενήσει μια τέτοια αναφορά. Ο Κύριος να λυπηθεί και να συγχωρέσει αυτούς που τα διέπραξαν. Συνεχίζουμε λοιπόν την μελέτη μας

Ο επίμονος και διαρκής αγών έφερε δια τους παλ/τας το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Την απελευθέρωσιν του πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου και των άλλων Επισκόπων εκ της εξορίας.
Ούτω την 16ην Ιουλίου 1952 εξεδόθη η διαταγή περί της διακοπής της εκτοπίσεως και του σωματικού περιορισμού του και την πρωία της Παρασκευής 19 Ιουλίου εγένετο η απελευθέρωσις των άλλων Αρχιερέων.
Το απόγευμα οι Αρχιερείς συνηντήθησαν μετά των κ.κ. Κωνσταντίνου Ρέντη Υπουργού Εσωτερικών και των βουλευτών κ.κ. Χριστοδούλου Γοργία, Χαραλάμπους Σκουτέρη και Νικολάου Ζορμπά.
Κατά την επακολουθήσασαν ανταλλαγήν γνωμών διεπιστώθη απόλυτος σύμπτωσις και καλή διάθεσις. Τόσον ο κ. Υπουργός όσον και οι κ.κ. Βουλευταί εξέφρασαν την ικανοποίησίν των.
Ο επανακάμψας Πρωθυπουργός κ. Νικόλαος Πλαστήρας έδωσεν εντολήν εις τας αρμοδίας Υπηρεσίας περί καταπαύσεως των διωγμών και αποκαταστάσεως των θρησκευτικών ελευθεριών. Συγχρόνως εδόθη άδεια λειτουργίας δυο Ιερών Ναών, ενός εν Πειραιεί και ετέρου εν Αθήναις.
Ο πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος μετέβη εις συνάντησιν μετά του Πατριάρχου Αλεξανδρείας. Ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Χριστόφορος εξέφρασε την βαθυτάτην θλίψιν του δια την ακολουθουμένην υπό της Επισήμου Εκκλησίας τακτικήν.
Εις την συνέχειαν οι υβρισμοί και οι συκοφαντίες κατά του πρ. Φλωρίνης και των άλλων αρχιερεών δεν σταμάτησαν, πρό πάντων απο τους οπαδούς της Μονής της Κερατέας δια του περιοδικού «Κήρυξ των Ορθοδόξων», τελούντος τότε υπο την διεύθυνση του Ευγενίου Τόμπρου. Οι συκοφαντίες, οι υβρισμοί, και οι διαδόσεις έγιναν αιτία να δηλώσουν οι τρείς Αρχιερείς ότι παραιτούνται της ασκήσεως των ποιμαντορικών και διοικητικών αυτών καθηκόντων και δικαιωμάτων επί του παλαιοημερολογιτικού τέως ποιμνίου αυτών, επιθυμούντες, ως έγραφαν, ίνα μη η παρουσία αυτών επί κεφαλής της παλαιοημερολογιτικής παρατάξεως θεωρηθή ως εμπόδιον προς κατάπαυσιν των διωγμών και επίλυσιν του ζητήματος. Γεγονός όμως είναι ότι ο πρ. Φλωρίνης, ανεκάλεσε τη 27-11-1952 την παραίτησιν αυτού και ανέλαβε πάλι την ηγεσία του αγώνος των παλ/των.
Τη 20-9-1955 εκοιμήθη εν Αθήναις πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης αρχιερατικός προϊστάμενος των εν Ελλάδι υπό μεγάλου πλήθους πνευματικών αυτού τέκνων.
Μετά τον θάνατο αυτού, επί κεφαλής του Ιερού δια την ενότητα της Εκκλησίας αγώνος ανέλαβε Εκκλησιαστική επιτροπή εξ΄ Ιερέων με Πρόεδρον τον Αρχιμανδρίτη τότε, Ακάκιον Παππάν.Η νέα ηγεσία εχαρακτηρίσθη υπό του νέου Αρχιεπ/που Δωροθέου, κατά την συνεδρίαν της ΔΙΣ της 23-1-1957, ως «επί του παρόντος νομιμόφρων».
Το επίσημον όργανον των παλ/των «Φωνή της Ορθοδοξίας» διευθύνεται υπό των Θεολόγων Καθηγητών κ.κ. Διονυσίου Μπατιστάτου και Παναγιώτου Βρεττάκου. Εν τω περιοδικώ τούτω δημοσιεύονται, ως γνωστόν, άρθρα δι΄ ων ελέγχεται δριμύτατα η αδιαφορία των ιθυνόντων δια το εορτολογικό ζήτημα.
