Ο Ελληνισμός διατήρησε την Ορθοδοξία, γι’ αυτό και πολεμάται

…Η θέση του Κοσμά Φλαμιάτου (+1852) είναι απόλυτα σαφής: «Έχομεν πάμπολλα σημεία και δείγματα εναργή, ότι το Ελληνικόν Έθνος, υπέρ πάντα τα άλλα, προώρισεν ο Θεός απ’ αιώνας ως άγιον καί περιούσιον καί εκλεκτόν εαυτού λαόν». Η εκλογή του Ελληνισμού, πού συνδέεται καί στον Φλαμιάτο με μια ισχυρή διάθεση «αντί σιωνισμού» (όχι: αντισημιτισμού), είναι κατ’ αυτόν ορατή σ’ όλη την ιστορική του πορεία. Ο Ελληνισμός προετοιμάσθηκε με «την κοσμικήν γνώσιν και την έξω παιδείαν» για την αποδοχή του Ευαγγελίου, ενώ η γλώσσα του έγινε μέσο εξαπλώσεως του Ευαγγελίου καί της Θεολογίας…

Ο Φλαμιάτος δεν δέχεται όμως κάποια «μεροληπτική» εκλογή εκ μέρους του Θεού, αλλά την χαρίτωση του Ελληνικού Έθνους λόγω της αφοσιώσεώς του στην υπόθεση του Χριστιανισμού. Είναι καί αυτός εκφραστής της «θεοκρατικής αποστολής» του Ελληνισμού, μη αποφεύγοντας την παραδοχή κάποιας «υπεροχής» του, πού δεν οδηγεί όμως σε κάποιο νοσηρό φυλετισμό, αλλά στην αναγνώριση καί συνεχή υπόμνηση του χρέους καί της ευθύνης του Ελληνισμού απέναντι στην υπόλοιπη ανθρωπότητα καί την ιστορία. «Το ελληνικόν Γένος(!), ως ευγενέστερον καί συνετώτερον όλων των άλλων εθνών, έδειξεν εν έργω καί λόγω περισσοτέραν αποδοχήν, αφοσίωσιν καί ζήλον υπέρ της χάριτος του Ευαγγελίου καί εις αυτό υπέρ πάντα τα άλλα χριστιανικά γένη διετηρήθη η καθαρότης καί ο αγιασμός της πίστεως, αφ’ ου προέρχεται καί πηγάζει ο ουράνιος φωτισμός». Ο Ελληνισμός -πού ως «Γένος» εδώ γίνεται δεκτός με την ευρύτερη οικουμενική εκδοχή του— διατήρησε την Ορθοδοξία, και σ’ αυτό εντοπίζεται η υψηλή του αποστολή. Έτσι εξηγείται, κατά τον Φλαμιάτο, και ο μεγάλος πόλεμος των δυνάμεων του σκότους εναντίον του, οι τόσοι πειρασμοί του στην ιστορία καί κυρίως η οθωμανική κυριαρχία. Αλλά καί μετά τη μερική απελευθέρωση του, από τις αρχές του 19ου αιώνα άρχισε ο πόλεμος της διπλωματίας «ίνα φέρει την εκ της πίστεως αποστασίαν και δι’ αυτής τον γενικόν όλεθρον τούτου του πολυπαθούς έθνους». Διαβλέποντας δε παντού πνευματικά κίνητρα, δέχεται τα σχεδιαζόμενα έναντι του Ελληνικού Έθνους από την διεινή διπλωματία ως προσπάθεια ματαιώσεως της ιστορικής αποστολής του…

Απόσπασμα από το βιβλίο «Ελληνισμός μετέωρος» του π. Γεωργίου Μεταλληνού

ΒΛ. ΚΟΣΜΑ ΦΛΑΜΙΑΤΟΥ » ΕΙΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΠΙΒΟΥΛΗΣ

Read more: http://pentapostagma.blogspot.com/2010/07/blog-post_802.html#ixzz0uaioyI6X

»TO XPONIKON» (ΤΗΣ ΑΛΩΣΕΩΣ ΥΠΟ ΓΕΩΡΓΙΟΥ (Σ)ΦΡΑΝΤΖΗ)

Στὶς 24 Μαΐου (1453) ἀκούστηκε ὅτι ὁ ἀμηρᾶς ἔχει σκοπὸ στὶς 29 Μαΐου ἀπὸ ξηρὰ καὶ θάλασσα νὰ ἐπιτεθῆ μὲ σφοδρότητα, κάμνοντας συμπλοκἐς καὶ συγκρούσεις. Γι’ αὐτὸ ὅλοι οἱ στρατηγοὶ καὶ οὶ δήμαρχοι, καὶ μάλιστα ὁ Ἰωάννης ὁ Ἰουστινιανός, δὲν ἔπαυαν νὰ ἑτοιμάζουν κάθε τέχνασμα γιὰ νὰ ἀντιπαραταχθοῦν στὸν ἐχθρό· ὅλη τὴν νύκτα προσπαθοῦσαν μὲ κάθε τρόπο νὰ διορθώνουν τὰ τείχη στὰ σημεῖα ποὺεἶχαν καταρρεύσει ἀπὸ τὰ κτυπήματα τῶν τηλεβόλων. Ἔπειτα ὁ Ἰουστινιανὸς ἔστειλε ἀνθρώπους πρὸς τὸν μέγα δοῦκα Νοταρᾶ καὶ ζητοῦσε νὰ τοῦ στείλη μερικὰ τηλεβόλα, ποὺ ὑπῆρχαν στὰ μέρη τὰ ὁποία φρουροῦσε ἐκεῖνος. Ὁ κύρ Λουκᾶς ὅμως ὁ Νοταρᾶς δὲν θέλησε νὰ τοῦ δώση, λέγοντας ὅτι αὐτὰ χρειάζονται καὶ στὸν δικό του τομέα. Καὶ ὁ Ἰουστινιανὸς τοῦ ἀπάντησε ὅτι δὲν ὑπάρχει ἀνάγκη νὰ βρίσκωνται τόσα πολλὰ τηλεβόλα στὰ μέρη ἐκεῖνα ὅπου ὑπάρχουν νερά. Καὶ ἔτσι ἄρχισαν νὰ φιλονεικοῦν σὰν παιδιὰ καὶ νὰ ἀνταλλάζουν βρισιές. Ὁ Ἰουστινιανὸς ἀπεκάλεσε τὸν Νοταρᾶ ἄχρηστο, καταστροφέα καὶ ἐχθρὸ τῆς πατρίδος· ἐκεῖνος πάλι ἔλουσε τὸν Ἰουστινιανὸ μὲ ἀνάλογες βρισιές. Ὅταν τὰ ἄκουσε αὐτὰ ὁ βασιλιὰς τοὺς κάλεσε ἰδιαιτέρως καὶ τοὺς εἶπε: «Ἀδελφοί, δὲν εἶναι καιρὸς νὰ συμβαίνουν τέτοια πράγματα μεταξύ μας καὶ νὰ λέμε καὶ νὰ φιλονεικοῦμε, ἀλλὰ νὰ συγχωρήσουμε ἐκείνους ποὺ μᾶς μισοῦν καὶ νὰ παρακαλέσουμε τὸν θεὸ νὰ μᾶς λυτρώση ἀπὸ τὸ φοβερὸ στόμα τοῦ δράκοντος ποὺ μᾶς ἀπειλεῖ φανερά». Εἶπε καὶ ἄλλα παρόμοια λόγια σ’ αὐτοὺς καὶ τοὺς συμφιλίωσε. Καὶ τότε ὁ καθένας τους ἐπέστρεψε στὸν τόπο ποὺ τοῦ εἶχαν ἐμπιστευθῆ καὶ ἀνέλαβε τὴν ὑπηρεσία του. Ὁ Ἰουστινιανὸς ἀποδείχθηκε φοβερὸς στοὺς ἐχθρούς, καὶ μάλιστα κατὰ τὶς ἡμέρες ἐκεῖνες, τόσο μὲ τὰ λόγια ὅσο καὶ μὲ τὶς πράξεις του. Κάθε μέρα ἔκαμνε ἐπιθέσεις καὶ εφόδους κατὰ τῶν ἐχθρῶν, καὶ πολλοὺς αἰχμαλώτιζε, ἐνῶ ἄλλους τοὺς περνοῦσε ἀπὸ τὸ μαχαίρι. Ὅλοι θαύμαζαν τὰ κατορθώματα καὶ τὶς πράξεις τοῦ ἀνδρὸς καὶ τὸν ἀποκαλοῦσαν λυτρωτὴ καὶ σωτῆρα τῆς πόλεως. Ἀλλὰ δὲν παρέμεινε τέτοιος μέχρι τέλους· τὴν φήμη ποὺ μὲ τὴν ἀνδρεία του εἶχε κερδίσει, ὕστερα τὴν κατέστρεψε ἡ δειλία του. Καὶ ἐνῶ ἔτσι εἶχαν τὰ πράγματα γιὰ μᾶς, διαδόθηκε μιὰ ψεύτικὴ πληροφορία στὸ στρατόπεδο τῶν ἐχθρῶν, ὅτι δῆθεν ἔρχεται στόλος ἀπὸ τὴν Ἰταλία πρὸς βοήθειά μὰς, καθὼς καὶ ὁ ἀρχηγὸς τῶν Οὕγγρων Ἴαγκος μὲ πάρα πολὺ μεγάλο στράτευμα ἀπὸ ἱππεῖς καὶ πεζούς. Σὰν τὸ ἄκουσαν οἱ Ἀγαρηνοί, τοὺς κυρίευσε μεγάλος φόβος· ἐκστόμιζαν κατάρες κατὰ τοῦ ἀμηρᾶ καὶ γόγγυζαν, λέγοντας ὅτι αὐτὸ θὰ εἶναι ὁ ἀφανισμὸς τοῦ γένους των, γιατὶ καταπιάστηκαν μὲ ἕνα ἔργο χωρὶς ἐλπίδα ἐπιτυχίας. Ἀλλὰ καὶ ὁ ἀμηρᾶς περιέπεσε σὲ διαλογισμούς, ταραχὴ καὶ δειλία, καὶ ὅλοι οἱ σύμβουλοί του ἦταν περίλυποι. Πρῶτον, διότι ἄκουσαν γιὰ τὴν ἄφιξι τῆς βοηθείας, καὶ δεύτερον, διότι τόσο μεγάλο καὶ φοβερὸ στράτευμα ἐπὶ τόσες ἡμέρες τίποτε δὲν κατώρθωσε στὴν ξηρὰ καὶ τὴν θάλασσα· πολλές φορὲς μάλιστα μὲ τόσες πολλὲς πολιορκητικὲς μηχανὲς καί δυνάμεις, ἄν καὶ τοποθέτησαν κλίμακες στὰ τείχη, ἐκδιώχθηκαν οἰκτρά, καὶ καταγκρεμίστηκαν, ἀλλὰ καὶ φονικὸ μεγάλο τοὺς βρῆκε, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ κυριεύση ἡ δειλία τοὺς Τούρκους ποὺ ἦταν κοντὰ στὰ τείχη. Τρίτον, διότι ἔβλεπαν ἕνα φαινόμενο: Ἕνα ἀστραφτερὸ φῶς κατεβαίνοντας ἀπὸ τὸν οὐρανό στεκόταν ἐπάνω ἀπὸ τὴν Πόλι καὶ ὅλη τὴν νύκτα τὴν ἔσκεπε ἀπὸ ψηλά. Μόλις οἱ Τοῦρκοι εἶδαν τὸ φῶς αὐτό, στὴν ἀρχὴ ἔλεγαν ὅτι ὁ θεὸς ὠργίσθηκε ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν καὶ θέλει νὰ τοὺς κατακαύση καὶ νὰ τοὺς παραδώση σ’ αὐτοὺς ὡς δούλους. Ἔπειτα ὅμως, ὅταν εἶδαν ὅτι πάντοτε ντροπιασμένοι γκρεμίζονταν ἀπὸ τὰ τείχη καὶ τὶς κλίμακες καὶ ὅτι, ἄν καὶ ἐφάρμοζαν τόσα πολεμικὰ τεχνάσματα, τίποτε δὲν κατώρθωναν, ἀλλὰ καὶ ὅταν ἄκουσαν τὴν ψεύτικη φήμη περὶ τοῦ στόλου τῆς Ἰταλίας καὶ περὶ τοῦ Ἰάγκου, ἄρχισαν πλέον νὰ λένε γιὰ τὸ φῶς ἐκεῖνο ὅτι ὁ θεὸς πολεμάει μὲ τὸ μέρος τῶν Χριστιανῶν, τοὺς προστατεύει καὶ εἶναι συμμαχός τοὺς. Γι’ αὐτὲς τὶς αιτίες ὁ ἀμηρᾶς, ὅπως εἴπαμε, καὶ ὅλος ὁ στρατὸς ἦταν λυπημένος καὶ σκυθρωπός. Σκεπτόταν λοιπόν νὰ σηκωθῆ τὴν ἑπόμενη καὶ νὰ λύση τὴν πολιορκία. Τὸ ἴδιο ὅμως βράδυ τὴν ἑπομένη τοῦ ὁποίου σχεδίαζαν νὰ φύγουν, βλέπουν πάλι, ὅπως συνήθιζε τὸ φῶς νὰ κατεβαίνη ἀπὸ τὸν οὐρανό. Ἀλλὰ δὲν ἁπλωνόταν, ὅπως συνήθιζε προηγουμένως, ὥστε νὰ σταθῆ ἐπάνω ἀπὸ τὴν Πόλι ὅλη τὴν νύκτα· φάνηκε μόνον ἀπὸ μακριὰ καὶ ἀμέσως διασκορπίστηκε καὶ ἔγινε ἄφαντο. Μόλις τὸ εἶδαν αὐτὸ ὁ ἀμηρᾶς καὶ ὅλοι οἱ δικοί του, χάρηκαν πολὺ καὶ ἔλεγαν: «τώρα ὁ θεὸς τοὺς ἐγκατέλειψε «. Τὸ ἴδιο ἀποφάνθηκαν οἱ σοφοὶ καὶ οἱ γραμματιζούμενοι τῆς μιαρῆς, τῆς ἄπιστης καὶ πλανημένης θρησκείας, ὅτι δηλαδὴ τὸ φῶς φανέρωνε πῶς θὰ κερδίσουν τὴν Πόλι. Καὶ ἔτσι ὅλοι εἶχαν καλὲς ἐλπίδες, οἱ ὁποῖες πραγματοποιήθηκαν ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας. Τὸ βράδυ τῆς 27^ης Μαΐου ὁ ἀμηρᾶς πρὸσταξε, ὅλη τὴ νύκτα καὶ τὴν ἑπομένη ἡμέρα νὰ ἀνάψουν φωτιὲς καὶ φανάρια, νὰ νηστεύσουν ὅλη τὴν ἡμέρα καὶ νὰ λουστοῦν ἑπτὰ φορές, γιὰ νὰ παρακαλέσουν τὸν θεὸ νηστικοὶ καὶ καθαροὶ νὰ νικήσουν τὴν Πόλι· αὐτὸ καὶ ἔγινε. Τὸ ἀπόγευμα τῆς Δευτέρας, κατὰ τήν δύσι τοῦ ἡλίου καὶ ἀφοῦ ἐδείπνησαν, ὁ ἀμηρᾶς στάθηκε στὴν μέση τοῦ στρατοῦ καὶ μιλώντας εἶπε τὰ ἑξῆς:

» Πολυαγαπημένα μου παιδιά, στὸ ὄνομα τοῦ θεοῦ, τοῦ προφήτου Μωάμεθ καὶ ἐμοῦ τοῦ δούλου του σᾶς προτρέπω αὔριο νὰ κάμετε ἔργο ἀξιομνημόνευτο στὴν αἰωνιότητα, ὅπως ἔκαμαν καὶ οἱ πρόγονοί μας μέχρι τώρα, ὅπως εἶναι φανερό, καὶ μὲ προθυμία καὶ γενναιότητα καὶ μεγαλοψυχία νὰ περάσετε μὲ σκάλες ἐπάνω ἀπὸ τὰ τείχη σὰν πουλιά, καὶ τὴν φήμη ποὺ οἱ πρόγονοί μας κέρδισαν, καὶ ὁ θεός τοὺς τὴν χάρισε, νὰ μὴ τὴν χάσουμε ἐμεῖς· ἀντίθετα ἦλθε ἡ ὥρα νὰ τὴν αὐξήσουμε ἐμεῖς στὸ πολλαπλάσιο» Τοὺς ἀπηὺθυνε καὶ ἄλλους πολλοὺς λόγους κατάλληλους γιὰ στρατιῶτες καὶ ξύπνησε μέσα τους τὴν μεγαλοψυχία γιὰ νὰ πολεμήσουν μὲ γενναιότητα. Κὶ ἐκεῖνοι σὰν τ’ ἄκουσαν αὐτὰ χάρηκαν πάρα πολὺ καὶ μὲ μιὰ φωνὴ ὅλοι τους ἀλάλαζαν στὴν γλῶσσα τους: «Ἀλλάχ ἀλλάχ, μεεμὲτ ρεσοὺλ ἀλλάχ», ποὺ σημαίνει: » Ὁ θεὸς τῶν θεῶν καὶ ὁ Μωάμεθ ὁ προφήτης αὐτοῦ».