Ο οσιώτατος Μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης (την εποχή εκείνην) έγραψε περισπούδαστα άρθρα περί της μελλούσης να συνέλθη Πανορθοδόξου Συνόδου, άτινα εδημοσιεύθησαν εν τω περιοδικώ τούτω. Σημειωτέον ότι ο π. Θεόκλητος ασκούσε οξύτατη κριτική στον Πατριάρχη Αθηναγόρα. Τον θεωρούσε αιρετικό και τον αποκαλούσε «στόμα του Άδη».
Ό Πατριάρχης Αλεξανδρείας Χριστόφορος άπέστειλεν ύπόμνήμα προς τον Άρχιεπίσκοπον Αθηνών και τον Πρωθυπουργόν της Ελλάδος κ. Κωνσταντϊνον Καραμανλήν, δι΄ ου ρητώς ομολογεί ότι ή εισαγωγή του Γρηγοριανού Ήμερολογίου εν τη Θεία Λατρεία έβλαψε την Έκκλησίαν. Αντίγραφον του υπομνήματος τούτου απέστειλε και προς τήν διοικούσαν τον Έκκλησιαστικήν Επιτροπήν.
Το υπόμνημα τούτο έχει ως ακολούθως:

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ

Πάππας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής
Τω Μακαριωτάτο Άρχιεπισκόπω Αθηνών και Πάσης τής Ελλάδος και τη σεβασμία Ίεραρχία τής Εκκλησίας τής Έλλάδος Άσπασμόν Άγιον έν Χώ Σωτήρι.
Μόλις κατά τον παρελθόντα μήνα Ίούνιον ήλθομεν προς παραθερισμόν και άποθεραπείαν εις Αθήνας.
Εκ τών προς ημάς επισκεπτών είχομεν μεταξύ τών πρώτων, τους διευθύνοντας τήν Έκκλησίαν τών Παλαιοημερολογιτών, οίτινες παρεκάλεσαν ημάς, ίνα έπέμβωμεν υπέρ αυτών, παρά τη Έπισήμω Έκκλησία τής Ελλάδος, επί τη ευκαιρία τής κατά τάς ημέρας ταύτας συναντήσεως όλων τών Ιεραρχών τής Εκκλησίας Υμών.
‘Ηκροάσθημεν μετά πολλής προσοχής τά ύπ’ αυτών λεχθέντα Ήμίν, ώς και έλάβομεν παρ’ αυτών και όσα έγραψαν και έδημοσίευσαν επί υποστηρίξει του Ιουλιανού Ημερολογίου ώς μόνου δυνατού νά υπάρχη Ημερολογίου τής Όρθοδόξου Εκκλησίας άπό τών πρώτων αιώνων τής εμφανίσεως τής Χριστιανικής Θρησκείας μέχρι εσχάτως, χρησιμοποιηθέντος τούτου και μόνον εις τάς τε Οικουμενικάς και Τοπικάς τής Εκκλησίας Συνόδους, αναφερομένου δε και είς τους Κανόνας αυτών τε τών Συνόδων και τών Πατέρων τής Εκκλησίας και εις τάς έορτάς και νηστείας και εις όλην έν γένει τήν ζωήν τήν Χριστιανικήν.
Ιδιαιτέρως μετά τήν έπίσκεψιν ταύτην έμελετήσαμεν τά εξής υπέρ τού Ιουλιανού Ημερολογίου Συγγράμματα.
1. Έμελετήσαμεν το υπό του άοιδίμου πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου, κατά το έτος 1950 έν Αθήναις δημοσιευθέν υπό τόν τίτλον «Ή ακριβής θέσις τού ημερολογιακού ζητήματος κ.λ.π.».
Έξ όσων ήκούσαμεν και άνέγνωμεν διά τό ζήτημα τού ήμερολογίου όμολογούμεν, ότι κατά πολύ πράγματι έζημίωσε τήν Όρθόδοξον Έκκλησίαν ή αποδοχή τού Γρηγοριανού ημερολογίου.
Έζημιώθη προ παντός ή Εκκλησία τής Ελλάδος, εις τήν οποίαν ατυχώς, ή τελευταίως μόλις γενομένη αποδοχή τού Γρηγοριανού Ημερολογίου διήρεσε τους Όρθοδόξους Έλληνας εις Παλαιοημερολογίτας και Νεοημερολογίτας.