Ὅταν ἐμεῖς στὴν Πόλι άκούσαμε τὴν τόσο δυνατὴ κραυγή, ποὺ ἔμοιαζε μὲ βοητὸ μεγάλο τῆς θαλασσας, ἀναρρωτιώμασταν τί ἄραγε συμβαίνει. Σὲ λίγο βεβαιωθήκαμε γιὰ τὴν ἀλήθεια, ὅτι δηλαδὴ ὁ ἀμηρᾶς ἑτοίμαζε γιὰ τὴν ἑπομένη πόλεμο ἀπὸ στεριὰ καὶ θάλασσα ὅσο πιὸ σφοδρό μποροῦσε κατὰ τῆς Πόλεως. Κι ἐμεῖς βλέποντας τὸ τόσο μεγάλο πλῆθος τῶν ἀπίστων, πού, ὅπως μοῦ φαίνεται ἐμένα, ἀντιστοιχοῦσαν πεντακόσιοι καὶ περισσότεροι στὸν καθένα μας, ἀναθέσαμε τὶς ἐλπίδες μας στὴν θεία Πρόνοια. Ὁ βασιλιὰς τότε πρόσταξε, οἱ ἱερεῖς, οἱ ἀρχιερεῖς, οἱ μοναχοί, οἱ γυναῖκες καὶ τὰ παιδιὰ μὲ τὶς ἅγιες καὶ ἱερὲς εἰκόνες καὶ μὲ τὶς θεῖες ἀπεικονίσεις στὰ χέρια καὶ μὲ δάκρυα στὰ μάτια νὰ περιέρχωνται τὰ τείχη τῆς Πόλεως, νὰ ψάλλουν τὸ » κύριε ἐλέησον», γιὰ νὰ μὴ μᾶς παραδώση ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας στὰ χέρια ἀπίστων, ἀποστατῶν καὶ κακούργων ὅσο κανεὶς ἄλλος στὴ γῆ, ἀλλὰ νὰ μᾶς λυπηθῆ, ἐμᾶς ποὺ εἴμαστε οἱ κληρονόμοι του. Καὶ μὲ κλάματα ἔδιναν θάρρος ὁ ἕνας στὸν ἄλλο νὰ ἀντισταθοῦν γενναῖα στοὺς ἐχθροὺς τὴν ὥρα τῆς συμπλοκῆς. Ὁ βασιλιάς ἐπίσης τὸ ἀπόγευμα τῆς ὀδυνηρῆς ἐκείνης Δευτέρας, ἀφοῦ συγκέντρωσε ὅλους, ἄρχοντες, ἀρχομένους, δημάρχους, ἑκατόνταρχους καὶ ἐκλεκτοὺς στρατιῶτες, εἶπε τὰ ἐξῆς:

» Ἐσεῖς, εὐγενέστατοι ἄρχοντες καὶ ἐκλαμπρότατοι δήμαρχοι καὶ στρατηγοὶ καὶ γενναιότατοι συστρατιῶτες καὶ ὅλος ὁ πιστὸς καὶ τίμιος λαός, γνωρίζετε καλὰ ὅτι ἔφθασε ἡ ὥρα ποὺ ὁ ἐχθρὸς τῆς πίστεώς μας θέλει νὰ μᾶς πιέση περισσότερο μὲ κάθε πολεμικὸ τέχνασμα καὶ τρόπο, καὶ μὲ ὅλη του τὴν δύναμι νὰ μᾶς ἐπιτεθῆ ἀπὸ στεριὰ καὶ θάλασσα καὶ νὰ μᾶς πολεμήση μὲ σφροδρότητα. Σκοπὸς του εἶναι νὰ χύση τὸ δηλητήριό του σὰν φίδι καὶ νὰ μᾶς καταπιῆ σὰν ἀνήμερο λεοντάρι. Γι’ αὐτὸ εἶναι ἀνάγκη νὰ σταθῆτε ἀνδρεῖοι καὶ μὲ γενναία ψυχή, ὅπως πάντοτε μέχρι τώρα κάματε κατὰ τῶν ἐχθρῶν τῆς πίστεώς μας. Γνωρίζετε καλά, ἀδελφοί, ὅτι ὀφείλουμε ὄλοι ἀπὸ κοινοῦ γιὰ τέσσερις λόγους νὰ προτιμήσουμε τὸν θάνατο ἀπὸ τὴν ζωή. Πρῶτον γιὰ τὴν πίστι καὶ τὴν θρησκεία μας, δεύτερον γιὰ τὴν πατρίδα, τρίτον γιὰ τὸν κύριόν σας τὸν χρισμένο βασιλιά καὶ τέταρτον γιὰ τοὺς συγγενεῖς καὶ φίλους. Νὰ θεωρήσετε τὸν πόλεμο σὰν κυνήγι ἐναντίον ἀγριόχοιρων, γιὰ νὰ καταλάβουν οἱ ἄπιστοι ὅτι δὲν ἀντιμετωπίζουν ζῶα χωρὶς λογική, ὅπως εἶναι οἱ ἴδιοι, ἀλλὰ κυρίους καὶ ἐξουσιαστὲς τῶν ζώων αὐτῶν καὶ ἀπογόνους Ἑλλήνων καὶ Ρωμαίων». Ἀφοῦ εἶπε αὐτὰ καὶ τελεὶωσε τὴν δημηγορία του καὶ μὲ δάκρυα καὶ στεναγμοὺς εὐχαρίστησε τὸν θεό, ὅλοι μαζὶ μὲ ἕνα στόμα ἀποκρίθηκαν κλαίγοντας: «Ἄς πεθάνουμε γιὰ τὴν πίστι τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν πατρίδα μας».

Ὁ βασιλιὰς πῆγε στὸν πάνσεπτο ναὸ τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας, προσευχήθηκε μὲ δάκρυα στὰ μάτια καὶ κοινώνησε τὰ ἄχραντα μυστήρια. Τὸ ἴδιο ἔκαμαν καὶ πολλοὶ ἄλλοι ἐκείνη τὴν νύκτα. Κατόπιν μετέβη στὰ ἀνάκτορα, ὅπου ἔμεινε γιὰ λίγο καὶ ζήτησε συγχώρησι ἀπὸ ὅλους. Ποιὸς θὰ μποροῦσε νὰ διηγηθῆ τὰ κλάματα καὶ τοὺς θρήνους τῆς ὥρας ἐκείνης στὸ παλάτι; Ἀκόμη κι ἄν ἦταν κανεὶς ἀπὸ ξύλο ἤ ἀπὸ πέτρα, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ μὴ θρηνήση.

Οἱ φρουροὶ μᾶς εἶπαν ὅτι ὅλη τὴν νύκτα συνέβαινε θόρυβος καὶ πολλὲς ὁμιλίες, διότι ἔσερναν τὶς πολεμικὲς μηχανὲς ποὺ εἶχαν ἑτοιμάσει γιὰ τὴν ἐπίθεσι στὰ τείχη. Ἀκόμη ὅτι τὴν ἴδια στιγμή βρίσκονται σὲ κίνηση τὰ πιὸ μεγάλα ἀπὸ τὰ πλοῖα τῶν ἐχθρῶν στὴν θάλασσα καὶ ὅτι οἱ τριήρεις καὶ οἱ γέφυρες πλησιάζουν στὶς ἀκτὲς καὶ τὰ τείχη.

Κατὰ τὸ δεύτερο λάλημα τῶν πετεινῶν, χωρὶς κανένα σύνθημα, πρᾶγμα ποὺ ἔκαμναν τὶς προηγούμενες ἡμέρες, ἄρχισαν τὸν πόλεμο μὲ μεγάλη βιασύνη καὶ σφοδρότητα. Ὁ ἀμηρᾶς διέταξε νὰ ξεκινήσουν τὸν πόλεμο οἱ μὴ τόσον ἔμπειροι στοὺς πολέμους, μὲ σκοπὸ νὰ μᾶς καταπονήσουν κάπως. Οἱ δικοί μας ὅμως ἀπάντησαν μὲ γενναιότητα καὶ τοὺς ἔκαμναν κακὴ ὑποδοχή· τοὺς γκρέμιζαν ἀπὸ τὰ τείχη καὶ τὰ ἐξαρτήματα τῶν ἐχθρῶν τὰ κατέσπαζαν. Ἡ μάχη κράτησε δύο ὧρες καὶ ἦταν πολυστένακτη καὶ φρικτή· καὶ φαινόταν ὅτι ἐπικρατοῦσαν οἱ Χριστιανοί. Οἱ δικοί μας ἔριχναν ὑγρὸν πῦρ ἀπὸ τὶς μηχανὲς ποὺ εἶχαν κατασκευάσει καὶ ἔκαιγαν τοὺς ἐχθρους, τσάκιζαν τὶς ἐξέδρες μαζὶ

μὲ τοὺς ἀναβάτες τους ρίχνοντας βαρειὲς πέτρες, καὶ μὲ τὰ τηλεβόλα σκότωναν πολλούς. Μερικοί τολμηροί, δυνατοὶ καὶ ριψοκίνδυνοι ἀνέβαιναν ὁ ἕνας στοὺς ὤμους τοῦ ἄλλου καὶ ὁ τρίτος στοῦ δευτέρου, ὅπως μποροῦσε, γιὰ νὰ φθάσουν στὴν κορυφὴ τῶν τειχῶν. Καὶ τὴ στιγμὴ ποὺ ἡ παράταξί μας ἄρχισε νὰ λυγίζη, ὁ Θεόφιλος Παλαιολόγος καὶ ὁ Δημήτριος Καντακουζηνὸς, ἄνδρες γενναιότατοι, πήδησαν μπροστά, νίκησαν τοὺς Ἀγαρηνούς, τοὺς ἔτρεψαν σὲ φυγή καὶ τοὺς διέλυσαν. Ὁ βασιλιάς ἔφιππος ἔλεγε: «Συστρατιῶτες καὶ ἀδελφοί, κρατῆστε μὲ γενναιότητα· σᾶς παρακαλῶ στὸ ὄνομα τοῦ θεοῦ. Βλέπω ὅτι τὸ πλῆθος τῶν ἐχθρῶν κουράζεται καὶ σὲ λίγο θὰ διαλυθῆ». Καὶ ἐνῶ ὁ βασιλιάς ἔλεγε αὐτά, ὁ στρατηγὸς Ἰωάννης πληγώθηκε ἀπὸ βέλος στὸ σκέλος τοῦ δεξιοῦ ποδιοῦ. Αὐτὸς ὁ τόσο ἐμπειροπόλεμος, ὅταν εἶδε τὸ αἷμα νὰ τρέχη ἀπὸ τὸ σῶμα του, πανικοβλήθηκε τελείως· ἀπὸ τὸν φόβο του ἔχασε τὴν ἀνδρεία ποὺ εἶχε ἐπιδείξει προηγουμένως καὶ ὕστερα ἀπὸ αὐτὸ φέρθηκε ταπεινωτικά. Ἐγκατέλειψε τὴν θέσιν του. Ἔτρεχε κρυφὰ πέρα-δῶθε ἀναζητώντας γιατρούς, χωρὶς νὰ θυμίζη τίποτε ἀπὸ τὸν προηγούμενο γενναῖο καὶ ἱκανὸ ἄνδρα. Συνέπεσε ὅμως τὴν στιγμὴ ἐκείνη νὰ βρίσκεται καὶ πάλι ὁ βασιλιάς ἐκεῖ. Εἶδε τοὺς στρατιῶτες ταραγμένους καὶ φοβισμένους, ἔμαθε τὴν αἰτία καὶ σὰν πῆρε τὸ μάτι του τὸν Ἰουστινιανὸ νὰ φεύγη, τὸν σταμάτησε καὶ τοῦ εἶπε: «Ἀδελφέ, γιατί τὸ ἔκαμες αὐτό; Γύρνα πίσω στὴν θέσι σου. Τὸ τραῦμα εἶναι ἀσήμαντο. Γύρνα πίσω, γιατὶ τώρα εἶναι ἡ πιὸ κρίσιμη στιγμή. Ἡ σωτηρία τῆς Πόλεως κρέμεται ἀπὸ τὰ χέρια σου». Καὶ ἄλλα πολλὰ τοῦ εἶπε ὁ βασιλιάς, ἀλλὰ ἐκεῖνος τίποτε δὲν ἀπεκρίθη· πέρασε στὸν Γαλατᾶ καὶ ἐκεῖ πέθανε πικραμένος καὶ περιφρονημένος. Ἕνας γενίτσαρος, ὀνόματι Χασὰν, μὲ τὸ ἀριστερό του χέρι κράτησε ἐπάνω ἀπὸ τὸ κεφάλι του τὴν ἀσπίδα, ἔσυρε μὲ τὸ δεξί του τὸ ξίφος καὶ ὥρμησε ἐναντίον τοῦ τείχους, στὸ σημεῖο ποὺ ἔβλεπε τὴν σύγχυσι. Τὸν ἀκολουθοῦσαν καὶ ἄλλοι τριάντα περίπου, οἱ ὁποῖοι φιλοτιμηθήκαν ἀπὸ τὴν ἀνδρεία του. Ὅσοι δικοί μας εἶχαν παραμείνει στὸ τεῖχος τοὺς κτυποῦσαν μὲ ἀκόντια καὶ βέλη καὶ κυλοῦσαν τεράστιες πέτρες ἐναντίον τους. Δέκα ὀκτὼ ἀπὸ τοὺς ἐχθροὺς τοὺς γκρέμισαν. Ὁ Χασὰν ὅμως δὲν ἀναχαιτίστηκε· ἀνέβηκε στὸ τεῖχος καὶ ἔτρεψε σὲ φυγὴ τοὺς δικούς μας. Μαχόμενος ὁ Χασὰν κτυπήθηκε ἀπὸ μία πέτρα καἰ ἔπεσε κάτω. Οἱ δικοί μας ἐπέστρεψαν καὶ σὰν εἶδαν τὸν Χασὰν πεσμένο κάτω, τὸν κτυποῦσαν μὲ πέτρες ἀπὸ παντοῦ. Ἐκεῖνος ἀνασηκώθηκε στὸ γόνατο καὶ ἐξακολουθοῦσε νὰ ἀμύνεται, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν τραυμάτων ποὺ δέχθηκε παρέλυσε τὸ δεξί του χέρι καὶ θάφτηκε κυριολεκτικὰ κάτω ἀπὸ βέλη. Ἔπειτα ὅμως ἀνέβηκε στὸ τεῖχος τόσο πλῆθος ἐχθρῶν, ποὺ σκόρπισαν τοὺς δικούς μας, οἱ ὁποῖοι ἐγκατέλειψαν τὰ ἐξωτερικὰ τείχη καὶ ἔτρεχαν μέσα διὰ μέσου τῆς πύλης καταπατῶντας ὁ ἕνας τὸν ἄλλο. Καὶ ἐνῶ αὐτὰ συνέβαιναν, ἀκούστηκε μία φωνὴ ἀπὸ μέσα καὶ ἀπὸ ἔξω, ἀπὸ τὴν μεριὰ τοῦ λιμανιοῦ: «Πατήθηκε τὸ φρούριο· πάνω στοὺς πύργους στήθηκαν τὰ λάβαρα καὶ οἱ σημαῖες». Η φωνὴ ἔτρεψε σὲ φυγὴ τοὺς δικούς μας καὶ ἔκαμε τοὺς ἐχθροὺς νὰ άναθαρρήσουν.