Οι Παλαιοημερολογίται έν Ελλάδι σήμερον είναι περί τό εν και ήμισυ έκατομμύριον, ενώ οί Νεοημερολογίται είναι περίπου επτά, έπικρατούσι δε πολιτικώς. Αυτοί δε κυβερνώσι όχι μόνον θρησκευτικώς άλλα και πολιτικώς σήμερον τήν Όρθόδοξον Ελλάδα.
Οί Παλαιοημερολογίται παραπονούνται κατά τών Νεοημερολογιτών, διότι άπέσχισαν τήν Έλληνικήν Όρθόδοξον Έκκλησίαν κατά τρόπον, ώστε νά θεωρώσιν οί μεν τους δε αιρετικούς.
Οί Καθολικοί και οί Προτεστάνται σήμερον έν Ελλάδι είναι ανεκτοί και φιλικώς συμπεριφέρονται προς αυτούς οί νεοημερολογίται, ενώ έξ άλλου έπιχειρούσι τήν τελείαν έξόντωσιν τών Παλαιοημερολογιτών.
Μία ανοχή αλλήλων, έστω και όπως συμβαίνει μεταξύ τών Όρθοδόξων και τών έτεροδόξων, θά ητο ή καλλίτερα προς τό παρόν λύσις.
Και ημείς εις τήν Έκκλησίαν Αλεξανδρείας έχομεν τό Γρηγοριανόν Ήμερολόγιον, εις τήν παραδοχήν τού οποίου και ημείς προσωπικώς συνετελέσαμεν.
Σήμερον όμως βλέποντες τά αποτελέσματα τής αποδοχής του Γρηγοριανού ημερολογίου μετανοούμεν και άναγκαζόμεθα νά σκεπτώμεθα περί επιστροφής εις τό Παλαιόν.
Δέν θά ήτο και εις τήν Έκκλησίαν τής Ελλάδος προτιμότερα μία τοιαύτη σύσκεψις επί τη ευκαιρία τής συναντήσεως όλης τής Εκκλησίας τής Ελλάδος κατά τάς ημέρας ταύτας;
Εύχόμεθα όπως ό Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός φωτίση πάντας ημάς και αξιώση, ίνα έχωμεν κατά τάς ημέρας ταύτας τήν ενότητα τής πίστεως· καθ’ έκάστην δε προσευχόμεθα και αίτούμέθα παρά τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού τόν άνωθεν φωτισμόν. Αμήν.

Έπι τούτοις κατασπαζόμενοι Υμάς φιλήματι άδελφικώ
Έν Άλεξανδρεία τη 20ή Νοεμβρίου 1958.
Ο Αλεξανδρείας ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΘΛΙΒΕΡΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ (2ο ΜΕΡΟΣ)

Μια τέτοια τακτική και νοοτροπία βασιλεύει δυστυχώς απο χρόνια τώρα και στο Άγιον Όρος! Όλοι αυτοί που θα μπορούσαν με την μόρφωσί τους, ή ακόμη για την φήμη τους ως «μυστικών και νηπτικών πατέρων» να σαλπίσουν ενα πνευματικό συναγερμό, ώστε να καταλάβουν τα πρόβατα τον κίνδυνο, αυτοί αναπαύονται στην έκδοσι πατερικών κειμένων και την…. νοερά προσευχή τους, αδιαφορώντας τελείως για το τι γίνεται γύρω τους, για το ποιούς μνημονεύουν, και το τι λένε σχετικώς οι ιεροί Κανόνες, για όσους κρατούν μια τέτοια στάση σε καιρό αιρέσεως όπως ο δικός μας. Καλή και η προσευχή (ποιός το αρνείται;) αλλά μαζί μ΄ αυτή γιατί όχι και η καλή ομολογία, η σφραγίς αυτή των μαρτύρων, το αψευδές σημείον της πρός τον Θεόν ειλικρινούς αγάπης; Αν κρατούσαν την ίδια στάσι στον καιρό τους και ο Μ. Αθανάσιος, ο άγιος Μάξιμος και Θεόδωρος ο Στουδίτης, οι λαμπροί αυτοί ομολογηταί, ή ακόμη και οι επί Βέκκου μαρτυρήσαντες Αγιορείται πατέρες, σήμερα θα είχαμε εμείς Ορθοδοξία ή καν Άγιον Όρος; Και το θλιβερώτερο στην περίπτωση αυτή είναι ότι, αναφορικώς πρός την προδοσία κρατούν θέσιν θεατού και μόνον, και μάλιστα θεατού βυθυσμένου στον κόσμο