Ὅταν ὁ βασιλιάς καὶ αὐθέντης μου ἀντίκρυσε αὐτὴν τὴν κατάστασι, χύνοντας δάκρυα παρακαλοῦσε τὸν θεὸ καὶ προέτρεπε τοὺς στρατιῶτες νὰ δείξουν μεγαλοψυχία. Ἀλλὰ δὲν ὑπῆρχε καμμιὰ ἐλπίδα συνδρομῆς καὶ βοηθείας. Τότε κέντησε τὸ ἄλογό του, ἔτρεξε καὶ ἔφθασε ἐκεῖ ὅπου τὸ πλῆθος τῶν ἀπίστων ὡρμοῦσε, καὶ ἔκανε ὅτι ὁ Σαμψὼν στοὺς ἀλλοφύλους. Στὴν πρώτη συμπλοκὴ γκρέμισε πολλοὺς ἀπίστους ἀπὸ τὰ τείχη καὶ γιὰ ὅσους ἦταν ἐκεῖ καὶ ἔβλεπαν ἔμοιαζε αὐτὸ μὲ θαῦμα ἀσυνήθιστο. Μὲ βρυχηθμοὺς λεονταριοῦ καὶ μὲ γυμνὸ σπαθὶ στὸ δεξί του χέρι κατέσφαξε πολλοὺς ἐχθρούς· καὶ τὸ αἷμα ἔτρεχε σὰν ποτάμι ἀπὸ τὰ πόδια καὶ τὰ χέρια του. Καὶ ὁ Δὸν φραγκίσκος Τολέδος, ποὺ προαναφέραμε, ἔκαμε ἔργα ἀνώτερα καὶ ἀπὸ τὸν Ἀχιλλέα. Ἔτυχε νὰ βρίσκεται στὰ δεξιὰ τοῦ βασιλιᾶ καὶ σὰν ἀετὸς καταξέσχιζε τοὺς ἐχθροὺς μὲ τὰ νύχια καὶ τὰ δόντια του. Τὸ ἴδιο καὶ ὁ Θεόφιλος ὁ Παλαιολόγος. Ὅταν εἶδε τὸν βασιλιᾶ νὰ μάχεται καὶ τὴν Πόλι νὰ κινδυνεύη, φώναξε δυνατὰ μέσα σὲ κλάματα καὶ εἶπε: «Προτιμῶ νὰ πεθάνω παρὰ νὰ ζῶ». Ἀμέσως μετὰ ὥρμησε ἀνάμεσα στοὺς ἐχθροὺς μὲ κραυγὲς καὶ ὅσους βρῆκε μπροστὰ του τοὺς διεσκόρπισε, τοὺς διέλυσε καὶ τοὺς θανάτωσε. Ἀλλὰ καὶ ὁ Ἰωάννης Δαλμάτης, ποὺ παρεβρισκόταν ἐκεῖ, πολεμοῦσε ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν πιὸ γενναῖα ἀπὸ κάθε ἄλλον στρατιώτη. Καὶ ὅσοι ἔτυχαν ἐκεῖ καὶ ἔβλεπαν, ἔμεναν κατάπληκτοι μὲ τὴν δύναμι καὶ τὴν γενναιότητα τῶν ἀνδρῶν αὐτῶν.

Ἦλθαν οἱ Τοῦρκοι καὶ τοὺς Χριστιανοὺς ποὺ εἶχαν ἀπομείνει στὸ ἐσωτερικὸ τῶν τειχῶν μὲ μικρὰ τηλεβόλα, βέλη, τόξα καὶ πέτρες τοὺς ἔδιωξαν. Ἔτσι ἔγιναν κύριοι ὅλης τῆς περιοχῆς, ἐκτὸς τῶν πύργων τοῦ Βασιλείου Λέοντος καὶ τοῦ Ἀλεξίου, μέσα στοὺς ὁποιους ἦταν οἱ ναῦτες ἐκεῖνοι ποὺ εἶχαν ἔλθει ἀπὸ τὴν Κρήτη. Αὐτοὶ μάχονταν γενναῖα καὶ σκότωσαν πολλοὺς Τούρκους, ἔλεγαν ὅτι εἶναι προτιμότερο νὰ πεθάνουν παρὰ νὰ ζήσουν. Ὅταν ὅμως κάποιος Τοῦρκος ἀνέφερε στὸν ἀμηρᾶ τὴν γενναία τους ἀντίστασι, ἐκεῖνος πρότεινε νὰ κατεβοῦν, μὲ τὴν συμφωνία νὰ εἶναι ἐλεύθεροι οἱ ἴδιοι, τὸ πλοῖο καὶ ὅλος ὁ ἐφοδιασμός ποὺ εἶχαν. Μόλις καὶ μετὰ βίας τοὺς ἔπεισαν νὰ φύγουν. Δύο Ἰταλοί, τὰ ἀδέλφια Παῦλος καὶ Τρωΐλος, μάχονταν γενναῖα καὶ ἀπέκρουαν μὲ σφοδρότητα τοὺς ἐχθροὺς. Πολλοὶ σκοτώθηκαν καὶ ἀπὸ τὶς δύο πλευρές. Ὅταν ὅμως ὁ Παῦλος ἔστρεψε τὰ μάτια του καὶ εἶδε τοὺς ἐχθροὺς μέσα στὴν Πόλι, εἶπε στὸν ἀδελφό του: «Φρίξε ἥλιε! Στέναζε γῆ! Ἡ Πόλι ἔπεσε! Ἀνώφελο νὰ πολεμοῦμε πλέον. Ἄς φροντίσουμε λοιπὸν γιὰ τὴν δική μας σωτηρία, ἄν εἶναι δυνατόν».

Καὶ ἔτσι οἱ ἐχθροὶ ἔγιναν κύριοι ὅλης τῆς Πόλεως στὶς 29 Μαΐου τοῦ ἔτους 6961 (1453 μ.Χ.), ἡμέρα Τρίτη καὶ ὥρα δύο καὶ μισή.

(ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟΝ ΕΚΔ. ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ Β΄ ΤΟΜΟΣ ΣΕΛ. 187-207)

Ο ΘΡΥΛΟΣ ΤΟΥ ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ

Η Πόλη κατελήφθη στις 29 Μαϊου 1453 και ο Κωνσταντίνος ΙΑ΄, σε μία κίνηση αυτοθυσίας, προτίμησε να πέσει ως απλός στρατιώτης στο πεδίο της μάχης, παρά να διαφύγει. Και αυτή η ύστατη θυσία του τον τοποθέτησε στο πάνθεον των αθανάτων ηρώων της Φυλής. Αφότου σκοτώθηκε, γράφτηκαν πολλές διηγήσεις σχετικά με τον θάνατό του και τον πιθανολογούμενο τόπο ταφής του. Το βέβαιο είναι ότι ο Ασιάτης κατακτητής ερεύνησε το τι απέγινε ο αυτοκράτορας, θέλοντας, αν μη τι άλλο, να βεβαιωθεί ότι ο αντίπαλος του δεν ζούσε πια και ότι, συνεπώς, τα κεκτημένα του δεν κινδύνευαν. Οι μαρτυρίες που έφθασαν μέχρι τον ίδιο ήταν συγχεχυμένες και αντικρουόμενες. Κανείς δεν ήξερε με βεβαιότητα πού ήταν ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος. Καποιοί υποστήριζαν με βεβαιότητα ότι είχε σκοτωθεί κατά τη διάρκεια της μάχης και άλλοι ότι διέφυγε με ένα πλοίο των Γενουατών. Δεν έλειψαν και εκείνοι που υποστήριζαν ότι κρυβόταν μέσα στην ίδια την Πόλη. Οσο παράλογο και να ακούγεται αυτό, η Κωνσταντινούπολη είχε αρκετά υπόγεια περάσματα και καταφύγια όπου θα μπορούσε κάποιος να κρυφτεί για καιρό. Ετσι, ο σουλτάνος έδωσε διαταγή να γίνει έρευνα μεταξύ των πτωμάτων που κείτονταν στην πύλη του Αγίου Ρωμανού, την οποία υπερασπιζόταν ο Κωνσταντίνος, προκειμένου να βρεθεί το πτώμα του. Μετά από επισταμένες έρευνες βρέθηκε ένα ακέφαλο σώμα, το οποίο έφερε τα βασιλικά υποδήματα με τους χρυσούς αετούς που φορούσε μόνο ο αυτοκράτορας. Η αποτμηθείσα κεφαλή του πτώματος δεν βρέθηκε. Σύμφωνα με τον Σφρατζή, ο σουλτάνος διέταξε κάποιους Χριστιανούς, οι οποίοι βρέθηκαν ζωντανοί και ελεύθεροι, να τον θάψουν με βασιλικές τιμές.

Αντιθέτως, ο Δούκας αναφέρει πως εμφανίσθηκαν στον Μωάμεθ δύο Τούρκοι ισχυριζόμενοι πως εκείνοι είχαν φονεύσει τον αυτοκράτορα και, προς επιβεβαίωση, του πήγαν και το κεφάλι που είχαν κόψει, λαμβάνοντας έτσι την αμοιβή τους.

Με αυτήν την εκδοχή και μέχρις αυτού του σημείου συμφωνεί και ο Ουμπερτίνος Πούσκουλος. Στη συνέχεια, σύμφωνα πάντα με τον Δούκα, η αποτμηθείσα κεφαλή του αυτοκράτορα, την οποία αναγνώρισε μεταξύ των άλλων και ο μέγας δούκας Λουκάς Νοταράς, εκτέθηκε επί μερικές ημέρες σε μια κολόνα της πλατείας του Αυγουσταίου. Κατόπιν, αφού την έγδαραν, τη γέμισαν με άχυρα και την περιέφεραν ως τρόπαιο στις χώρες της Ανατολής.

Κάτι παρόμοιο διηγείται και το «Σλαβονικό Χρονικό», το οποίο παρουσιάζει κάποιον Σέρβο στρατιώτη, έναν από τους χιλιάδες Ορθοδόξους Σέρβους που πολέμησαν στο πλευρό του Μωάμεθ εναντίον του Κωνσταντίνου για τη δόξα του Προφήτη, να παρουσιάζει πρώτα την κεφαλή και μετά το ακέφαλο πτώμα του αυτοκράτορα στον σουλτάνο, αναπέμποντας ταυτόχρονως «πολυχρονισμούς» στον Οθωμανό δυνάστη. Ο Μωάμεθ, αφού κάλεσε τον Λουκά Νοταρά να αναγνωρίσει τη σορό του Παλαιολόγου, κατόπιν εξέθεσε την κεφαλή του επί μιας κολόνας απέναντι από τα ανάκτορα και στη συνέχεια επέτρεψε στον Ορθόδοξο κλήρο να τον θάψει με τις προσήκουσες τιμές.

Ο Μοντάλδος αναφέρει περίπου την ίδια εκδοχή, με τη διαφορά ότι στην θέση του Σέρβου στρατιώτη εμφανίζεται κάποιος γενίτσαρος, ο οποίος φέρεται να έχει σκοτώσει τον αυτοκράτορα. Και σε αυτή την διήγηση η κεφαλή του αυτοκράτορα στέλνεται στη Βαβυλώνα για διαπόμπευση μεταξύ των πιστών του Κορανίου.

Υπάρχει και μία ακόμη διήγηση κάποιου ανωνύμου Μοσχοβίτη η οποία πρέπει να είναι εντελώς πλαστή, γιατί φέρει τον Μωάμεθ να αντιμετωπίζει με σεβασμό την κεφαλή του νεκρού αυτοκράτορα και στη συνέχεια να τη στέλνει στον πατριάρχη για να την ενταφιάσει, τοποθετημένη εντός αργύρης υδρίας υπό την Αγία Τράπεζα της Αγίας Σοφίας. Ούτε πατριάρχης υπήρχε την εποχή εκείνη όμως, αλλά ούτε και ο σουλτάνος θα έκανε μια κίνηση η οποία θα συνέδεε ακόμη περισσότερο την Αγία Σοφία με τον τελευταίο αυτοκράτορα και το ελληνικό έθνος.

Άλλες τόσες αφηγήσεις και εκδοχές υπάρχουν ακόμη για τον τόπο στον οποίο ετάφη ο αυτοκράτορας, με επικρατέστερη εκείνη του ιερού του ναού των Αγίων Αποστόλων, όπου αρχικά έδρευε το πατριαρχείο μετά την εξωσή του από την Αγία Σοφία, την οποία κατέλαβαν οι Μουσουλμάνοι. Λέγεται μάλιστα ότι, αφότου γκρεμίσθηκε ο ναός των Αγίων Αποστόλων για να κτισθεί από τον Μωάμεθ το τζαμί που βρίσκεται σήμερα στη θέση του (το έτος 1457), ο Ελληνας αρχιτέκτονας Χριστόδουλος συνέλεξε τα οστά του αυτοκράτορα, μαζί με εκείνα των Αγίων Αποστόλων, και τα τοποθέτησε στην κρύπτη του τζαμιού όπου και βρίσκονται μέχρι σήμερα. Μία άλλη εκδοχή αναφέρει ότι τη σορό του αυτοκράτορα την πήραν μαζί τους οι Κρήτες, οι οποίοι πολεμούσαν υπερασπιζόμενοι την Πόλη, και την κήδευσαν με τις δέουσες τιμές στο νησί τους. Ο επιστήθιος φίλος του Κωνσταντίνου ΙΑ΄ Σφρατζής, ανφέρει ότι με διαταγή του Μωάμεθ αναζήτησαν το σώμα του αυτοκράτορα: «πλείονας κεφαλάς των αναιρεθέντων έπλυναν, ει τύχοι και την βασιλικήν γνωρίσωσι, και ούκ ηδυνήθησαν γνωρίσαι αυτήν, ει μη το τεθνεώς πτώμα του Βασιλέως ευρόντες ό εγνώρισαν εκ των βασιλικών περικνημίδων, η και πεδίλων ένθα, χρυσοί αετοί ήσαν γεγραμμένοι, ως έθος υπήρχε τοις βασιλεύσι».

Αυτή η άγνοια για την τύχη του αυτοκράτορα, οσο και για τον τόπο τον οποίο ετάφη, συνετέλεσε ώστε να λάβει ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις ο θρύλος ο οποίος ήθελε τον αυτοκράτορα να παραλαμβάνεται την ύστατη στιγμή από έναν άγγελο Κυρίου και να τοποθετείται μέσα σε κάποια κρύπτη εντός του ιερού ναού της Αγίας Σοφίας, όπου και θα περιμένει έως ότου το «βασιλικόν έθνος» αναστηθεί και ζητήσει την ελευθερία του εκδικούμενο τους κατακτητές. Οι μυστικοί πόθοι του λαού συνέδεσαν τον θρύλο του Μαρμαρωμένου Βασιλιά με την ελπίδα για την απελευθέρωση και την αποκατάσταση της αυτοκρατορίας. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, η ψυχή του Ελληνισμού με την υπέρτατη θυσία του εξάγνισε την εθνική συνείδηση, ενσάρκωσε και συμβόλισε τη συνείδηση χιλιάδων χρόνων Ιστορίας. Σύμφωνα με τον θρύλο, ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου, στο πρόσωπο του οποίου η λαϊκή παράδοση έπλασε τον μύθο του Μαρμαρωμένου Βασιλιά, θα αναστηθεί κάποα ημέρα και τότε η Κωνσταντινούπολη θα ξαναγίνει ελληνική. Και όμως κάπου εκεί στα βάθη της μνήμης και του χρόνου, υπάρχει πάντα η ένθεη εικόνα του Κωνσταντίνου, και περιμένει καρτερικά να έλθει το «πλήρωμα του χρόνου», έτοιμη να υποστασιάσει το όραμα του πολεμιστή που θα εισέρχεται απελευθερωτής και πάλι στη Βασιλεύουσα, στην πόλη του Κωνσταντίνου…

(ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ εκδόσεις ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ, σελ. 72-75)

ΓΙΑΤΙ ΕΠΕΣΕ Η ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ;

Στίς 29 Μαΐου τοῦ 2010 συμπληρώθηκαν 557 χρόνια ἀπό τήν ἀποφράδα ἡμέρα τοῦ Μαΐου πού ἡ ἔνδοξη πρωτεύουσα τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, ἡ Κωνσταντινούπολη, ἔπεσε στά χέρια τῶν Τούρκων. Ἐξ ἀφορμῆς τούτου, σχεδόν ὅλες οἱ ἐφημερίδες εἶχαν σχετικά ἀφιερώματα ἀλλά καί ἄρθρα ἱστορικῶν πού ἀναφέρονταν στά αἴτια πού ὁδήγησαν στήν Ἅλωση, μέ προσεγγίσεις πού ἐξαντλοῦνταν στήν πολιτική καί στρατιωτική ὀπτική τοῦ θέματος. Γιά μᾶς, ὅμως τούς Χριστιανούς πού γνωρίζουμε ὅτι πηδαλιούχος τῆς ἱστορίας εἶναι ὁ Χριστός, ὑπάρχει καί μία ἄλλη πλευρά πού δέν τήν βλέπει «ὁ κόσμος» καί ἡ ὁποία εἶναι καί ἡ σημαντικότερη: Ἡ πνευματική διάσταση.

Διαβάζοντας τήν Ἁγία Γραφή καταλαβαίνουμε πώς ὁ Θεός δέν ἵσταται ἀπαθής τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας, ἀλλά ὡς Δίκαιος Κριτής ἐπεμβαίνει ἀμείβοντας τήν ἀρετή καί τιμωρώντας τήν κακία βασιλέων καί λαῶν.

Δέν θά ἀναφερθοῦμε σέ περιπτώσεις κατά τίς ὁποῖες ὁ Κύριος ἐκδήλωσε τήν ὀργή του πάνω σέ λαούς ἄδικους, ἀλλά θά μνημονεύσουμε ὅτι, κατά καιρούς, προειδοποιοῦσε διά μέσου τῶν Προφητῶν τόν περιούσιο λαό Του, ὅτι ἄν ἀποστατήσει ἀπό τήν ὀρθή Πίστη ἤ τόν ἠθικό Νόμο, θά ἐπιτρέψει νά αἰχμαλωτιστεῖ ὁ Ἰσραήλ ἀπό βάρβαρους λαούς, ὅπως καί ἔγινε! (βλ. Δευτερονόμιον 28:15 καί 28:49-52, Ἱερεμία 5:15-19, Ἀμώς 6:14 καί ἄλλα).

Ξεφυλλίζοντας τίς ἱστορικές μαρτυρίες τῶν χρόνων τῆς Ἄλωσης διαπιστώνουμε ὅτι ἡ Πόλη, καί μαζί μ’ αὐτήν καί τό Βυζάντιο, ἔπεσε ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν τῶν κατοίκων της. Τό ἠθικό ἐπίπεδο τοῦ κλήρου καί τοῦ λαοῦ ἦταν ἄθλιο. Ἐν τούτοις ὁ Θεός δέν θά ἐπέτρεπε τήν καταστροφή, ἄν δέν συνέβαινε κάτι πολύ χειρότερο: Ἡ πτώση στό θέμα τῆς Πίστεως. Πολλές φορές στό παρελθόν πολιορκήθηκε ἡ βασιλεύουσα ἀπό τόν ἐχθρό καί μάλιστα ὑπό δυσμενέστερες συνθῆκες, ἀλλά πάντοτε ἡ Παναγία τήν σκέπαζε καί τήν βοήθουσε γιατί ὁ λαός δέν διαπραγματευόταν τήν Πίστη του. (Όχι όπως συμβαίνει σήμερα με τα συλλείτουργα Βαρθολομαίου-Πάπα και ο λαός απλά παρακολουθεί καί δεν καταλαβαίνει τι γίνεται)!!!

Ἔλεγε τή γνωστή ρήση: «καλύτερα τούρκικο φέσι παρά φράγκικη τιάρα»!

Ὅμως στίς 12 Δεκεμβρίου τοῦ 1452, μόλις πέντε μῆνες πρίν τήν Ἅλωση καί δεκατρία ἔτη μετά τήν ὑπογραφή τοῦ προδοτικοῦ ἐνωτικοῦ ὅρου τῆς Συνόδου τῆς Φερράρας-Φλωρεντίας, στό Ναό τῆς Ἁγίας Σοφίας ἔγινε συλλείτουργο Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν στό ὁποῖο μνημονεύτηκε ὁ Πάπας καί ὁ λατινόφρονας Πατριάρχης Γρηγόριος (Η ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται, και οι συνέπειες θα είναι οι ίδιες με την Πόλη)!

Τό ἀνίερο αὐτό συλλείτουργο ἔγινε γιά νά ἐπικυρώσει, ουσιαστικά, τήν «Ἕνωση». Προτίμησαν οἱ πρόγονοί μας τή συμμαχία τοῦ παναιρετικοῦ παπισμοῦ ἀπό τή συμμαχία τοῦ Θεοῦ, γι’ αὐτό καί «ἡ Πόλις ἑάλω».

Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ μεγάλος αὐτός ἅγιος καί προφήτης λέγει τά ἑξῆς φοβερά λόγια: «Τριακόσιους χρόνους μετά τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ μας, ἔστειλεν ὁ Θεός τόν ἅγιον Κωνσταντῖνον καί ἐστερέωσε βασίλειον χριστιανικόν καί τό εἶχαν χριστιανοί το βασίλειον 1150 χρόνους. Ὕστερα τό ἐσήκωσεν ὁ Θεός τό βασίλειον ἀπό τούς χριστιανούς καί ἤφερε τόν Τοῦρκο μέσα ἀπό τήν Ἀνατολήν καί τοῦ τό ἔδωκε διά ἐδικόν μας καλόν…Καί τί; Ἄξιος ἦτον ὁ Τοῦρκος νά ἔχη βασίλειον; Ἀλλά ὁ Θεός τοῦ τό ἔδωκε διά τό καλόν μας. Καί διατί δέν ἤφερεν ὁ Θεός ἄλλον βασιλέα…Διατί ἤξευρεν ὁ Θεός πώς τά ἄλλα ρηγάτα μᾶς βλάπτουν εἰς τήν Πίστιν, καί ὁ Τοῦρκος δέν μᾶς βλάπτει, ἄσπρα δώσ’ του καί καβαλλίκευσέ τον ἀπό τό κεφάλι. (Κοσμᾶ Αἰτωλοῦ Διδαχές, ἔκδ. Τῆνος, Ἀθήνα 1999, Διδαχή Ε΄, σελ. 269-270).

Ὁ Ἄγιος λέει ὅτι ὁ Θεός προτίμησε νά πέσει ὁ Ἑλληνισμός στά χέρια ἑνός τυραννικοῦ δυνάστη, γιατί εἶδε μέ τήν παντογνωσία Του ὅτι ἄν ἔμενε ἐλεύθερος θά πάθαινε κάτι ἀπείρως χειρότερο: Θά ἔχανε τήν ὀρθή Πίστη του καί θά ἐκλατινιζόταν!

Καί ἐρχόμαστε στό σήμερα καί ἐρωτοῦμε: Αὐτά δέν τά βλέπουν οἱ Οἰκουμενιστές Ἀρχιερεῖς πού ὁδηγοῦν τήν Ὀρθοδοξία στά χέρια τοῦ ἀντίχριστου Πάπα; Δέν διαβάζει τούς Ἁγίους ὁ λατινόφρων Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος; Δέν φοβάται μήπως μ’ αὐτά πού κάνει προκαλέσει τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ καί θρηνήσουμε κι ἄλλες ἐθνικές συμφορές;

Τό 1920 τό Πατριαρχεῖο ἐξέδωσε τίς γνωστές αἱρετικές ἐγκυκλίους «Πρός τίς Ἁπανταχοῦ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίες» μέ τίς ὁποῖες ἀθετοῦσε τό δόγμα τῆς «Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας», ἀναγνωρίζοντας ἐκκλησιαστική ὑπόσταση στίς αἱρέσεις, δύο χρόνια ἀργότερα ἔγινε ἡ Μικρασιάτικη Καταστροφή.

Τό 1948 Πατριάρχης ἐξελέγη, μέ τή βοήθεια τῶν Ἀμερικάνων, ὁ Ἀθηναγόρας πού ἐντατικοποίησε τά οικουμενιστικά ἀνοίγματα. Τό 1955, καί παρά τήν διεθνή ἀναγνώριση πού ἀπέκτησε, ἔλαβαν χώρα τά θλιβερά γεγονότα τῆς Πόλης, μετά τά ὁποῖα 250.000 μέλη τῆς ἑλληνικῆς κοινότητας ἐξωθήθηκαν νά ἐγκαταλείψουν σταδιακά τίς ἑστίες τους.

Τό 1964 ἔγινε ἡ ἄρση τῶν ἀναθεμάτων μέ τούς ἀμετανόητους παπικούς, δέκα χρόνια ἀργότερα ἔγινε ἡ εἰσβολή τῶν Τούρκων στήν Κύπρο.

Ἐπιτέλους τά παθήματα ἄς μᾶς γίνουν μαθήματα. Ἄς μετανοήσουμε, ἄς ἀλλάξουμε πνευματική πορεία ὥστε νά ἀξιωθοῦμε νά ἀναφωνήσουμε:

«Γνῶτε ἔθνη καί ἠττᾶσθε ὅτι μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός». (Ἠσαΐα 8,9-10)

Τό κείμενο ἀποτελεῖ ἀνακοίνωση τῆς

Φιλορθοδόξου Ἑνώσεως Κοσμᾶς Φλαμιάτος.

ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΙΣΧΥΡΙΣΜΩΝ ΤΩΝ ΛΑΤΙΝΩΝ (ΥΠΟ ΓΕΩΡΓΙΟΥ (Σ)ΦΡΑΤΖΗ)

Οι Λατίνοι μας μέμφονται μέ καταφρόνησι και μας αποδοκιμάζουν εκτοξεύοντας κατηγορίες, και λένε ότι έξ αιτίας τών άμαρτιών μας και της κακοδοξίας μας χάσαμε τό βασίλειο. Έμείς όμολογούμε ότι είμαστε αμαρτωλοί, καθότι κανένας δέν είναι άναμάρτητος παρά μόνον ό θεός. Όσο γιά τήν όρθοφροσύνη μας γνωρίζετε, πατέρες και αδελφοί, δτι έμεις δέν εφαρμόσαμε καμμία καινοτομία στά λόγια του ευαγγελίου, παρά πιστεύουμε καί ακολουθούμε τά όσα μας έδίδαξαν οι αυτόπτες καί υπηρέτες του θείου λόγου καί όσα οι επτά άγιες οικουμενικές σύνοδοι καί οι κατά καιρούς τοπικές παρέδωσαν σ’ εμάς. Αυτά τηρούμε μέ σταθερότητα ώς αληθινά, όπως μας τά δίδαξε ό αγιώτατος Σίλβεστρος στην πρώτη σύνοδο καί ό άγιώτατος πάπας Δάμασος στην δεύτερη σύνοδο καί ό άγιώτατος πάπας Καιλεστίνος στην τρίτη καί ό άγιώτατος πάπας Λέων στην τετάρτη σύνοδο καί ό άγιώτατος πάπας Βιγγίλιος στην πέμπτη σύνοδο καί ό άγιώτατος πάπας Άγάθων στην έκτη σύνοδο καί ό άγιώτατος πάπας Αδριανός στην εβδόμη σύνοδο. Όπως γνωρίζετε όλοι, αυτοί είναι πού ώρισαν άναθεματισμούς καί αφορισμούς αλύτους ώστε νά μή τολμήση κανείς νά πρόσθεση ή νά αφαίρεση ή γενικά νά κλονίση όσα εκείνοι έφράγισαν μέ συνέπεια ευαγγελική καί αποστολική καί τά έτήρησαν διά πνεύματος αγίου. Μάρτυρες αυτών είναι τά συνοδικά βιβλία καί τά συνοδικά γράμματα τών κατά καιρούς κορυφαίων αρχιερέων, δηλαδή τών παπών καί τών αγίων μεγάλων εκείνων συνόδων, όπως τίς απαριθμήσαμε, πού κι αυτοί προέρχονταν άπό τήν δική τους φυλή, τών Λατίνων άνδρες θεοφρούρητοι καί τιμημένοι στό λόγο καί τά έργα. Αυτήν τήν παράδοσι εμείς επακριβώς τήν τηρούμε, γιά νά μή περιπέσουμε στον αφορισμό τών άγιωτάτων αποστόλων καί τών επτά αγίων οικουμενικών συνόδων, καθώς καί τών άγιωτάτων εκείνων πράγματι κορυφαίων αρχιερέων. Ετσι εμείς τηρούμε εύαγγελικώς καί άποστολικώς τήν παράδοσι της αρχαίας Ρώμης. Διότι τό δικό μας δόγμα πάντοτε αναγνωριζόταν καλό καί άπό τίς δύο πλευρές, Αντίθετα, τό δόγμα πού αυτοί μετέβαλαν, μόνον οι ίδιοι τό θεωρούν άψογο, ένώ εμείς πρέπει να είμαστε κριτές εκείνων και κατήγοροι και οχι αυτοί κριτές ημών. Τώρα τελευταία κάποιοι θεολόγοι αυτών ή καλύτερα νά τους ονομάσω άερολόγους, δέν ντρέπονται νά ανεβαίνουν στον άμβωνα καί νά λένε στά κυρήγματά τους «έρρόρουμ Γραικόρουμ», δηλαδή περί πλάνης τών Γραικών, καί έπειτα δέν έχουν τί άλλο νά ειπούν παρά μόνον, όπως είπαμε, ισχυρίζονται ότι χάσαμε τό βασίλειο έξ αιτίας του ότι δέν ήταν ορθά τά φρονήματα μας, ένώ αυτοί ώς δήθεν ορθόδοξοι διατηρούν τό βασίλειο τους μή γνωρίζοντες ότι δέν είναι πάντοτε νικητές οι ορθόδοξοι, ούτε πάλι οι υπόδουλοι αιρετικοί, όπως είναι δυνατόν νά τό διαπιστώση στην περίπτωσί μας. Μήπως είναι ορθόδοξοι οι Ίσμαλίτες, επειδή μας υπεδούλωσαν, και μπροστά απο αυτούς ειδωλολάτρες, πού κατεδίωκαν τους Χριστιανούς, ή πάλιν οι Αιγύπτιοι καί οι Βαβυλώνιοι πού κάποτε υπέταξαν τους Ίσμαλίτες; Αλλά δέν έχουν τί νά ειπούν. Διότι είναι φανερό οι κατακτητές είναι ασεβείς, ενώ οι υπόδουλοι ευσεβείς. Γι’ αυτό δέν πρέπει νά κομπάζουν αυτοί γιά τήν αυτοκρατορία τους. Καί έπί πλέον απαντούμε σ’ αυτούς δτι αυτοί πού κατοικούν στην περιοχή της Μυσίας, της Ρωσσίας, της Ανατολικής Ιβηρίας, της Αβασγίας και στους άλλους τόπους άρχουν και άρχονται μόνοι τους, αν και ακολουθούν τά δικά μας δόγματα. Έξ άλλου τό σχίσμα τών εκκλησιών τό έκαμε ό πάπας Στέφανος ό Συρφρών, ό όποιος υπήρξε ό πρώτος πού καθιέρωσε στους Ιταλούς να επιτελούν τήν αγία ιερουργία μέ άζυμα και διεκήρυξε φανερά τήν προσθήκη στό άγιο σύμβολο της πίστεως· και πρώτος αυτός ξύρισε τά γένεια του και αυτό τό επέβαλε σέ όλους τους κατωτέρους του, όταν βασιλιάς της νέας Ρώμης ήταν ό αείμνηστος Κωνσταντίνος ό μονομάχος καί πατριάρχης ό Μιχαήλ, ό επονομαζόμενος Κηρουλάριος. Αυτός ό πατριάρχης μέ σύμφωνη γνώμη του βασιλέως καί τών άλλων τριών πατριαρχών καί του αρχιεπισκόπου Βουλγαρίας καί Κύπρου καί όλης της συνόδου, διέγραψε τόν αναφερθέντα πάπα Στέφανο άπό τό δίπτυχο, έξ΄ αιτίας τών άζύμων καί της προσθήκης στό σύμβολο της πίστεως· καί αυτό έγινε τό έτος 6500 άπό κτίσεως κόσμου (992 μ.Χ.), στίς 11 της ινδικτιώνος. Ακόμη, ή εκκλησία της Αλεξανδρείας, της Αντιοχείας, τών Ιεροσολύμων, ή πιστή Θηβαίας, ή οσία Λιβύη, πού έθρεψε τους πολίτες μέ τήν βασιλεία τών ουρανών, όπως λέγει ό θείος Κοσμάς, σέ ποιάν εποχή υποδουλώθηκαν στον ‘Ομάρ, πού ήταν ό τρίτος μετά τόν τρισκατάρατο Μωάμεθ, καί αιχμαλωτίστηκαν; είναι γνωστό ότι αυτό έγινε επί της βασιλείας του Κωνσταντίνου του Πωγωνάτου, τό έτος 6134 άπό κτίσεως κόσμου (626 μ.Χ), προτού δηλαδή συγκληθή ή έκτη οικουμενική σύνοδος, οπότε ούτε σχίσματα ούτε διαφορές υπήρχαν μεταξύ τών εκκλησιών. Υστερα όμως άπό λίγο καιρό οι βασιλείς μέ πολύ κόπο ελευθέρωσαν τήν αγία πόλι άπό τά χέρια τών ασεβών καί τήν έφεραν στην εξουσία τών Ρωμαίων. Καί πάλι γιά δεύτερη φορά, έπί της βασιλείας του Βασιλείου του Πορφυρογεννήτου, του έπωνομαζομένου Βουλγαροκτόνου, ό αμηράς της Αιγύπτου Άζίζιος μέ πόλεμο κατέλαβε τήν πόλι καί τόν τάφο του σωτήρος ημών Ίησού Χριστού, όπου είχε άνεγερθή πολυτελής θείος ναός, τόν κατέστρεψε, λεηλάτησε τά σκεύη, καί κατεδάφισε τά μοναστήρια· καί τους μοναχούς όλης της περιοχής, πού ήταν Ιταλοί οι περισσότεροι παρά Ρωμαίοι καί απο άλλες φυλές, τους σκότωσε καί τους κυνήγησε. Πολύ περίεργο είναι, όπως λένε, ενώ τόν καιρό εκείνο οι εκκλησίες ήταν ενωμένες, πώς ό θεός τους παρέδωσε στά χέρια τών ασεβών. Από όλα αυτά λοιπόν είναι δυνατόν νά άντιληφθή κανείς ότι παραδοθήκαμε στους εχθρούς μας δχι έξ αιτίας κάποιας παρανομίας μας, άλλα γιά νά δοκιμασθούμε κάπως, όπως καί οι μπροστά άπό εμάς άγιοι· » διότι τόν καθένα πού ό κύριος τόν αγαπά τόν δοκιμάζει καί μαστιγώνει τόν υιό πού παραδέχεται» κλπ. «Διότι είναι βέβαιο» λένε » δτι ό θεός δέν θά μας άφήση στό τέλος νά δοκιμαστούμε πάνω άπό τις δυνάμεις μας». Καί ό Δαυίδ λέγει:» Διά μέσου πολλών δοκιμασιών μέ έπαιδαγώγησεν ό κύριος, άλλα δέν μέ παρέδωσε στον θάνατο» (Δαυίδ ψαλμ. ρζ 18).