του, κόσμο…. υψηλής θεολογίας ή ιεράς μυσταγωγίας και… γνόφου, (πράγμα τόσο ελκυστικό για τον επισκέπτη του Άθωνα) ενω υπάρχουν δυο χαρακτηριστικές περιπτώσεις στις οποίες μεταβάλλουν τελείως την ανωτέρω διαγωγή τους! Πρώτον μεν, όταν τους θίξη κανείς για προσωπικό τους σφάλμα, και δεύτερον, όταν τους πή ότι δεν πάνε καλά οι ορθόδοξοι ποιμένες. Για την πρώτη περίπτωση είναι ικανοί να συγγράψουν ολόκληρον πραγματείαν προκειμένου ν΄ αποδείξουν την αθωότητά τους και να συντρίψουν τον άδικον κατήγορον· για δέ την δευτέρα έχουν πάντοτε έτοιμη και σαφή την απάντηση «Με την Εκκλησία, αδελφοί, όχι σχίσματα. Και άλλοτε γίνονται αυτά, αλλά δεν έφευγαν οι πιστοί απο τους επισκόπους τους», και ας λένε οι άγιοι και οι ιεροί Κανόνες τα ακριβώς αντίθετα, προτρέποντες κλήρον και ευσεβή λαόν για παρόμοιες σαν την σημερινή περιπτώσεις, να φεύγουν αμέσως μακρυά απο τον ποιμένα που θα κακοδοξούσε, γενόμενος ούτω λύκος αντί καλού τσοπάνου. Έτσι αληθεύει στην περίπτωσί τους ο λόγος του αγίου Μαξίμου του ομολογητού, που τόσο ωραία περιγράφει την διαγωγή τους «Άλλ΄ ούν τον λόγον του Θεού ουδείς οφείλει νοθεύειν δια την ιδίαν αμέλειαν, αλλ΄ ομολογώ μεν την εαυτού ασθένειαν, μη αποκρύπτειν δέ την του Θεού αλήθειαν, ίνα μη υπόδικοι γενόμενοι μετά της των εντολών παραβάσεως και της του λόγου του Θεού παρεξηγήσεως».
Αλλά μήπως, σκέφθηκα για μια στιγμή, δεν γνωρίζουν την διδασκαλία των Πατέρων και τον τόσο συνεπή βίο τους, ώστε να πάψουν να υποκρίνονται με τις ποικίλες αμαρτωλές οικονομίες; Μέχρι προχθές ζηλωταί πιστοί δεν τους τα υπενθύμισαν και τους υπενθυμίζουν σε διαμαρτυρίες και μελέτες τους, με κάθε σαφήνεια και λεπτομέρεια, ώστε να μην υπάρχη πλέον περιθώριο προφασισμού αγνοίας; Αλλά ποιός ακούει; Η Εκκλησία τους έκανε επισκόπους για να διδάσκουν και φυλάττουν τον λόγο της Αληθείας Της ακέραιον και ανόθευτον, κρατώντας συγχρόνως τα πρόβατά Της μακρυά απο τα λειβάδια των αιρετικών, και όχι να τα εγκαταλείπουν απροστάτευτα μέχρι το στόμα του λύκου με την πρόφασι ότι μόλις θα τα καταπιή τότε θα δείξουν την ποιμενική τους ικανότητα! Πότε θ΄ αντιληφθούν ότι ένα ΟΧΙ στην αίρεσι αξίζει πολύ περισσότερο απο κάθε προσευχή και ιεραποστολική δράσι, και ότι γι΄ αυτό το ΟΧΙ έχουν ταχθή απο την Εκκλησία «εις τόπον Χριστού» και των Αποστόλων του;
Εκείνη όμως την στιγμή το καντήλι τρεμόσβυσε ζητώντας ασφαλώς λάδι. Σηκώθηκα να φέρω το λαδικό, ενω μια ευχή ψιθύρισαν άθελα τα χείλη μου. Κύριε, φώτισε τους ποιμένας της Εκκλησίας Σου, για ν΄ αντιληφθούν την φοβερή ευθύνη τους, αλλά και τους Αγιορείτας αδελφούς μας, όσοι μέχρι σήμερα δεν έδωσαν το παρόν εις το ωραίον μέτωπον της ομολογίας, ώστε ν’ αναδειχθούν και πάλι εξ΄ αυτών νέοι στρατιώται της Αληθείας Σου, πρός δόξαν της Ορθοδοξίας και σωτηρία του λαού Σου. Αμήν.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΝ »ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ» ΑΡ. ΦΥΛ. 3-4