(ΑΠΟ ΤΟ «ΧΡΟΝΙΚΟΝ» ,ΒΙΒΛΙΟΝ Δ, σελ. 1-3)

25η ΜΑΡΤΙΟΥ: Η ΕΟΡΤΗ ΠΟΥ ΕΝΟΧΛΕΙ

Η 25η ΜΑΡΤΙΟΥ εἶναι ἡ ἱστορικὴ ἡμερομηνία μὲ τὴν ὁποία γιορτάζουμε τὴν ἐπέτειο τῆς ἀπελευθερώσεώς μας ἀλλὰ καὶ τὴν ἵδρυση οὐσιαστικὰ τοῦ Νεοελληνικοῦ Κράτους. Εἶναι μιὰ ἡμερομηνία, ποὺ τὸ νεοελληνικὸ κράτος ἀρχίζει νὰ δημιουργεῖται στὴ Νότιο Ἑλλάδα μετὰ ἀπὸ 400 χρόνια δουλείας, καὶ ἀργότερα, τὸ 1912 καὶ ἑξῆς, ἐπεκτείνεται στὴν Βόρειο Ἑλλάδα ὅπου ἡ
δουλεία ἦταν 500 χρόνια. Τὸ νεοελληνικό, ὅμως, κράτος δὲν μπόρεσε νὰ ἐλευθερώσει τὰ ὑπόλοιπα ἀλύτρωτα ἐδάφη μας, ὅπου ἡ δουλεία ἔφθασε μέχρι καὶ 900 περίπου χρόνια, ἀφοῦ μὲ τὴ Μάχη τοῦΜαντζικὲρτ τὸ 1071 χάθηκε ὁριστικὰ ἡ Καππαδοκία καὶ οἱ γύρω της περιοχές. Τὸ δὲ χειρότερο, τὸ 1923, ἔσβησε κάθε ἐλπίδα γιὰ ἐπανάκτηση τῶν ἀλυτρώτων ἐδαφῶν μας, μὲ τὴν ἔξοδο τῶν Ἑλλήνων μιὰ γιὰ πάντα ἀπὸ τὰ ἐδάφη τους. Δυστυχῶς δὲν μπορέσαμε νὰ ἐλευθερώσουμε καὶ τὴν πρωτεύουσά μας τὴν Κωνσταντινούπολη μὲ μοιραῖες συνέπειες γιὰ τὴν μετέπειτα πορεία μας.
Εἶναι λοιπὸν ὅ,τι πιὸ ἱερὸ καὶ ὅ,τι πιὸ σημαντικὸ γιὰ τὴ χώρα μας αὐτὴ ἡ ἐπέτειος. Ἂν τὴν καταργήσουμε οὐσιαστικὰ καταργοῦμε τὸ Νεοελληνικὸ Κράτος, τὴν ταυτότητά μας, τὴν ἱστορία μας καὶ βυθιζόμαστε στὴν λήθη καὶ στὴν ἀγνωσία τῆς κρατικῆς ὀντότητάς μας καὶ τῆς ἐθνικῆς αὐτοσυνειδησίας μας.
Μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση κάναμε ἕνα μεγάλο λάθος· δὲν προσέξαμε κι ἐνῶ διώξαμε τοὺς Τούρκους βάλαμε στὸν τράχηλό μας τοὺς Φράγκους. Ἦταν ἡ ἐπανάληψη τοῦ λάθους πολλῶν Βυζαντινῶν προγόνων μας, ποὺ γιὰ νʼ ἀποφύγουν τὴν ἐπερχόμενη τουρκικὴ κατάκτηση, ἔκυπταν τὸν τράχηλο στοὺς Φράγκους. Γιὰ νὰ ἰσχυροποιηθεῖ τὸ νέο κράτος καὶ νὰ διασφαλιστεῖ ὁριστικὰ ἀπὸ τὴν ἐπιβουλὴ τῶν Τούρκων, ἀγκαλιάσαμε τοὺς Εὐρωπαίους παράφορα καὶ τοὺς θεοποιήσαμε. Τὸν πρῶτο ὀρθόδοξο, πατριώτη, μορφωμένο, ἱκανὸ καὶ ἀφιλάργυρο ἡγέτη μας, τὸν Ἰωάννη Καποδίστρια, ὁ ὁποῖος θέλησε νὰ διασώσει τὴν ἰδιαιτερότητα καὶ τὴν ἰδιοπροσωπία τοῦ νέου κράτους, φροντίσαμε νὰ τὸν ξαποστείλουμε. Καὶ ἀρχίσαμε τὸ μεγάλο ἔργο· τὸ ἔργο ποὺ ἦταν μεγαλύτερο καὶ ἀπὸ τὴν ἀπελευθέρωσή μας. Νὰ γίνουμε Εὐρωπαῖοι! Στὰ ἤθη, στὰ ἔθιμα, στὸν πολιτισμό, στὴν θρησκεία. Ἀποκομμένοι πλέον ἀπὸ τὴν καθʼ ἡμᾶς Ἀνατολὴ ἀρχίσαμε νὰ καταστρέφουμε τὰ μοναστήρια μας, νὰ θάβουμε τὴν Ρωμιοσύνη, νʼ ἀρνούμαστε τὸν πολιτισμὸ καὶ τὴν πίστη μας καὶ τὸ σπουδαιότερο, ἀρχίσαμε νὰ δανειζόμαστε ἀπὸ τοὺς μεγάλους εὐεργέτες μας τοὺς Φράγκους. Αὐτὸ ἦταν καὶ τὸ μόνιμο δηλητήριο, ποὺ διαπότιζε ἔκτοτε τὸν ἐθνικὸ ὀργανισμό μας μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ποῦμε πολλὲς
φορὲς τὸ «Δυστυχῶς ἐπτωχεύσαμεν».
Κλαίει καὶ ὀδύρεται ὁ Ἰωάννης Μεταξάς, στὸ Ἡμερολόγιό του, διότι ἐνῶ δίναμε στοὺς Ἄγγλους τόκο 40% τὸ 1936, γιʼ αὐτὰ ποὺ εἴχαμε δανεισθεῖ, καὶ ἐνῶ τοὺς ὑποσχέθηκε ἤδη ἀπὸ τὸ 1939 ὅτι
θὰ βγεῖ στὸν Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο μαζί τους, αὐτοὶ παραμονὲς τῆς ἐξόδου μας στὸν πόλεμο ζητοῦσαν αὔξηση τοῦ ἐπιτοκίου σὲ 65% (Ἡ «Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους» γράφει ὅτι ὁ τόκος, ποὺ ζητοῦσαν ἦταν 50%) καὶ συγχρόνως λιγοστεύανε συνεχῶς τὶς εἰσαγωγὲς προϊόντων ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα. Ἀρνήθηκε νὰ ἱκανοποιήσει τὰ αἰτήματά τους, ἀπείλησε στὸν βασιλιὰ ὅτι θὰ παραιτηθεῖ ἂν τὸν πιέσουν καὶ μεσοῦντος τοῦ πολέμου ἀναγκάσθηκε νὰ τοὺς δώσει 43%. Αὐτὴ ἦταν καὶ εἶναι ἡ ἀγάπη τῶν Εὐρωπαίων ἑταίρων μας. Νὰ μὴ τὰ ξεχνᾶμε αὐτά.
Τὸ ἄλλο, ὅμως, ποὺ δὲν προσέξαμε, τὸ πιὸ σπουδαιότερο καὶ σοβαρότερο, εἶναι ὅτι στὴν προσπάθειά μας νὰ γίνουμε Εὐρωπαῖοι, γιὰ νὰ ἰσχυροποιηθοῦμε καὶ νὰ προοδεύσουμε, ἀρχίσαμε νὰ πτωχεύουμε καὶ πνευματικά. Ἄρχισε ἡ ψυχή μας σιγὰ – σιγὰ ν’απομακρύνεται ἀπὸ τὶς ἐθνικὲς καὶ ὀρθόδοξες παραδόσεις μας.
Ἄρχισε νὰ μπολιάζεται μὲ ἀλλότρια ἤθη καὶ ἔθιμα. Ἄρχισε ὁ πολιτισμός μας νὰ φραγκεύει καὶ ἐμεῖς νὰ χαιρόμαστε γιʼ αὐτό. Κι ἐνῶ ξεπουλούσαμε τὰ τίμια καὶ ἱερά τῆς φυλῆς μας, γεμίζαμε ἀγαλλίαση καὶ εὐφροσύνη.
Ἔτσι, συνεχίζοντας τὴν προσπάθειά μας νὰ ἐνταχθοῦμε στὴ Δύση, τὸ 1952 μπαίνουμε στὸ Ν.Α.Τ.Ο., τὸ 1979 στὴν Ε.Ο.Κ. καὶ τὸ 2001 προσχωροῦμε στὸ ἑνιαῖο εὐρωπαϊκὸ νόμισμα. Ἀπεμπολήσαμε στὴν προσπάθειά μας αὐτὴ ὅλα τά πιστεύω μας καὶ ὅλα τὰ δόγματά μας, κρατώντας μόνο ἕνα, τὸ «ἀνήκουμε εἰς τὴν Δύσιν».
Οἱ ἐκκλησιαστικοί μας ἡγέτες κι αὐτοὶ σιγὰ – σιγὰ προσχωροῦν στὴ νέα ἰδεολογία. Συνεχίζουν τὸ λάθος μερικῶν Βυζαντινῶν ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν πού, γιὰ νὰ σωθοῦν ἀπὸ τοὺς Τούρκους,
προσέγγιζαν κατὰ καιροὺς τοὺς παπικοὺς ἢ καὶ τοὺς προτεστάντες ὑποχωρώντας στὶς πιέσεις τους καὶ θέτοντας σὲ κίνδυνο ἔτσι τὴν Ὀρθοδοξία.
Ἔτσι ἀπὸ τὸ 1902 καὶ κυρίως ἀπὸ τὸ 1920, χάριν τῆς ἐπιδιωκομένης προσεγγίσεως μὲ τὴν Εὐρώπη, οἱ αἱρέσεις τοῦ παπισμοῦ καὶ τοῦ προτεσταντισμοῦ καλοῦνται ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο «μεγάλες τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀναδενδράδες». Παραβλέποντας τὸ Πατριαρχεῖο ὅλα τά θεολογικὰ καὶ ἱστορικὰ δεδομένα ὅπως καὶ τὶς ἀντιρρήσεις τῶν ἄλλων πατριαρχείων καὶ αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν προσπαθεῖ νὰ προσεγγίσει τοὺς ἑτεροδόξους χριστιανοὺς τῆς Δύσεως μὲ κριτήρια καθαρὰ κοινωνικά, πολιτικὰ καὶ ὠφελιμιστικά. Τὸ 1920 ὁ τοποτηρητὴς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου Δωρόθεος προτείνει τὴν ἵδρυση «Κοινωνίας τῶν Ἐκκλησιῶν» στὰ
πρότυπα τῆς «Κοινωνίας τῶν Ἐθνῶν», ποὺ μόλις ἔχει ἱδρυθεῖ. Κι ὅλα αὐτὰ χωρὶς νὰ ὑπάρχει θεολογικὴ βάση ἢ ἐκκλησιαστικὴ ἀναγκαιότητα. Ἁπλῶς γιὰ νὰ ἀντιμετωπισθοῦν τὰ δεινά τοῦ A΄ Παγκοσμίου πολέμου καὶ φυσικά, ἐννοεῖται χωρὶς νὰ λέγεται, τὰ δεινά τοῦ Πατριαρχείου.
Ἡ ἐκκοσμίκευση τοῦ Πατριαρχείου διαβρώνει καὶ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία προσχωρεῖ σιγὰ – σιγὰ στὸν οἰκουμενισμό.
Φθάνει στὸ ζενὶθ τὸ 2001, ὅταν ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος γιὰ νὰ βοηθήσει τὸ κράτος στὸν εὐρωπαϊκό του προσανατολισμό, ἐπὶ τοῦ μακαριστοῦ ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, ὑποδέχεται τὸν Πάπα σὰν ἀρχηγὸ Ἐκκλησίας καὶ ἀναγνωρίζει τὸν παπισμὸ μὲ ὅλες τὶς αἱρέσεις του ὡς Ἐκκλησία. Καὶ τὸ 2007 ἐπίσης, ὅταν σὲ ἐγκύκλιο τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἐπὶ τῇ ἐπετείω τῆς 25ης Μαρτίου ἡ ἔνδοξη καὶ ἐθνικὴ καὶ ἁγία ἐπανάσταση τῆς 25ης Μαρτίου συσχετίζεται μὲ τὴν ἵδρυση τῆς Ε.Ο.Κ. στὶς 25 Μαρτίου τοῦ 1957. Ἐμβρόντητοι ἔμειναν οἱ πάντες, ὅταν ἄκουσαν τὴν ἡμέρα τῆς ἐθνικῆς καὶ θρησκευτικῆς μας παλιγγενεσίας νὰ ὑμνεῖται ἡ Ε.Ο.Κ. καὶ μάλιστα μὲ ἐγκύκλιο τῆς Συνόδου. O tempora o mores! Εἰς «οἵους καιροὺς τετήρηκας ἡμᾶς Κύριε»! Ὁ ἐκδυτικισμὸς τῆς Ἑλλάδας νὰ προωθεῖται ἐν τέλει ἀπὸ τὴν ἡγεσία τῆς Ἐκκλησίας καὶ μάλιστα ἀπὸ ἀρχιεπίσκοπο, ποὺ ἔβαλε συνεχῶς ἐναντίον τῶν Εὐρωλιγούρηδων!
Παρόλη αὐτὴ τὴν κατάπτωσή μας καὶ τὴν Εὐρωτρέλλα μας, ἡ θρησκευτικὴ καὶ ἐθνική μας συνείδηση δὲν ἔχει μαραθεῖ ἐντελῶς. Τὰ σχολεῖα μας μέχρι καὶ σήμερα εἶναι γεμάτα μὲ εἰκόνες τῶν ἡρώων τοῦ 1821. Δοξολογίες καὶ παρελάσεις συνεχίζουν νὰ γίνονται καὶ πανηγυρικοὶ νὰ ἐκφωνοῦνται. Οἱ ἐθνικὲς ἐνδυμασίες μας ἔχουν τὴν ἐπίσημη παρουσία τους κατὰ τὶς μέρες αὐτές.
Οἱ ὑποθῆκες τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ ʼ21 ὅπως καὶ τὰ λάθη τους ἔρχονται νὰ μᾶς φρονηματίσουν καὶ νὰ μᾶς διδάξουν. Τὸ δηλητήριο τοῦ ἐκφραγκισμοῦ μας, ὅμως, παραμένει καὶ οἱ διεθνεῖς καὶ ἐγχώριοι βάτραχοι τοῦ πλήρους ἐκδυτικισμοῦ μας κοάζουν συνεχῶς. Νὰ καταργηθοῦν τὰ βιβλία τῆς ἱστορίας μας, οἱ παρελάσεις μας, οἱ σχέσεις τοῦ Ἔθνους μας μὲ τὴν Ἐκκλησία, νὰ μεταρρυθμισθοῦν τὰ νεοελληνικὰ ἀναγνώσματά μας…
Καὶ φθάσαμε στὸ σωτήριο ἔτος 2010. Γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ ἀνακαλύψαμε ὅτι πτωχεύσαμε. Ὅτι εἴμαστε ὑπόδουλοι καὶ ἐξαρτημένοι ἀπὸ τοὺς Φράγκους ἀδελφοὺς τῆς Ε.Ο.Κ. Καὶ ἀρχίσαμε νὰ προσπαθοῦμε, ὄχι πῶς θὰ γίνουμε οἰκονομικὰ ἀνεξάρτητοι, ἀλλὰ πῶς θʼ ἀποκτήσουμε ξανὰ τὴν ἐμπιστοσύνη τους, γιὰ νὰ μᾶς ξαναδανείσουν. Πῶς θὰ συνεχιστεῖ ἡ ὑποδούλωσή μας. Καὶ μὲ εὐκαιρία τὴν πτώχευσή μας τὰ ξεπουλοῦμε ὅλα σὲ τιμὴ εὐκαιρίας. Γιὰ πρώτη φορὰ τολμοῦν οἱ ἡγέτες μας νὰ καταργήσουν τὸν ἑορτασμὸ τῆς 25ης Μαρτίου στὶς πρεσβεῖες καὶ τὶς κοινότητες τοῦ ἐξωτερικοῦ γιά… λόγους οἰκονομικούς. Γιὰ πρώτη φορὰ τολμοῦν νὰ σταματήσουν τὶς παρελάσεις τῶν μηχανοκινήτων τμημάτων τοῦ στρατοῦ ὅπως καὶ τὶς πτήσεις τῶν ἀεροπλάνων γιὰ τὸν ἴδιο λόγο.
Γιὰ καρναβάλια, γιὰ πολιτιστικὲς ἐκδηλώσεις χαμηλοῦ ἐπιπέδου, γιὰ μεταδόσεις ὀλυμπιακῶν ἀγώνων, καλλιτεχνικοῦ πατινάζ, γιὰ διαγωνισμοὺς τραγουδιῶν Γιουροβίσιον, γιὰ ἐπιχορηγήσεις κομμάτων καὶ πολιτικῶν, γιὰ γιορτὲς δημοκρατίας καὶ δὲν συμμαζεύεται, ἔχουν χρήματα οἱ ἀναίσχυντοι. Γιὰ τὴν ἡμέρα τῆς Ἐθνικῆς Ἑορτῆς μας δὲν ἔχουν;
Αἰδὼς Ἕλληνες πολιτικοὶ ὅλων τῶν συνευδοκούντων κομμάτων! Καὶ αἰδὼς Ἕλληνες, ποὺ ἀφήνετε τοὺς ἡγέτες μας νʼ ἀσελγοῦν κατʼ αὐτὸ τὸν αἰσχρὸ καὶ ἐλεεινὸ τρόπο πάνω στὸ ἱερὸ καὶ ὅσιο καὶ ἄχραντο Σῶμα τῆς πατρίδας μας.

http://www.pmeletios.com

ΛΟΓΟΣ ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΟΙΔΙΜΟΝ Θ. ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ (ΥΠΟ ΚΩΝ/ΝΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ)

ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙΤΕ ΠΑΤΗΣΤΕ ΤΟ ΛΙΝΚ http://embedit.in/6kK8fyBLNm.swf

ΔΙΗΓΗΣΙΣ ΣΥΜΒΑΝΤΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΦΥΛΗΣ (ΥΠΟ Θ. ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ)

ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙΤΕ ΠΑΤΗΣΤΕ ΤΟ ΛΙΝΚ http://embedit.in/QCYH6PErGi.swf

ΔΙΑΛΕΞΙΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΕΩΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ (Β΄ ΜΕΡΟΣ)

Εις την επίδρασιν και την αφομοιωτικήν δύναμιν του ανωτέρου

Ελληνικού πολιτισμού οφείλεται και το γεγονός της συν τω

χρόνω μεταβολής της Mεγάλης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας εις μία

Ελληνική Βυζαντινή Αυτοκρατορία, συνεργούντος και του Χριστιανικού

Πνεύματος.

Η Ελλάς είπε κάποιος των Αρχαίων Ελλήνων σοφών, «ὡς

ἀσκός ἐν οἴδμασι ποντοπορεύσει δῦναι δέτι οὐ θέμις ἐστίν».

Την τοιαύτη ζωτικότητα και αφομοιωτική δύναμιν του Αρχαίου Ελληνικού Πνεύματος θέλων να παραστήση κάποιος των νεοτέρων σοφών εξέφρασεν αυτήν δια των εξής παραστατικών λόγων: «Την χώραν της Ελλάδος, λέγει αυτός, προσπάθησαν να κατακτήσουν Πέρσαι, Άραβες πειραταί, Ενετοί ναύαρχοι, Τούρκοι Γενίτσαροι, Σλαύοι, αλλά άπαντες αλλάζοντας εξουσία εξηφανίσθησαν, η δε Ελληνική ιδέα αναγγενάται συνεχώς ισχυροτέρα, και το Έθνος των Ελλήνων ανα πάντα αιώνα αδιαλείπτως παράγει σειρά νέων ηρώων, είτε της πίστεως, είτε της πατρίδος από του Θεμιστοκλέους μέχρι του Κανάρη.

Ο Ελληνισμός, ούτε υλικόν κατασκεύασμα είναι, ούτε προιόν τύχης. Τα άλλα έθνη διεπλάσθησαν «οἱωνει ἄκοντα» είτε υπό των περιστάσεων, είτε υπό του κλίματος, είτε υπό της εξωτερικής βίας των ανθρώπων και των πραγμάτων, ο δε Ελληνισμός των πνευματικών ανθρωπίνων έργων το πνευματικώτερον κατασκεύασμα ων, πλάττει αυτός εαυτόν».

Ακόμα ένας των νεωτέρων Ελλήνων λογογράφων εκφράζει ακόμα πιο πολύ την ζωτικότητα και την αιωνιότητα του Ελληνικού Πνεύματος και την αθανασίαν της Ελλάδος λέγων τα εξής: «Ας μη λησμονώμεν ποτέ, ότι των Ελλήνων Γενάρχης τυγχάνει ο Προμηθεύς ο συμβολίζων του Ελληνικού Γένους την δράσιν εν τω κόσμω ούτινος τάς τύχας και τάς περιπέτειες κληρονόμησε η Ελλάς, των Εθνών Προμηθεύς αναδειχθείσα. Το υπό γυπών κατατρωγόμενον ήπαρ (συκώτι) αυτής, καθηλωμένης επί του βράχου της ιστορίας, ανανεώνεται πάντοτε, ως το του Προμηθέως, δεν λείπει δε εκάστοτε εκ των σπλάχνων και των αιμάτων αυτής να αναπηδάει ο σωτήρ Ηρακλής, ο φονεύων το κατασπαράσσον όρνεον, και αποκαθηλών Αυτήν, και δια τα δεινά και τους αγώνας αυτής με την αθανασίαν αμείβων».

Τόσην όντως ζωτικότητα είχεν ο Αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός, ώστε εχρησίμευσεν ως πηγή όχι μόνο του Ευρωπαϊκού πολιτισμού, αλλά και ως μέσον και όργανον προς διατύπωσιν και διάδοσιν ενός άλλου πολιτισμού, που του παρέδωσε τα σκήπτρα αναγνωρίσας την ανωτερότητα και τελειότητα αυτού. Ο ανώτερος αυτός και τελειότερος πολιτισμός, ο διεκδικήσας τα σκήπτρα της εξυψώσεως και της ηθικής τελειοποιήσεως του ανθρώπου, είναι ο Χριστιανισμός ο εξημερώσας και εξευγενίσας τα ήθη της ανθρωπότητος, και καθοδηγήσας αυτήν εις την οδόν της προόδου και της αληθινής ευδαιμονίας του ανθρώπου επί γής και εν ουρανοίς.

Διότι ο Χριστιανικός πολιτισμός διήνοιξεν ουρανίους ορίζοντας ιδεών, αγνώστων πριν εις την ανθρώπινη διάνοιαν, και τις νοεράς πτέρυγας του ανθρώπου διανοίξας, οδήγησε αυτόν εις τις ιδεώδεις σφαίρας της αληθινής θεογνωσίας και αθανασίας. Είναι και τούτο ένα ευτύχημα, και μια επί πλέον αφορμή για εμάς τους ορθοδόξους Έλληνες να καυχιόμαστε, καθ’ όσον ο νέος αυτός πολιτισμός ο τελειότατος πάντων, που ανάγει την αρχήν και την γεννησή του, εις τον θεάνθρωπον Ιησούν, έλαβε την διατύπωση και την ανάπτυξη αυτού δια της αθανάτου και μελιρρήτου Ελληνικής γλώσσης, και της μυσταγωγικής Ελληνικής φιλοσοφίας και γραμματολογίας.

Όντως μόνον η αρμονική και πλουσία Ελληνική γλώσσα, και μόνη η αποτελούμενη από πολλά μέρη διανοία του Έλληνος ως και η ποιητική και εύπτερος φαντασία αυτού, ηδύνατο να διεισδύση εις τα άδυτα των Θείων Μυστηρίων και να διερμηνεύση τα υπερφυή και υπέρ ανθρωπίνην έννοια δόγματα του Χριστιανισμού. Τον άριστον τούτον συνδυασμόν της Χριστιανικής Θρησκείας και της Ελληνικής φιλοσοφίας προκατήγγειλεν αυτός ο Θεάνθρωπος Ιησούς, που εις το αντίκρυσμα του πρώτου Έλληνος στην Ιερουσαλήμ εξεφώνησε την επιγραμματικήν και αθάνατον εκείνην ρήτραν: «Νῦν ἐδοξάσθη ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου». Από τότε ο Χριστιανισμός και ο Ελληνισμός ενώθησαν τόσο πολύ ώστε να μην δύναται κάποιος να νοηθή Έλλην χωρίς να είναι και Ορθόδοξος Χριστιανός.

Ο συνδυασμός αυτός δεν είναι τυχαίος, αλλά έχει βαθύτερον λόγον εις την Θείαν και ανθρωπίνην υπόστασιν. Καθ’ όσον ο άνθρωπος καλλιεργώντας τας νοεράς και πνευματικάς δυνάμεις, που επροικίσθη αυτός υπό του Δημιουργού και φθάσας μετά πάροδον αιώνων εις το κατακόρυφον της ανθρωπίνου τελειότητος εις το πρόσωπο των Ελλήνων φιλοσόφων, δεν κατόρθωσε, και παρ’ όλην την εμφάνισιν των φαεινοτέρων και μυσταγωγικοτέρων Ελληνικών διανοιών, και την παραγωγήν των θαυμασίων προϊόντων της διανοίας και ευψυχίας αυτών, δεν κατόρθωσε λέγω ο άνθρωπος να λάβη πλήρη επίγνωσιν της πνευματικής αξίας και του υψηλού αυτού προορισμού, και να κατευθύνη τις σκέψεις και τις ενέργειες του εις τον ουρανό, που γι’ αυτό προορίσθη.

Αλήθεια το ανθρώπινον πνεύμα καλλιεργούμενον και εξελισσόμενον δια των αιώνων, ξετύλιξε τας πλέον μυστηριώδεις της καρδίας πτυχάς, και εξευρεύνησε τα βάθη της ανθρωπίνου ψυχής και διανοίας αναχθέν μέχρι της Θείας αυτού προελεύσεως και αποστολής. Έτσι το ανθρώπινον πνεύμα επι πλέον διείσδυσε εντός του γνόφου των ουρανίων σωμάτων και καθώρισε τας διαστάσεις και τας κινήσεις αυτών εις τω ουρανίω στερεώματι, βλέποντας ουράνια σώματα που προκαλούν τον ίλιγγο και τον θαυμασμό δια το μέγεθος και την σελαγίζουσα λαμπρότητα αυτών. Και όμως παρ’ όλην την ανάπτυξιν και την έξαρσιν, που αφίκετο το ανθρώπινον πνεύμα, δεν κατάφερε να εύρη την κλείδα, που λύεται το αιώνιον πρόβλημα της ανθρωπίνου ζωής και της υπερκοσμίου και θείας αυτού εν τω κόσμω αποστολής.

Επειδή δε η διάνοια και η καρδία του ανθρώπου είναι δεκτικαί ποικίλων παραστάσεων και ιδεών, βρέθηκε ο άνθρωπος εις ένα τέτοιον λαβύρινθον σκέψεων και κρίσεων, και εις μίαν δίνην πόθων και επιθυμιών, ώστε απέβαινεν άβουλος και παρασυρμένος διαφόρων ψευδών θρησκειών που εκ της καθέδρας δίδασκαν εις την ανθρωπότητα οι διάφοροι φιλόσοφοι και Αρχηγοί των διαφόρων επικρατειών.

Αλλά ούτε και οι υλικές θρησκείες και φιλοσοφικές θεωρίες των σοφών, ούτε οι απολαύσεις των επιγείων τρυφών και ηδονών, ήταν ικανές να προσφέρουν εις τον άνθρωπον την υπ’ αυτού ποθουμένην και επιδιωκουμένην ευδαιμονίαν, και να πληρώσωσι το εν τη ψυχή αυτού κενόν. Απεναντίας του δημιουργούν μάλλον χαύνωση με την απόλαυση των υλικών και επίκαιρων του κόσμου τούτου αγαθών. Και όσο ανεπτύσσετο με την πάροδον των αιώνων ο άνθρωπος, και όσο ανεκάλυπτε νέες πηγές διανοητικών και αισθητικών απολαύσεων, τόσο αισθανόταν τη χαρά και ευτυχίαν να απομακρύνετο απ’ αυτόν.

Η κακοδαιμονία δε του ανθρώπου ήρθε εις το κατακόρυφο, όταν εις τον κόσμον εμφανίσθηκαν οι πρώτοι μεγέθους Αυτοκράτορες, και οι έξοχοι φιλοσοφικοί νόες, που καταπλήξαντες τον κόσμον με τα ανυπέρβλητα προϊόντα των φιλοσοφικών θεωριών αυτών. Συνέπεσεν δε η εμφάνισις των προνομιούχων τούτων ανδρών, με την κορύφωσιν της ηθικής διαφθοράς και παρακμής των ηθών. Και τούτο έγινε όχι τυχαίως, αλλά για να δηλωθή ότι το ανθρώπινον πνεύμα και εις τον κολόφωνα της ακμής και μεγαλουργίας του δεν κατάφερε να επαναφέρη τον εκπεσόντα άνθρωπο εις την πρώτη του παραδεισένια ευτυχία και αθανασίαν του, που εξέπεσε συνέπεια της προπατορικής αμαρτίας. Απ’ την κακοδαιμονίαν και απόγνωσιν, που περιήλθεν ο άνθρωπος, διατελών υπό την τυραννικήν εξουσίαν του Διαβόλου, ουδεμία άλλη δύναμις μπορούσε να τον λυτρώση, παρά μόνον η θεία δύναμις και φιλανθρωπία.

Διό και όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Θεός εξαπέστειλεν εις τον κόσμον τον Μονογενή Αυτού Υιόν, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, που γενόμενος και τέλειος άνθρωπος χωρίς να παύση να είναι και τέλειος Θεός, ελευθέρωσε τον άνθρωπο από τον ζυγό του Διαβόλου και την τυρρανικήν εξουσίαν του κακού και της αμαρτίας.

«Τοσοῦτον γάρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τον κόσμον, ὥστε καί τόν μονογενῆ Αὐτοῦ Υἱόν ἔδωκεν, ἵνα πᾶς, ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν, μή ἀπώληται, ἀλλ’ ἔχη ζωήν αἰώνιον». Έτσι ο εκ της Παρθένου γεννηθείς, όχι εκ θελήματος ανδρός, αλλά δια της επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος Θεάνθρωπος Ιησούς, έδωσεν τον εαυτόν του εξιλαστήριον θύμα εις τον σταυρόν προς εξιλέωσιν της Θείας δικαιοσύνης, που απαιτεί την εις θάνατον καταδίκην του αμαρτωλού, «ἦ δ’ ἄν ἡμέρα φάγητε ἀπ’ αὐτοῦ θανάτω ἀποθανεῖσθε», απάλλαξε τον άνθρωπον απ’ την θανατικήν

καταδίκην και αναγεννήσας αυτόν πνευματικώς δια της πιστεώς του αγίου Βαπτίσματος, και τον αποκατάστησεν εις το πρώτο χάρισμα της υιοθεσίας και της αθανασίας. « Ὁ πιστεύσας καί βαπτισθείς σωθήσεται ὁ δέ ἀπιστήσας κατακριθήσεται».

Κατά ταύτα ο αληθινός Χριστιανός, ενωμένος δια της πίστεως και του βαπτίσματος μετά του Χριστού, έρχεται όχι μόνον προς νέον φωτισμόν της διανοίας, αλλά και νέας ηθικάς δυνάμεις, ώστε να δύναται και αυτός με την βοήθεια του Χριστού να νικά την δύναμιν του πονηρού, και να νεκρώνει τα άλογα πάθη, γενόμενος μέτοχος της βασιλείας του Θεού, και συγκληρονόμος της δόξης του Χριστού.

Η μετά του Χριστού ενότης των γενεών είναι υπέρ πάσαν άλλη ενότητα, ισχυροτέρα, ιερωτέρα, και επιβληκωτέρα. Ανάπτει εις την ψυχήν του ανθρώπου την φλόγα ενός έρωτα, που νεκρώνει κάθε άλλο έρωτα, και αυτόν του εαυτού μας ακόμη. Εις το θαύμα αυτό πώς να μην αναγνωρίσουμε τον Χριστόν δημιουργόν και κύριον του κόσμουϗ

Το μεγαλύτερο θαύμα που έκανε ο Χριστός, είναι η βασιλεία της φιλανθρωπίας, που εκήρυξεν και καθιέρωσεν ως βάσιν της θρησκείας αυτού. Αυτός μόνο επέτυχε να υψώση την καρδίαν του ανθρώπου υπέρ παν επίγειον αγαθόν, θυσιαζόμενος χάριν του ονόματος Αυτού. Όλοι όσοι πιστεύουν ειλικρινώς εις Αυτόν, αισθάνονται τούτον τον ιερόν δεσμόν, και τον ανώτερον και υπερφυσικόν έρωτα προς τον Χριστόν, που είναι φαινόμενον ανεξήγητον και ακατάληπτον εις τον ανθρώπινον λόγον, και αδύνατον εις την ανθρωπίνην δύναμιν. Τούτο είναι το ιερόν πυρ, που έβαλεν εις την γην ο Χριστός, ο νέος αυτός Προμηθεύς, αλλά και ο χρόνος που δαμάζει τα πάντα, δεν δύναται να φθείρη αλλά ούτε και να περιορίσει την δύναμιν Αυτού.

Εκείνο που αποτελεί εξαιρετικόν ευεργέτημα και δώρημα της Χριστιανικής θρησκείας, δεν είναι μόνον η Δογματική και ηθική τελειότητα αυτής, αλλά η νέα ηθική και θετική δύναμις, που ενισχύει ο Χριστός εις την ανθρώπινην ψυχήν προς κατόρθωσιν της αρετής και εκπλήρωσιν της θείας αυτής αποστολής. Κάθε ένα Μυστήριον της Χριστιανικής πίστεως δεν έχει μόνον Δογματικόν αλλά και ηθικόν περιεχόμενον. Παραδείγματος χάριν, εις το Μυστήριον της Αγίας Τριάδος, η δογματική έννοια έγκειται, εις την ενότητα της Θείας ουσίας εν τη τριαδικότητι των προσώπων, η δε ηθική έννοια του Μυστηρίου έγκειται εις την μίαν και την αυτήν αγάπην, που έχουν και τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος εν τη αμοιβαία κοινωνία αυτών.

Ο άνθρωπος από την φύσιν του διαστέλλει το δικό του εγώ, με το εγώ των άλλων ανθρώπων, και συνεπώς δεν δύναται να αγαπά τον άλλον εν διαρκεί διαθέσει, εκτός εις την περίπτωσιν που συμπίπτουν η συμφωνούν τα δυο εγώ. Την διαστολήν αυτήν, που δεν υπάρχει εις τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, που έχουν όχι μόνον μίαν ουσία, αλλά και μίαν αγάπην, την διαστολήν λέγω αυτήν των ανθρωπίνων εγώ, που εξ’ αυτής πηγάζει η αμαρτία και το κακόν, κατήλθεν ο Θεάνθρωπος Ιησούς εις τον κόσμον, ίνα καταργήση και να ενώση τον άνθρωπον δια της πίστεως με τον εαυτό του, και μέσω Αυτού με όλους τους ανθρώπους.

Και δια της ενώσεως αυτής καθίσταται ο Χριστός σύμμαχος και συνεργός του ανθρώπου εις το δύσκολον έργον της ηθικής επιδόσεως και τελειοποιήσεως αυτού. Ιδού λοιπόν η ηθική ιδέα και η ηθική δύναμις που αντλεί ο Χριστιανός εκ της πίστεως προς το Μυστήριον της Αγίας Τριάδος. Χωρίς την ηθικήν αυτήν δύναμιν, της απορρεούσης εκ της πίστεως προς τον Χριστόν, ο φυσικός άνθρωπος δεν δύναται να πραγματοποιήση το Ευαγγελικόν ιδεώδες της ηθικής.

Διότι αδυνατεί αυτός να αγαπήση τον άλλον εν διαρκεί διαθέσει, λόγω της διαστολής των διαφόρων εγώ, αλλά ούτε και να δικαιολογήση την λογικήν ανάγκην, να ελαττώσει τας φυσικάς αυτού ορμάς, και να πράττη το αγαθόν καταπολεμώντας το ενστικτώδες όρμημα, το εγειρόμενον κατά της αρετής και της ηθικής αυτού τελειοποιήσεως. Αυτός είναι ο λόγος που χωρίς την πίστη εις τον Χριστόν, καθίσταται ανέφικτος η ηθική τελειότητα, εφ’ όσον αυτή συνδέεται μετά θλίψεων και θυσιών, δια την εξουδετέρωσιν των οποίων δεν αρκούν μόνον οι ηθικές δυνάμεις του ανθρώπου. Γι’ αυτό και έχει ο άνθρωπος απόλυτον ανάγκη της συμμαχίας και της βοηθείας του Χριστού, που χωρίς αυτήν ο άνθρωπος γίνεται δούλος του πονηρού και αιχμάλωτος της αμαρτίας και του κακού.

Γι’ αυτό είπεν ο Χριστός: «χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν». Έτσι εξηγείται και η ευκολία και χαρά, που επιτελούσαν οι Άγιοι την αρετήν, χαίροντες και ψάλλοντες ακόμη και στις μαρτυρικές θλίψεις τους τα μεγαλεία του Θεού.

Τέτοια λοιπόν δύναμιν ασκεί η Χριστιανική πίστη εις την διάνοιαν και την ψυχήν του ανθρώπου. Και όταν αυτόν τον επισκιάση η χάρις και η δύναμις του Χριστού, δεν σκέπτεται πλέον, και δεν επιθυμεί αυτός τίποτα άλλο παρά το αγαθόν και την αρετήν. Αφού λοιπόν έχουμε μίαν τέτοιαν θαυματουργόν θρησκείαν, και μίαν τέτοιαν εθνικήν ιστορίαν, που είναι γεμάτη δόξα και μεγαλουργία, γιατί να μην φυλλάξουμε αυτάς ως κόρην οφθαλμού, και να μην χρησιμοποιήσουμεν τα δυο ταύτα σεμνώματα και εγκαλωπίσματα δια την μόρφωσιν και εξευγένισιν της ψυχής, και την διάπλασιν του ηθικού χαρακτήροςϗ

Πρίν τελειώσω την ροή του λόγου, και προσορμισθώ εις τον λιμένα της διαλεξεώς μου, επιτρέψτε μου να θέσω ως επιστέγασμα αυτής τα εμβριθή και βαθυστόχαστα λόγια περί της Ορθοδόξου πίστεως και της Εθνικής ιδεολογίας, του αείμνηστου δραματικού λογογράφου της νεωτέρας Ελλάδος, Δ. Βερναρδάκη. «και όμως λέγει αυτός, η πίστις του Χριστού πρέπει να είναι το κάλλιστον γνώρισμα, και το πολυτιμότατον κόσμημα της νεωτέρας Ελλάδος. Όπως δε η έννοια της πατρίδος και της ελευθερίας, έτσι και η Ορθόδοξος θρησκεία πρέπει να αναζωπυρώνει τις καρδιές των νεωτέρων Ελλήνων. Διότι η πίστις αυτή η ιερά είναι η πρωτότοκος κόρη της Ελλάδος και το κάλλιστον θρέμμα και γαλούχημα της Ελληνικής φιλοσοφίας. Ο πνευματικός άνθρωπος από την θρησκεία ζωογονείται, διότι αυτή και μόνη ικανοποιεί τις Θείες εμπνεύσεις και εξάρσεις του Ελληνικού πνεύματος».

Ειθέ τα σοφά και βαθυστόχαστα λόγια του σοφού τούτου καθηγητού να εύρωσιν βαθείαν την απήχησιν εις τις καρδιές των Εκκλησιαστικών και Εθνικών ηγετών, αλλά και εις τον Ελληνικόν λαόν, προς δόξαν της Ορθοδοξίας και της Εθνικής ιδεολογίας.

(ΠΡ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΚΑΒΟΥΡΙΔΟΥ ΑΠΑΝΤΑ Α ΤΟΜΟΣ ΣΕΛ. 21-36)

ΔΙΑΛΕΞΙΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΕΩΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Ὁ θεσμός της χριστιανικής πίστεως έχει θείαν προέλευσιν εξάπλωσιν και στερέωσιν εις τούτον τον κόσμον. Διότι την αρχήν και την υποστασίν της, την έχει εις το θεανδρικό πρόσωπο του Ιησού χριστού. Ὁπως εις την αψευδή ρήση του ιδρυτού αυτής.

῾῾Σύ εἶ Πέτρος,και ἐπί ταύτη τῆ πέτρα οἰκοδομήσω μου την Ἐκκλησίαν, καί πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς᾽᾽.

Ἡ θεία και ακαταμάχητος δύναμις της χριστιανικής πίστεως κατεδείχθη περίτρανη σε όλους τους είκοσι σχεδόν αιώνες από της επικρατησεώς της εις τον κόσμο. Γι’ αυτό όσες φορές αυτή αγωνίστηκε και πάλεψε κατά των ορατών και αοράτων εχθρών της, κατά τους χαλεπούς και δύσκολους καιρούς των χριστιανικών διωγμών,πάντοτε εξήρχετο νικήτρια και θριαμβεύουσα από πάσης επιβουλής και αντιδράσεως, που προβάλαν οι αντίπαλοι αυτής.

Ὀσες φορές αυτή απολάμβανε ελευθερία και ειρήνη εις τους κόλπους της, άνθιζε και καρποφορούσε πλουσία η πνευματική συγκομιδή στα εκκλησιαστικά χώματα της,και με ζήλο μάζευε τον πνευματικό και ηθικό πλούτο στις αποθήκες της διανοίας και της καρδίας των ευσεβών χριστιανών. Βεβαίως η εκκλησία στη ροή των αιώνων γνώρισε και χρόνους καταπτώσεως και παρακμής, αλλά η αιτία προέρχεται, όχι από έλλειψη πνευματικής δυνάμεως , αλλά από εσφαλμένη αντίληψη και κακή χρήση της δυνάμεως της, από τον κάθε ηγέτη και διοικητή αυτής. Οι χρόνοι της εκκλησιαστικής δόξας και ακμής της,συμπίμπτουν με την εμφάνιση των λαμπρών φωστήρων και μεγαλοφρόνων ιεραρχών, των φορέων και εμψυχωτών των δογματικών και ηθικών διδαγμάτων της συμπίμπτουν με την εμφάνιση μικρών στη διανοία και χλιαρών στη ψυχή εκκλησιαστικών αρχόντων και ηγετών της, που έφεραν οι χαλεποί καιροί στην διοικησή και στο πηδάλιον της χειμαζομένης εκκλησιαστικής ολκάδος.

Γι’αυτό και ένας από τους εκκλησιαστικούς λογογράφους στον καιρό της παρακμής αναφωνεί τα εξής:

<<πού η ελευθέρα και αυτοτελής έρευνα των αποστολικών πατέρων και ομολογητών, που η μεγαλοφυιά και το προφανές των επιχειρημάτων του Μ.Αθανασίου, που η εμβρίθεια και μεγαλοφροσύνη του Μ.Βασιλείου, που η μυσταγωγική και φιλοσοφική διάνοια των Γρηγορίων, που η δημιουργός φαντασία και ερμηνευτική δεινότης του ιερού Χρυσοστόμου, που η αδρά και ευρυμαθής διάνοια του Μ.Φωτίου, που το καινοφενές θέλγητρον ακμαίου πνευματικού βίου, που ο πλούτος εξαισίων θεολογικών συγγραμάτων, που η τοσαύτη πλυθύς πνευματοφόρων και αδαμαντίνων χαρακτήρων, που μετά θαυμασμού παρατηρεί κανείς σε κάθε σελίδα της εκκλησιαστικής ιστορίας των πρώτων αιώνων του χριστιανισμού;>>

Aν οι αποστολικοί πατέρες και η φαεινή πλειάς των σοφών και μεγαλοφρόνων πατριαρχών και ιεραρχών έδωσαν εις την εκκλησία του χριστού θείαν αίγλην και δόξαν, τούτο το κατώρθωσαν διότι είχαν πίστην ακράδαντον εις τον Χριστόν και βαθείαν συναίσθησιν της θείας και υψηλής τους απόστολης.

Εις τούτο χωρίς αντίρρηση συνηργεί και η ακαταγώνιστος δύναμις της θείας χάριτος, της αειζώου πηγής πάσης σοφίας,δυνάμεως και αληθείας. ’Οντως οι ιεροί και ευγενείς αγώνες της πίστεως και της πατρίδος τότε μόνο φέρουν καρπόν και κατισχύουν, όταν αυτοί που αγωνίζονται εμπνέωνται από υψηλά και ιδεώδη φρονήματα, και ζωογονώνται από την ακαταμάχητον δύναμιν της πίστεως και τον δυναμικόν της πατρίδος παλμόν.

Οι ιεροί αυτοί αγωνισταί πρέπει να γνωρίζουν εκ των προτέρων ότι εις τον εκκλησιαστικόν και εθνικόν αγώνα θα συναντήσουν ισχυρές αντιδράσεις και δύσκολα εμπόδια, αλλά όλα αυτά θα τα ξεπεράσουνε και ασφαλώς προς την νίκην θα φτάσουνε, όταν εξουδετερώσουν πάσαν προσωπικήν φιλοδοξίαν και ιδιοτέλειαν εις το ύψος του ιερού αγώνος, και αποβλέπουν στη δόξα και το μεγαλείον της εκκλησίας και εθνικής ιδεολογίας.

Τα δυο αυτά σεμνά, και περιφανή καυχήματα παντός ορθοδόξου Έλληνα, αντιμετώπισαν κατά τους απαίσιους χρόνους της μισητής και χωρίς όρια δουλείας τους πιο φοβερούς διωγμούς, αλλά οι άγρυπνοι επι των εκκλησιαστικών και εθνικών επάλξεων φρουροί, εξήρχοντο πάντοτε νικηταί και τροπαιούχοι κατά των ισχυρών πολεμίων χάρις εις την πίστην και ακράδαντον πεποίθησιν που είχαν αυτοί εις την γοητείαν της Ελληνικής ιδεολογίας. Ὁντως αν οι μεγαλόψυχοι και ανδρείοι εκείνοι ιεράρχαι του υποδούλου Γένους επίλεκτοι, εις τους δυσκόλους εκείνους της δουλείας χρόνους, κατόρθωσαν να διασώσουν την ορθόδοξο και εθνική συνείδησιν, τούτο οφείλεται εις την ακαταμάχητον δύναμιν και εγκαρδίωσιν, που ενέπνεον εις την καρδίαν αυτών τα δυο αυτά ιδανικά.

Και πάλιν αν αυτοί για να διατηρήσουν και να παραδώσουν εις ημάς αλώβητον και χωρίς να έχει μειωθεί την εκκλησιαστικήν και εθνικήν παρακαταθήκην, δεν φοβήθηκαν να ορθώσουν το ανάστημα τους κατά τυράννων ισχυρών και αιμοχαρών, χωρίς να δειλιάσουν και τη ζωή τους να δώσουν στον ιερό βωμό της ορθοδοξίαςως καλλιέργημα σεπτόν, πόσω μάλλον εμείς που ζούμε κάτω από τη σκέπη και την προστασίαν της φιλελευθέρας Ελληνικής επικρατείας, δεν πρέπει να υπερασπίσουμε τα δυο αυτά ιδανικά που από παντού βάλλονται από των ποικίλων και πολυωνύμων αντορθοδόξων και αντεθνικών προπαγανδών; Οφείλω όμως να σημειώσω και να τονίσω κατά την απαίτηση της αληθείας,ότι οι κατά καιρούς Άρχοντες και ανώτατοι πολιτικοί δεν δείξανε την δέουσα φροντίδα κατα των ξενικών προπαγανδών, αλλά αντιμετώπισαν αυτές με χλιαρότητα και μικροψυχίαν.

Αλλά μήπως και οι εκάστοτε κυβερνήται της νεωτέρας Ελλάδος, φρόντισαν να ενισχύσουν και να τονώσουν το πανίσχυρον και ακαταγώνιστον φρόνημα της εθνικής ιδεολογίας, χαρακτηριζομένης υπο κάποιων νεωτεριστών πολιτικών ανδρών ως προγονοπληξίας και να συνδιάσωσιν αυτήν προς την θαυμαστήν και πανσθενουργόν δύναμιν της ορθοδοξίας; Από εδώ αρχίζει η γενική κατάπτωσις και χαλάρωσις των δυο τούτων ιδανικών, η παρατηρούμενη εις την ψυχήν της Ελληνικής κοινωνίας, που στα σπλάχνα της οποίας βόσκει ακοίμητος ο σκώληξ της κομματικής και εθνοκτόνου αλληλομαχίας. Ιδού πως ένας εκ των νεωτέρων Ελλήνων λογογράφων και δραματικών συγγραφέων,ο αείμνηστος Πολίτης, περιγράφει τα ελαττώματα των εκάστοτε Ελληνικών κυβερνήσεων κατά την παρελθούσαν εκατονταετίαν. <<Το μέγα,λέγει ούτος, σφάλμα όλων εκείνων, που κράτησαν επι εκατό χρόνια στα χέρια τους τις τύχες του Ελληνικού λαού,ειναί ότι παραμέλησαν να απευθυνθούν εις το πνεύμα του, παραμέλησαν την εσωτερικήν του ανεξαρτησίαν. Πολιτεία, Εκκλησία, Εκπαίδευσις, Βιβλιοθήκαι, Θεατρά, Πινακοθήκαι, Εκδόσεις, Μουσεία, ήταν πάντα ως ασχολίαν δευτερεύουσας σημασίας,ως κάτι ξένον προς το έθνικόν ενδιάφερον, και εις τέτοιαν αθλιότητα είχε αφεθή επι δεκάδες έτη ο διδάσκαλος και ο ιερεύς, ώστε είναι δίκαιον να γίνη και θέμα φάρσας. Ποιά εφημερίδα και σήμερον ακόμη τολμά να βάλη εις την θέσιν του κυρίου άρθρου της μίαν μελέτην η ανακοίνωσιν, επάνω σε φιλοσοφικά, πνευματικά και κοινωνικά θέματα; Το κύριον ενδιαφέρον του Ελλ.τύπου αναφέρεται μόνο εις τηνπολιτική, που ποτέ δεν αισθάνθη η επραγματεύθη ως πνευματική δύναμη. Ἐτσι κατορθώσαμε να φέρουμε σε τέτοια εθνική σύγχυση τον Λαό μας ώστε να μην μπορεί να διακρίνει το αγαθό από το κακό>>.

Χωρίς αμφιβολίαν δεν έχει άδικον ο άνω λογογράφος, διότι η κατάπτωσις μιάς πολιτείας η Εκκλησίας οφείλεται κατά το μεγαλύτερον μέρος εις την αμέλειαν και αδιαφορίαν που επιδεικνύουν οι Άρχοντες των δυο τούτων εξουσιών κατά εν λόγιον κοινόν <<τοῖς Ἄρχουσιν οἴωθεν μιμεῖσθαι τό ἀρχόμενον>>. Κατα ταύτα η ακμή και η ευημερία μιάς πολιτείας, η Εκκλησίας, είναι ανάλογος προς την τιμιότητα και ηθικότητα των κυβερνώντων πολιτικών και Εκκλησιαστικών Αρχόντων και ηγετών.

Γι᾿αυτό αυτοί λόγω της δυναμικής επιρροής, και της υψηλής αυτών αποστολής πρέπει να υπερέχουν παντός άλλου εις την ευθύτητα του χαρακτήρος τους, την πολιτική ικανότητα και τις ηθικές αρχές, διότι απ᾿αυτούς θα αντλήσουν και οι κυβερνώμενοι τα καλά παραδείγματα, που θα διδάξουν σ᾿αυτούς, πως οφείλουν αυτοί να ζούν, και να συμπεριφέρονται πολιτικώς, Εκκλησιαστικώς και κοινωνικώς, για να καταστούν τίμιοι πολίτες, καλοί Χριστιανοί, χρήσιμοι οικογενειάρχες, και κατά πάντα ευτυχείς.

Γι᾿αυτό και ο Συνταγματολόγος αείμνηστος Σαρίπολος, ο πρεσβύτερος λέγει τα εξής. <<Ἐξ᾿ὅλων τῶν ἐπιστημῶν ἡ ὑπερ πᾶσαν ἄλλην πολυειδεῖς ἀπαιτοῦσα γνώσεις,καί ὑπέρ πᾶσαν ἄλλην την ἀρετήν ἀσκοῦσα,εἶναι ἡ πολιτική ἐπιστήμη.Διότι ἡ μέν τῶν ἄλλων ἐπιστημῶν και τεχνῶν σπουδή κατασκευάζει ἐπιστήμονας καί τεχνίτας,ἡ δε πολιτική ἐπιστήμη ἐλευθέρους καί εὐδαίμονας κατεργάζεται τούς πολίτας.>>

Δυστυχώς όλοι σχεδόν οι πολιτικοί άνδρες του κόσμου κατά την τελευταία πεντηκοντάετιαν, αδιαφορώντες για τη ψυχή, το κυριώτατο αυτό συστατικό του άνθρωπου, και τη πηγή της υγιούς προόδου και αληθινής ευδαιμονίας, και θέτοντας εις την μοίρα του το μέρος της ψυχικής μορφώσεως δια της καλλιεργείας του θρησκευτικού και ηθικού συναισθήματος, απέβλεψαν μόνον εις την καλλιέργειαν της διανοίας δια της αναπτύξεως των επιστημονικών και τεχνικών γνώσεων, αφήνοντας την ψυχήν και πάσαν ιδεολογίαν να βασανίζεται και να εξαντλείται συνεχώς εις την ξηρά έρημο της κομματικής συναλλαγής και της πολιτικής σκοπιμότητος.

Ἐτσι η ενεργητικότης των εκάστοτε πολιτικών κυβερνήσεων,απέβλεπε μόνο εις την απόκτησιν επιστημονικών και τεχνικών γνώσεων, και την δημιουργίαν πλουτοφόρων πηγών δια της αναπτύξεως νέων έργων παραγωγικών.

Βεβαίως δεν θέλω να αμφισβητήσω, ότι η επιστημονική και τεχνική κατάρτισις των πολιτών δεν συμβάλλει εις την οικονομικήν ευπραγίαν και ευδαιμονίαν αυτών, αλλά να διαπιστώσω, ότι μόνον ο επιστημονικός και τεχνικός παράγων δεν δύναται να καταστήση έναν λαόν ευδαίμονα και ένδοξον, εάν με την επιστημονικήν και τεχνικήν ανάπτυξιν και την λοιπή υλικήν ευπορίαν δεν συμβαδίζει και η ανάλογος θρησκευτική, ηθική και εθνική μόρφωσις αυτού, που αποτελεί την συνισταμένην της προόδου και του πολιτισμού. Ὀντως το βαρόμετρον της προόδου και της περιποθήτου ευδαιμονίας του ανθρώπου αποτελεί, όχι τόσο ο υλικός πλούτος και τα επίκαιρα υλικά αγαθά, όσω η ορθή αντίληψις και κατανόησις της πνευματικής αξίας του ανθρώπου, και της υψηλής και θείας αυτού αποστολής. Και τούτο, διότι η φύσις του ανθρώπου είναι τέτοια, ώστε με την μεγάλην οικονομικήν ευπορίαν και την συσσώρευσιν πολλών υλικών αγαθών να δημιουργή ολοένα και περιττάς ανάγκας που αυτές, χωρίς να συντρέχωσιν εις την αύξησιν της ευτυχίας,εναντίον καθιστούν αυτή επίπονη και δυσεπίτευκτη.

Ἐτσι αν ο άνθρωπος γνώριζε καλύτερα την ανθρωπίνην φύσιν,και τον υψηλό εις τον κόσμο προορισμό του,και αν τις προσπάθειες και τις θυσίες που υποβάλλεται δια την εκπλήρωσιν των περιττών τουτων αναγκών, τις αφιέρωνε δια την εθνική και ηθική και την διάπλασιν του χαρακτήρος του, θα απέβαινε ευτυχέστερος και χρησιμώτερος παράγοντας δια την οικογενειά του, την κοινωνίαν και φυσικά την Εκκλησίαν.

Αλήθεια η μονομερής ανάπτυξις του ανθρώπου, δηλαδή η καλλιέργεια και ανάπτυξις μόνο της διανοίας, και η διάδοσις των επιστημονικών και τεχνικών φώτων, δεν μπορούν αυτά και μόνον να καταστήσουν τον άνθρωπο ευτυχή, εάν εκ παραλλήλου δεν τύχει αυτός και της δεούσης θρησκευτικής, εθνικής και ηθικής μορφώσεως. Γι’αυτό και η αιτία όλης της δυστυχίας που κατατρέχει την όλην ανθρωπότητα είναι, ότι οι άνθρωποι δεν δίνουν την δέουσαν φροντίδα και προσοχήν εις την μόρφωσιν του εσω ανθρώπου δια της κατανοήσεως της πνευματικής αξίας του και της πραγματικής αυτού ευτυχίας και υψηλής εις τον κόσμο αποστολής. Τρανή απόδειξις, ότι την πρόοδον και την ευτυχίαν του ανθρώπου βοηθάει όχι ο πολλαπλασιασμός των υλικών αγαθών και του σώματος, αλλά η τελειοτέρα και ηθικωτέρα ανάπτυξις της ψυχής, και η περισσοτέρα αύξησις των πνευματικών αγαθών, είναι η δύσις, που το κολοσσιαίον και περίλαμπρον άγαλμα της διανοητικής περιόδου και της υλικής ζωής, που ανήγειρεν σ’αυτήν ο μονομερής Ευρωπαικός πολιτισμός, συνέτριψεν ο εγωισμός και η ιδιοτέλειαν των πολιτικών αυτής ανδρών κατά τον πρώτο και δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Την μοιραίαν αυτήν και κολοσσιαίαν καταστροφήν προεξήγειλεν διάσημος δημοσιογράφος και κοινωνιολόγος, γράφωντας τα εξής βαθυστόχαστα λόγια: <<Θαμπώθηκε, λέγει αυτός, η γενιά μας από τα πλούτη που δημιούργησε, και τα οποία αποκτά μετά τόσης ευκολίας, και νομίζει ότι η υλική ευτυχία είναι η μοναδική και απόλυτος του ανθρώπου ευτυχία, δεν διερωτάται ποτέ μήπως πληρώσουμε την τεραστίαν αυτήν ανάπτυξιν του οικονομικού βίου δια μιάς πολιτικής, διανοητικής και ηθικής καταπτώσεως; Ὁσον και λαμπρός και αν είναι ο Ευρωπαικός πολιτισμός , παρουσιάζει σχεδόν ένα μόνιμο ελάττωμα το οποίον φαίνεται ολοένα και πιο έντονα.Στερείται αυτός ισορροπίας, διότι ολοένα τείνει εις το να ωθήσει την πρόοδον μόνον προς μερικάς διευθύνσεις, παρέχων περίσσευμα αναπτύξεως σε τόπους ενεργείας και δράσεως ,αφίνων άλλους εν’αδρανεία και καταπτώσει>>.

Ο σοφός κοραής λακωνικότατα παρέστησε την έννοιαν αυτήν δια των εξής λέξεων: <<Η αληθής πρόοδος και ευτυχίαν του ανθρώπου βρίσκεται εις την εναρμόνιον διάπλασιν του νού και της καρδίας>>. Δια τούτο όλοι οι πολιτισμοί των εθνών άνθιζαν και καρποφορούσαν,όταν αυτοί ανέπνεαν από την ζωογονητική πνοή της θρησκείας και της ηθικής.

Ὀπως ο άνθρωπος φθείρεται και μαραζώνει, όταν η ψυχή αυτού μουχλιάζει εις τον βόρβορο της φιληδονίας και της ακολασίας, έτσι και ο πολιτισμός ενός έθνους δεν δύναται να συγκρατηθή στην ακμή και τη δόξη του,όταν φυγαδευθή, από την ζωή αυτού ο δημιουργικός και ζωογόνος παλμός της θρησκείας και της ηθικής.

Και αν το φαινόμενο τούτο είναι δυσπαράδεκτον και δυσδιάκριτον, όμως δεν απέχει τούτο από την σκληρά πραγματικότητα. Και τούτο διότι οι ηθικοί νόμοι είναι απαράβατοι και ανίκητοι,ως και οι φυσικοί νόμοι με μόνην διαφορά, ότι αυτοί μεν λειτουργούν απ’ευθείας, και εκδηλώνουν αμέσως τα αποτελέσματα της λειτουργίας αυτών, ενώ εκείνοι λειτουργούν ελικοειδώς, και εκδηλώνουν τα αποτελέσματα της λειτουργίας αυτών κατά μεγάλα χρονικά διαστήματα. Προς τούτοις ανώτερος πνευματικός και ηθικός έχει και τούτο το πλεονέκτημα κατά του υλικού πολιτισμού, δηλαδή να επιζή αυτός και της υποδουλώσεως του έθνους του, υπο άλλου έθνους υλικώς ισχυροτέρου. Και όταν το κατακτούν έθνος μειονεκτή πνευματικώς, τούτο κατακτάται από του υποδούλου έθνους, λόγω του ανωτέρου πολιτισμού του. Τούτο ακριβώς παρετηρήθη εις τον ανώτερον Ελληνικόν και χριστιανικόν πολιτισμόν, διότι ο πρώτος κατέχει τα σκήπτρα της ανθρωπίνου σοφίας, ο δε δεύτερος εκπροσωπεί το θείον ιδεώδες και το υπέρτατον κάλλος της ανθρωπίνου ψυχής.

Συνεχίζεται